Op een briefje

“En nu?” De titel van het laatste hoofdstuk uit mijn boek Wake-up call en een vraag die ook ik mezelf tijdens het schrijven ervan meermaals gesteld heb. Ik deel graag wat er op dat moment en bij het afronden van het boek in me omging. Waaraan ik nu met een brede glimlach terugdenk. Even naar begin 2016 zappen:

Ga ik de adviezen die ik anderen gaf nu eindelijk ook zelf volgen? Het gaat beter met me. Het gaat goed met me. Ben ik er nu of durf ik de deuren openen die tijdens mijn weg – lees het schrijven van mijn verhaal – opgedoken zijn en waarvan ik besef de sleutels zelf in handen te hebben? Hoe kan ik ervoor zorgen dat dit positieve gevoel niet wegebt en dat bepaalde dromen een langzame, maar zekere stille dood sterven? Dat de slak na verloop van tijd toch weer in haar schelp kruipt?

Het antwoord ligt in mijn boek. Die droom is voor mij alvast tastbaar geworden. Een doel gesteld en gehaald. En ondertussen beschouw ik dat boek zelfs niet meer als een eindpunt. Want wat is een eindpunt? Een punt is rond en heeft geen einde, net als mijn – en ook jouw – verhaal. Dus ik schrijf rustig verder aan de zin van mijn leven en ben ervan overtuigd dat er zich links of rechts wel één of meerdere interessante bijzinnen zullen aandienen. Ondergeschikt of nevengeschikt, dat maakt niet uit. Want de hoofdzin is dat ik ben. Een onderwerp en een werkwoord. Voldoende zin, toch?

Uiteraard heb ik mijn oor flink te luisteren gelegd bij mensen die me kennen en die als katalysator gefungeerd hebben. We moeten over elkaar waken, onthoud dat. “Als je er niets mee doet, zal je voor de rest van je leven met die briefjes in je portefeuille rondlopen.” Dat was het advies van een vriend toen we aan het praten waren over het al dan niet delen van mijn verhaal en in welke vorm.

Wat begon als het van me afschrijven zoals vroeger, is achtereenvolgens uitgemond in doorgedreven zelftherapie, het voorzichtig beginnen delen met anderen, onder andere via een blog, omdat ik aanvoelde dat zij – en ik – er iets aan hadden en ten slotte een boek. Een andere goede vriend adviseerde me namelijk dat het ook echt een tastbaar boek met cover moest worden omdat mijn cirkel dan pas rond zou zijn. Dus daarom ook op het goede oude papier. Zo werd mijn schrijfdroom werkelijkheid, kan en durf ik mijn verhaal helemaal delen en heb ik een antwoord op de vraag die ik me stelde:

“Ik weet weer wie ik ben en heb een nieuwe context gecreëerd.”

Dat is één van de voorlopige conclusies uit mijn verhaal. De briefjes waarmee ik tijdens de weg terug naar mezelf continu rondliep en waarop ik quotes en inzichten (van anderen) noteerde of wat in me opkwam tijdens het lezen, denken of wanneer dan ook, hou ik op zak. Ik haal ze af en toe nog wel eens met een knipoog boven. En toon ze. Want ze herinneren me aan mijn weg, waarvan ik blij ben dat ik hem ingeslagen ben.

En jij? Probeer het. Noteer voor jezelf van die kleine boodschappen en inzichten. Of een creatieve invulling ervan. Waar je iets aan hebt. Een houvast. Een spiegel. Complimenten. Dingen waarvan anderen zeggen dat je er goed in bent. Waarvan je zelf (eindelijk) bent gaan beseffen dat je er goed in bent en die je vroeger maar normaal vond. Die je zelfvertrouwen aanwakkeren. Die een glimlach op je gezicht toveren als er een traan verschijnt. Waardoor onrustige gedachten kalm wegebben. Ik geef je op een briefje dat het werkt. Misschien durf je ze wel in één of andere vorm delen. Ik kijk er alvast naar uit. Anderen ongetwijfeld ook.