P2P

Nu grasperken en hagen onder een dunne witte vriessprei ontwaken en wij ons liefst nog eens omdraaien vooraleer uit ons dekennestje te komen, doen bomen in het ochtendschemer van een schitterende winterzon bij negatieve temperaturen hun laatste jas uit terwijl wij er één extra om het lijf slaan vooraleer we de deur uitgaan. De dagen worden korter, zo leert de volkswijsheid, hoewel dat enkel een perceptie is. Een dag duurt altijd even lang, maar is de ene keer wat donkerder of lichter dan de andere, in alle betekenissen van het woord. Het is de periode waarin ik met ontstoken autolichten naar het werk vertrek en ook weer thuiskom, onze kippen vroeger knus tegen elkaar op hun stok kruipen en ons land zich opmaakt voor de Warmste Week.

Ik kijk omhoog en zie hoe de sterren zich opwarmen om straks in een heldere nacht boven ons hoofd te schitteren. Sommige fonkelaars zien we terwijl ze er al niet meer zijn omdat het licht er zo lang over doet om ons te bereiken. Een blik omhoog is dus eigenlijk een blik in het verleden. Iemand die ons ontvallen is, blijft ook in onze verbeelding aanwezig zoals hij of zij was op het moment dat het licht voor hem of haar ophield. Ik groet de Kleine en de Grote Beer – mezelf afvragend waarom die zo genoemd worden – en kijk via opvallende sterren in de ogen van een aantal dierbare gezichten die al een hele tijd niet meer veranderd zijn. In december staan mensen meer dan anders stil bij het leven en maken ze net als de meeste bedrijven de balans van het voorbije jaar op.

Ik denk bij mezelf dat het naast goede voornemens ook Warme initiatieven zal regenen, hagelen of sneeuwen, waarbij de mens nog eens het beste in zichzelf naar boven haalt. En dat is fantastisch. Het valt op dat met het extremer worden van de omstandigheden ook de graad van mededogen stijgt. Wanneer we vanuit onze warme zetel beelden zien van een op het strand aangespoeld Syrisch kinderlijkje, van daklozen die op een uit elkaar gevouwen kartonnen breedbeeldtelevisiedoos de nacht doorbrengen en via de sterrenhemel weemoedig naar een warmer verleden kijken, van zinloze en (schijn)heilige oorlogen die nog maar eens het jaaroverzicht halen, van eenzame mensen die elkaar bij een gratis sobere maaltijd in de lokale parochiezaal opzoeken, is de kans groter dat we ons hart laten spreken en een duit in het zakje van onze gemoedsrust doen.

Net als een dag duurt ook een jaar altijd even lang, een schrikkeljaar even achterwege gelaten. En dat is langer dan een Warme Week. Helaas zakt de intermenselijke thermometer nadien en voor een hele tijd opnieuw richting die van de winterse buitenlucht. Zou het niet fijn zijn als we, naar analogie met een bewuste kruissnelheid om op professioneel vlak niet in het rood te draaien, een hogere kruistemperatuur tussen mensen konden verwezenlijken die 52 weken aanhoudt? Zou het niet aangenaam zijn om elkaar altijd recht in de ogen te kijken?

In tijden dat alles en iedereen met elkaar geconnecteerd is en de meest gestelde vraag niet meer is hoe het met je gaat maar of je de wifi-code kent, we er professioneel alles aan doen om ons netwerk uit te breiden, ontmoeten we elkaar steeds minder van persoon tot persoon, maar eerder van jas tot jas of visitekaartje tot visitekaartje. Liep jij op een event, seminarie of congres al eens zo’n levende badgescanner tegen het lijf? Je herkent ze aan een licht gebogen hoofd dat op termijn ongetwijfeld voor misschien wel chronische nekpijn zorgt. Afhankelijk van wat er op je borstkast geprikt of geplakt staat, word je al dan niet aangesproken. Ik wil ze zeker niet allemaal over dezelfde kam scheren maar stel me wel de vraag in welke mate ze oprecht geïnteresseerd zijn in wie voor hen staat. Om het te testen kun je jouw badge eens bewust ondersteboven hangen of ze in je zak stoppen. Dames, let op: iemand die je dan nog steeds op een niet-introverte manier met gebogen hoofd benadert, is misschien wel iets anders aan het checken. Zal er een moment komen dat mensen niet meer op zoek gaan naar free wifi maar wifi free icoontjes, om even te deconnecteren en echt verbonden te zijn?

Akkoord: het is wat overtrokken en het zal wel een geplogenheid zijn in de B2B (business-to-business) wereld. Meestal ontmoeten we elkaar in een professionele context, waar we soms zelfs een jas dragen die buiten het werk helemaal niet de onze is. Dat levert trouwens wel eens leuke verrassingen op als de aap echt uit de mouw komt. De laatste tijd wordt er zelfs van B4B (business-for-business) gesproken. Dan zijn we er als onderneming alvast vóór elkaar. En er is B2C (business-to-consumer), van bedrijf tot consument. Jij al ooit een interessant gesprek met een kantoorgebouw gehad? Eigenlijk is het altijd van mens tot mens, welke fysieke afscheiding er ook is. Ik vraag me af hoe de (zaken)wereld er zou uitzien als we altijd onze verpakking achterwege zouden laten en volop de P2P (person-to-person) kaart trekken. Elkaar in de ogen kijken omwille van wie we zijn in plaats van lijken. Net iets persoonlijker dan de B2B variant bot-to-bot die momenteel al links en rechts opduikt.

“People help the people, and if you’re homesick, give me your hand and I’ll hold it.” (Birdy)

Heimwee associëren we meestal met onze fysieke woonplaats, bijvoorbeeld tijdens een dure skivakantie net na de Warmste Week, waarvoor je jezelf voorbij hollend het hele jaar de nodige stress en onrust opgelegd hebt. Het kan echter net zo goed een hunkeren naar jezelf zijn, een (innerlijke) zoektocht naar de geborgenheid van jouw thuis. In een kouder wordende wereld waarvan de meest dominante bewoners hun grenzen tot ver buiten de dampkring verleggen, verdwalen steeds meer mensen op het alledaagse kruispunt van hun leven, niet goed meer wetend wat de juiste richting is en waar belang het al te vaak van interesse haalt. Hoe kunnen we die bijna existentiële angst bij elkaar omarmen? En zorgen dat we als samenleving thuiskomen?

Een suggestie. Als we elkaar ergens onderweg tegenkomen – ongeacht waar, wanneer of hoe – doen we er goed aan om onze camouflerende jas uit te trekken en elkaar puur, werkelijk te ontmoeten. Het is echt de moeite. Vergelijk het met een goede zangstem die in een akoestische setting het meest raakt of pakt. Om iemand in te pakken, moet je jezelf eerst uitpakken. Waarmee ik niet bedoel dat je iemand al dan niet misleidend verleidt maar dat je jezelf durft te zijn en zo het harnas bij de ander afwerpt, hem ontwapent. Geloof me vrij: je ontdekt meer verbondenheid dan verscheidenheid als maskers afgegooid worden en mensen oprecht de hand naar elkaar uitsteken. Besef dat de dingen die je bereikt ondergeschikt zijn aan de mensen met wie je ze bereikt, zoals Professor T. in de gelijknamige serie op onnavolgbare manier aanhaalt.

Ik wens jou en je dierbaren een warm 2017.
Pak naast de cadeaus ook jezelf eens uit.