Man-zijn

Hans en ik leren elkaar kennen wanneer hij mijn boek persoonlijk komt ophalen. Hij had gelezen dat ik daarvoor opensta omdat het voor extra verbinding met lezers zorgt. Het is op die manier dat ik trouwens bij het idee van spiegelwandelingen gekomen ben, waarover later meer. Ook deze keer wordt het een aangename wandeling in de Looiendse bossen. We delen elkaars verhaal en gaan duidelijk op onze eigen manier om met de zoektocht naar onszelf. Met verschillen. En gelijkenissen. Als hij me voorstelt om mee te werken aan zijn podcast rond man-zijn, weet ik eerst niet goed wat ik me daarbij kan voorstellen.

Ik luister naar een aantal eerdere gesprekken en besluit om erop in te gaan. Hij stuurt me een aantal vragen maar ik bereid me bij dergelijke momenten liever niet of nauwelijks voor. Vertrouwen in de magie van het moment. Het wordt een fijne babbel bij koffie en thee over het kind, de jongen, de volwassene, de broer, de zoon, de echtgenoot en de vader in mij. Ik mag de achtergrondmuziek kiezen en Hans monteert dat in een interview van ongeveer een uur. Ik onthoud de knipoog naar de knul die ik was en ergens altijd gebleven ben. Trots en respect voor mijn ouders. Herinneringen aan mijn broers. Dankbaarheid en liefde voor vrouwlief-met-kuiltjes-als-ze-lacht. Fierheid en advies voor mijn kinderen. Anekdotes. De cirkel die steeds verder gerond wordt. Via de spiegel van mezelf naar hen kijken. Met verschillen en gelijkenissen. Mens-zijn.

Dat persoonlijke gesprek deel ik graag. Want het is misschien voor jou een kapstok om zelf eens in het geschiedenisboek en de stamboom van jezelf te duiken. Als man, vrouw, mens, ongeacht je chromosomenmix. Want als x en y zijn we naast elkaar en samen op weg van a naar z en scrabbelen we best eens af en toe om de letters die we onderweg verzamelen in woord, zin en betekenis te gieten.