Tuinvrees

Even terug naar de allereerste woorden die hier nu bijna twee jaar geleden uit mijn blogvingers stroomden.

“Een hooggevoelige slak kijkt voorzichtig over de rand, vanuit haar beschermende schelp. Met haar zachte zelf tast ze voorzichtig de ruwe buitenwereld af. Om vooruit te komen, moet ze uit haar schelp durven komen en door haar biotoop glijden. Een slak voelt wat ze ziet. Ziet wat ze voelt. Toont zelden haar ware aard om niet vertrappeld te worden. Waar kan ze werkelijk ademen?”

Waarom die knipoog terug? Toen ik recent de look & feel van mijn website aan het aanpassen was, heb ik die quote namelijk veranderd.

“Een slak kijkt vanuit haar beschermende schelp voorzichtig over de rand en de omliggende biotoop. Met haar zachte zelf tast ze de ruwe buitenwereld af. Door voelend uit haar schelp te komen glijdt ze vooruit. Ze ademt werkelijk.”

Het valt me nu pas op dat er meer achter die kleine tekstwijziging zit dan ik me op dat moment realiseerde. De quote is korter maar zegt minstens even veel en eigenlijk zelfs meer dan toen. Terwijl de slak initieel nog voldoende lef moest tanken om uit haar schelp te komen, doet ze dat nu effectief en glijdt ze door de omgeving. Ook in de leestekens schuilt een belangrijk detail. Er staat geen vraagteken meer achter. Het beestje heeft met andere woorden zijn tuinvrees overwonnen en toont zijn ware aard. Stoppen met zoeken. Starten met vinden. Energie krijgen door dingen te doen die je graag doet, maakt het makkelijker om keuzes te maken.

In die reeks glijbewegingen liet ik vrouwlief en onze tieners deze week weten dat er iets revolutionairs gebeurd is in de wereld. Hun huisgenoot heeft zowaar een profiel op Facebook aangemaakt. Ben ik net als de natuur de kluts wat kwijt? Staat de combinatie van hoogsensitief persoon en sociale netwerken als een even grote spreekwoordelijke tang op een varken als temperaturen die half oktober richting 25 graden kruipen? Hoe zit dat trouwens met die opwarming van onze aardbol?

Tegennatuurlijkheid troef? Ik kan veel argumenten aanhalen waarom ik geen onvoorwaardelijke Facebook-fan was/ben. Ik heb echter geleerd dat je beter focust op drijfveren om iets wel te doen dan op belemmeringen om iets niet te doen. Er zijn twee redenen waarom ik er nu wel voor kies: delen is vermenigvuldigen en in kwetsbaarheid schuilt een kracht. Ondertussen ben ik er namelijk meer dan ooit van overtuigd dat de wereld nood heeft aan individuele verhalen om de maatschappij in beweging te brengen. Ondanks veel lovenswaardige initiatieven op het vlak van bewustmaking rond burn-out, hoogsensitiveit en andere thema’s die mij nauw aan het hart liggen, blijft de uitdaging bijzonder groot. Ik merk het aan wat ik hoor en lees, aan reacties van mensen die me schrijven of aanspreken.

Daarom heb ik besloten een tandje bij te steken. Om naast Chinese druppels ook eens emmers in die collectieve vijver van inspiratiewater te gieten voor wie zijn drinkbus wil bijvullen. Daarom Facebook. Het Boek der Gezichten wordt zo het Boek der Inzichten. Zelfs als hoogsensitieve rustzoeker. Al was het maar om ervoor te zorgen dat andere anders-socialen (zegt nooit meer asociaal – Lees Echovoelen) in het grote prikkelbos af en toe iets tegenkomen waardoor ze even stilstaan. Ook bij zichzelf. Een ont-moeting. Om dan met vertrouwen verder te glijden. En te delen. Bij mij heeft de angst voor beoordeling plaats gemaakt voor geloof in verbinding. Een koude ervaring kan voor warme energie zorgen, heb ik geleerd. Zo zit dat met de opwarming van onze samenleving.

Tot kijk op het Boek der Gezichten