Croque Amour

“Dat is pas voor binnen een paar jaar”, antwoord ik mijn vader wanneer hij me een week of twee geleden zegt dat ik bijna 50 word en in de ogen van onze tieners vast en zeker oud lijk. Hij heeft een punt. Zo beschouwde ik als kind iemand van 30 of 40 eigenlijk al oud en moet een vijftiger dan effectief al wel een flink eind op de levensladder omhoog gekropen zijn. Daalt het aantal treden die nog af te leggen zijn steeds sneller terwijl daaronder een gapende ruimte van voorbijgegane dingen en mensen je besef van vergankelijkheid wekt. Francis Bacon spekt die perceptie met de uitspraak dat hij nooit een oude man zal zijn omdat ouderdom voor hem altijd 15 jaar ouder is dan hijzelf.

Ik geef toe dat ik een aantal maanden geleden even moest nadenken toen iemand mij naar mijn leeftijd vroeg. Eigenlijk sta ik er (bewust) nooit zo vaak bij stil en beschouw ik leef-tijd even relatief als het tweede deel van de samenstelling. De tijd dat je leeft in jaren uitdrukken is even zinloos als luid met sterk en stil met zwak vergelijken. Nu ik het atoomnummer van het scheikundige element zilver op de teller heb en mijn baard die kleur wel flink benaderde toen ik hem recent wat langer liet groeien, heb ik toch het gevoel de reali-tijd echter te beleven dan een paar jaar geleden. In priemgetallen uitgedrukt, ben ik amper 15 en als puber de biotoop aftastend helemaal op weg naar mezelf. Dus, what’s in a number?

“Ik ben gewoon een kind dat nooit ouder wordt. Ik blijf nog steeds vragen over het ‘hoe’ en ‘waarom’. Af en toe vind ik een antwoord.” (Stephen Hawking)

Een getal waar ik met een brede glimlach naar kijk en dat exact vandaag op mijn verjaardag met een 5 begint, is de statistiek van het aantal bezochte pagina’s sinds mijn blog in de kerstvakantie van 2015 uit de startblokken schoot. De teller glijdt over de kaap van 50.000, wat ik nooit had durven dromen. “Begin te schrijven en de rest komt vanzelf”, werd me toen verteld. In stilte klonk de slakkenfilosofie steeds luider. Geschreven letters vonden een voorzichtige weg naar het podium waar gedachten ook letterlijk in woorden omgezet worden en de warme (h)erkenbaarheid van anderen een drijfveer zijn van het besef dat een weg effectief duidelijk wordt door hem met vertrouwen te bewandelen.

Daarom durf ik nog een 5-cijfer als droom uit te spreken: 500. Dat is het aantal mensen dat ik onder andere via de sensibiliseringscampagne van HSP Vlaanderen tussen november en maart on stage wil inspireren. Daarbij wordt stil sterk zonder dat luid het label zwak opgeplakt krijgt en is kwetsbaarheid geen vies woord. In een warm biotoop van universele ademruimte waarin de koele feedback ‘onzichtbaar’ niet betekent dat je er niet bent of geen rol van betekenis speelt, zoals ik naar aanleiding van de vorige sessie iemand geruststelde. De rol van die onzichtbare wordt vaak pas duidelijk wanneer je hem of haar uit het dna van je team haalt. Vergelijk het met de contrabas in een muziekstuk, waarvan de verbindende melodie of bewust gekozen snarentokkeling opvalt als ze niet meer klinkt.

En als het er geen 500 maar 470 of zelfs minder zijn? Ook dan glijd ik verder dan ooit gedacht en zet ik mijn tanden vol goesting in wat ik doe. Omdat het smaakt als een heerlijke Croque Amour, zoals de jongste die me vanochtend voorschotelde. Stille creativiteit – hoewel de pannen rammelden – en zachte kracht leiden tot een smeuïge synergie van smaken en banen een weg naar je hart als je de tijd neemt om elkaar laagje voor laagje te proeven en in alle authenticiteit werkelijk te leren kennen.

50.000 keer bedankt, beste lezer, dat je hier af en toe een laagje inspiratie komt opsnuiven en er zo mee voor zorgt dat ik werkelijk adem.