Goeiendag

“Hoe gaat het met je?”. Een vraag die regelmatig gesteld wordt. “Hoe gaat het nu met je?” is een variant waarbij de vraagsteller eventueel via extra intonatie of non-verbale signalen wat dieper graaft, met een knipoog naar mogelijke hordes op de afgelegde weg. Meestal volgt er dan een positief antwoord, want mensen zijn niet geneigd om zomaar te delen dat het misschien wat minder loopt. Dat hoort namelijk niet thuis in de waterval van zonnestralende berichten op de surreali-tijdslijn waar je happy face geboekt staat. Gelukkig is dat niet altijd zo en durven mensen al eens voor een reali-tijdslijn kiezen en het fake van face overboord gooien. #metoovulnerable

Dus bij deze: ook bij mij staat de barometer niet altijd op 100. Het is niet omdat ik me het grootste deel van de tijd verwarm aan het goede gevoel dat zich in mij nestelt dat de temperatuur nooit eens wat minder kan zijn. Het is niet omdat ik volop anderen inspireer rond persoonlijk geluk dat het mij nooit tegenzit. Mijn lichaam sputtert wel eens, zodat een knagende heup het hardlopen en fietsen wat minder aangenaam maakt. Mijn geest ontmoet wel eens een vorm van ontgoocheling, wanneer ik bijvoorbeeld niet voor 100% de verwachtingen van mezelf en anderen ingelost heb of (onverwacht) scherpe kantjes in een ander zie. Maar… en nu komt het: dat is niet erg. Want het wezenlijke verschil met vroeger is dat ik me er nu van kan verlossen. Ik laat niet meer toe dat het blijft hangen zodat de lach die op mijn gezicht verschijnt er één is van gezonde (zelf)relativering en niet die van een kameleon die tegen beter weten en voelen in zijn rug recht. De perfectie in imperfectie omarmen.

“In balans zijn betekent ook aanvaarden dat er af en toe een onevenwicht is.”

Moet er trouwens altijd een reden zijn om je eens wat minder te voelen? Loert dan meteen één of andere vorm van identiteitscrisis om de hoek? Hoegenaamd niet. Ik neem je graag even mee naar een stukje uit een nooit gepubliceerd dagboek dat ik tijdens onze eerste zwangerschap schreef en vrouwlief op het kraambed cadeau deed. Het is opgetekend vanuit de ongeboren eerstgeborene als verteller:

“Bij pa gaat de barometer vandaag richting spleen. Het gaat bij hem niet zover als in Baudelaires Les Fleurs du Mal, waarin spleen voor een algemene afkeer van het vervelende leven staat. Ter verduidelijking: spleen betekent milt; de leer van Hippocrates stelde dat het gevoel van melancholie een fysiologische oorzaak had en wees de zwarte gal die de milt afscheidt aan als verantwoordelijke. De uitdrukking “zijn gal spuwen” of “iets vergallen” klinkt bekend in de oren. Iets genuanceerder maar poëtischer spreekt men over de milt als de zetel van de zwaarmoedigheid en is het spleen-gevoel eerder melancholie zonder echte reden. Pa heeft zo van die dagen of uren. Dan is hij stil, niet slechtgezind, en kruipt hij in zijn veilige slakkenhuis, afgeschermd van alles en iedereen. Om niet te kwetsen en niet gekwetst te worden. Even alleen. Met zichzelf. In zichzelf. Denken. Twijfelen. Velen zullen denken dat er echt iets scheelt en geloven niet dat er niets aan het handje is. Raar. Wereldvreemd. Hij is dan wel even van de – normale? – wereld, dat is waar, en zit in zijn eigen minibiotoop alle gedachten op een rijtje te zetten. Gelukkig waait het altijd weer over. Om het licht (beter) te zien, moet je soms door een donkere vallei. Hetzelfde geldt voor geluk en ongeluk. Voor sommige mensen zou zo’n reis in de eigen ik misschien ook af en toe aangeraden zijn. Om zichzelf, maar ook de anderen beter te begrijpen. Want je bent deel van de anderen. En de anderen zijn deel van jou. Ieders lot ligt hoe dan ook voor een deel in andermans handen.”

Ook en misschien vooral op die verklaarbare en onverklaarbare mindere momenten leg je best de nodige mildheid aan de dag. Niet enkel voor jezelf. Niet enkel voor anderen. Je weet niet altijd van elkaar in welke gemoedstoestand iemand vertoeft. Want mildheid is een fundament voor vriendelijkheid. En een oprechte glimlach naar je spiegelbeeld en medemens biedt een venster op die vriendelijkheid. In alle richtingen. Het is de meest universele en ontwapenende taal als cement tussen de individuele bouwstenen waarmee we muren van hoop voor de samenleving bouwen, zelfs wanneer die – om Martin Luther King te parafraseren – uit een berg van wanhoop gehouwen werden. Hoe je het ook draait of keert: een lach is de meest gebruikte en efficiënte ijsbreker, de kortste weg van vijandigheid naar vriendschap. Tastbaar teken van voelbaar vertrouwen.

“Kindness is the language which the deaf can hear and the blind can see.” (Mark Twain)

Om aan te tonen dat ik al lang geloof in het bezwangeren van de wereld met vriendelijkheid en empathie als maïzena voor collectief geluk beschouw, nog een passage uit dat eerdere dagboek:

“Pa vond veel trefpunten van zijn denkwijze in het Boeddhisme van Nichiren. “Die filosofie is als een voertuig om het individuele kunnen te vergroten, wat zeggen wil dat iedereen de kracht bezit om het onvermijdelijke lijden in het leven te boven te komen en de omgeving, de maatschappij en de gehele wereld positief te beïnvloeden. Haar reikwijdte is revolutionair omdat wij wijsheid en begrip kunnen ontwikkelen en leren handelen vanuit het diepe besef dat ons eigen geluk onverbrekelijk verbonden is met het geluk van anderen. De grootst mogelijke persoonlijke bevrediging en vervulling die men in het leven kan vinden, ligt in de inspanning voor het geluk van anderen.”

Ik sta er nog steeds volmondig en volhartig achter, weliswaar met de ondertussen gekende slakkenknipoog dat je best voldoende zelfzorg aan de dag legt om ook goed voor anderen te zorgen. Want binnen een gezonde emotionele intelligentie en vanuit het besef dat iedereen gelukkig wil zijn kan ook grenzen stellen en respecteren met vriendelijkheid, omdat het vanzelfsprekend zou moeten zijn, zonder dat daar iets als #metoo voor nodig is.

Soms maakt zelfs een simpele goeiendag je dag goed, hoe je als vogeltje ook gebekt bent…
Daarom drie interpretaties van hetzelfde nummer:

Nicole en Hugo legden de basis:

Slongs doet er dit mee:

Terwijl Stan Van Samang met zijn versie ongetwijfeld niet enkel Slongs tot tranen beweegt:

Wij wensen jullie een jaar vol goeiendag, vriendelijke nestwarmte en eitjes van kleine gelukjes.

Foto bovenaan – Lichtjes op zonne-energie in onze uitgeklede platanen. De maan, ook verlicht door de grootse gratis energiebron, komt piepen terwijl donkere wolken voorbijglijden. Een glimlach kost ook niets en werkt verlichtend in de duisternis.