Happiness

“If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?” (Steve Jobs)

Op deze International Day of Happiness val ik met de deur in huis en nodig ik je uit om die quote van Steve Jobs hardop te lezen terwijl je voor de spiegel staat. Het is een manier om vast te stellen in welke mate je de dag plukt, je geluk om welke reden ook uitstelt of gewoon niet gelukkig durft te zijn. Persoonlijk heb ik altijd veel te veel met de handrem op geleefd en ben ik er pas in geslaagd het gaspedaal meer in te duwen nadat ik flink tegen de muur gelopen ben en de versnellingsbak zelfs een tijd in neutraal gezet heb.

Op het moment dat ik Wake-up Call aan het schrijven was, hoorde ik een nummer van Asaf Avidan op de radio: “One day baby, we’ll be old, oh baby we’ll be old and think of all the stories that we could have told.” Ik had dat nummer al vaker gehoord maar het kwam toen pas echt binnen. Als je de tijd neemt, wordt horen luisteren.

Ik schreef er dit bij: “Het refrein past perfect in de context van hier en nu. Individuele en collectieve dromen die we hadden kunnen waarmaken. Hadden kunnen, helaas. Want in onze rugzak van verwachtingen is er nauwelijks plaats voor dromen. Die zit namelijk al overvol met illusies, onverwerkte emoties en gedachten. Hier en daar zit misschien nog een klein restant van een ooit diep gekoesterd verlangen. Je komt ze toevallig tegen, ergens in één van die kleine opbergzakjes die je al lang vergeten was of verschrompeld onder het gewicht van het verleden in je bagage, zoals die kleine vochtabsorptiezakjes met silicagel die eruit vallen wanneer je na een aantal jaren de boel eens flink leegschudt. Ik heb een droom. We voeren denkbeeldige silicazakjes in die alle miserie in onze rugzak opslorpen. Dankzij de moderne versie van de bad dream catcher maken de nachtmerries in onze gedachten geen kans meer en krijgen onze mooiste dromen de nodige ademruimte. Wat ons onder water trekt, gooien we eruit zodat we kunnen surfen op de positieve golven van wat ons hart nu drijft. De tocht zal lichter zijn. Aangenamer. Mooier. Aan die momenten denk je later met plezier terug. Want het had niet kunnen zijn maar is geweest.”

Dit is mijn carpe diem, mijn pluk de dag:

op dagen oud en grijs
gevuld met mijmerdenken
mooie verhalen tijdens reis
die leven had kunnen schenken

jonge warme dromen
in stilte bevroren en versmacht
vonden kleurloos onderkomen
in rugzak van wat wordt verwacht

angstig om geluk te proeven
hart telkens aan de kant
in zekerheid van on-geluk vertoeven
de status-quo van het verstand

verstikken van verlangen
geen adem om te zijn
geen ruimte voor ontbangen
in koude harnas van pijn

kieper illusies overboord
nog vooraleer ontstaan
bezeil de golven ongestoord
je tocht zal beter gaan

oogst vandaag je dromenboom
want rijp wordt morgen rot
plant bomen met die droom
tot bos vol ziels- en hartgenot

omarm vergankelijkheid
laat los wat was
bezuurstof werkelijkheid
en grijp je nu-canvas

zonder rugzak wandelt fijn
verlicht lichaam en geest
twijfelend had kunnen zijn
wordt knipoog naar wat is geweest

Gisteren gaf ik de laatste van 7 lezingen voor HSP Vlaanderen, waaraan ik in november toch wel met enigszins knikkende knieën begon. Vandaag komt het volle besef dat het nog mooier was dan ik gehoopt had, dat het me gelukkig maakt en dat ik anderen een gelukinjectie heb mogen geven. Het was de ambitie om, verspreid over Vlaanderen, 500 zachte mensen te inspireren. Het zijn er meer dan 600 geworden. Ik heb mezelf (door anderen, door jullie) laten ontbangen. Heb mijn geluk geplukt. Het gevoel zit goed. Mijn balans is in evenwicht. Dus mijn antwoord op de vraag van Jobs is een ferme ja. Ik wil blijven schrijven en delen. De volgende lezingen worden gepland.

Dankjewel voor de mooie reacties op mijn kwetsbaarheid, jullie verhalen van gelukjes zoeken en vinden, de zachte duwtjes. Pluk ze.