Soep

Voor wie niet graag kookt, zal het raar klinken dat ik er extra tijd voor neem en de groentes heel fijn snijd. Het hakken van de ingrediënten en het roeren in de garende massa heeft al langer een therapeutisch effect op mij. Want op het zelfde moment haal ik de lepel door mijn gedachten, met een regelmatige blik naar buiten, waar het zonnetje na een aantal regenachtige dagen haar beste straaltje voorzet en uitnodigt tot een wandeling of fietsrit. Op 1 uur 59 minuten en 40 seconden kan er heel wat door je heen gaan of slaagt iemand in iets waar een ander nog niet van durft te dromen.

Meer tijd heeft de Keniaan Eliud Kipchoge namelijk niet nodig om een marathon af te leggen. Hij duikt daarmee als eerste mens onder de magische grens van twee uur. Ik volg zijn avontuur van begin tot einde met een halve blik op de smartphone terwijl ik twee grote potten soep bereid. Net op tijd klaar om hem de laatste kilometers volledig zien af te leggen. Terwijl hij lachend richting publiek zwaait en naar de chronometer wijst, rollen de rillingen over mijn ruggengraat en maakt een warmte zich van mij meester.

De gemiddelde snelheid van 21 kilometer per uur komt overeen met het tempo waarop ik momenteel de eerste mountainbike-ritjes op verharde weg afhaspel, nu de verzamelde wervels onderaan mijn lijf en bekken langzaam terug in beweging komen. Heel voorzichtig en trappen als door de zachte boter waarin de stukjes ui kleur en smaak krijgen als basis voor het vitaminevocht in de ketels op het vuur. Aan hardlopen denk ik voorlopig niet eens. Wandelingen van een uur doen alvast deugd en voeden de hoop dat joggen er op termijn ook weer in zit. Ik ben onderweg, zoals ik in het vorige blogstukje schreef. Nu twee uur in de keuken rechtop staan met af en toe een stretchhouding of swing in de heupen – het ziet er niet uit – is op zich al een goede oefening.

“Tevredenheid is het zout in de soep van de gelukkigen.” (Ernst Ferstl)

Ik herinner me hoe een mentor me in het diepe dal van mijn gemoed me op het hart drukte dat ik na verloop van tijd – zonder er een doel naast te leggen – anders op die periode zou terugkijken. Hij kreeg gelijk. Het sterkt me nu in de gedachte dat het deze keer ook lichamelijk wel zo zal lopen, dat het goed komt, zoals het regelmatig uit de monden van mijn fietsmakkers klinkt. Net als ik kijken ze uit naar het moment dat ik weer aansluit. Zonder kopwerk te verwachten. In het zog en het gezelschap. Net als ik forceren ze niet. Lichaam. Grenzen. Luisteren. Geduld.

En tevreden zijn met wat nu lukt, de wijze woorden van Godfried Bomans in het achterhoofd dat je tot over je oren in de soep moet zitten om gehaktballen om je heen te zien drijven. Want die slakkenritjes op de mountainbike doen momenteel minstens even veel deugd als gejaagd door (tegen)wind langs de lokale grindwegen en in het bos te knallen. In plaats van te trainen voor een tempo van vijf minuten per kilometer en dat zeker een uur lang – Kipchoge hield twee uur 2:50 aan – zullen zodra ik groen licht krijg ritme en afstand bepaald worden door gevoel en hartslag. Het tennisracket blijft nog even in de kast. Is dat bijna sportloze leven gemakkelijk? Nee. Zal het moeilijk zijn om de lat niet (te) snel weer wat hoger te leggen? Ja. Daar ga ik niet flauw over doen. Dat besef is op zich al iets waard. En er wordt over me gewaakt zodat het potje niet overkookt.

Ik dank de pompoen die ik in één van de soepen aan het draaien ben voor de gedachte die hij me schenkt. Je maakt er in combinatie met andere ingrediënten een fluweelzachte lekkernij mee, waarin de jongste wat later zijn lepel goedkeurend zet terwijl ik deze letters in een mum van tijd aan het mixen ben. Wat is volgens de volksmond de beste plek om die oranje kanjer goed te laten gedijen? Juist. De mesthoop. Het doet me eraan denken hoe ik een belangrijk stuk van mijn persoonlijke missie in een mentale mesthoop gevonden heb. Het gevoel nu sportief te spartelen ga ik met een kom groentezalf denkbeeldig doorspoelen. De mens groeit en bloeit als een pompoen. Zou Kipchoge soep maken?

Voor kleine quotes vind je me voortaan ook op Instagram onder ‘werkelijkeadem’