Verwonderlijkt

Het is niet de eerste keer dat we elkaar in de gaten hebben. Buiten in de tuin merkte ik hem al een paar keer op. Hij mij waarschijnlijk eerder. Vaak op dezelfde plek, de boog waarop in de zomer mijn favoriete klimroos Mme Alfred Carrière weelderig bloeit en heerlijk geurt. Soms zie ik hem niet en lijkt hij als het ware via een herkenbaar deuntje mijn aandacht te trekken. Ik fluit terug, minder toonvast maar met een glimlach. Mijn vogels is niet zo sterk, denk ik dan wel eens, me afvragend hoe het via hun gehoorgangetje binnenkomt.

Tijdens de winter hangen we vetbolletjes of dennenappels met zaad aan de kale takken van de platanen waarin zoonlief steeds lichtjes weeft die overdag een traan van dauw of regen lijken te laten en ’s nachts voor een persoonlijke sterrenhemel zorgen. Fladderaars van allerlei pluimage doen zich tegoed aan dat lekkers. Het roodborstje probeert als een volleerde kolibrie van het graan in de dennenappel te eten maar moet die rol telkens lossen en op de tafel of stoelen bedenken hoe het anders en beter kan. Hij vindt zijn manier en komt sindsdien regelmatig zijn kleurrijke buikje rond eten.

En daar is hij weer. Krijg hem in de gaten terwijl ik in de keuken een boterham eet. Ik een hap van mijn brood. Hij van de zaadjes. Daarna zit hij minuten lang op de stoel, blik opzij en dan weer richting mij. Proberen vastleggen. Smartphone erbij en klik. Verder kijken. Gedachtevrij. Verwonderlijkt. Zodra hij zijn vleugels gespreid heeft, besluit ik dit mooie nu-momentje te delen. Reacties stromen binnen. Van een simpele wow, volledige gedichten of een verzameling aan foto’s van tuinvogels tot verwijzingen naar de symboliek dat het roodborstje tussen verschillende werelden fladdert en knipoogjes van overleden dierbaren brengt. In tijden waar de meeste berichten niet echt van positivisme doordrenkt zijn, streelt die gedeelde warmte mijn gemoed.

’s Avonds staat er als bij toeval roodb…aars met preipuree op het menu. Tijdens het koken lees ik nog nieuwe reacties. Toch moet de grootste verwonderlijking van de dag nog komen. We kijken naar de film ‘Wonder’, waarin de met een aangeboren gezichtsafwijking Auggie zijn weg in zijn school en sociale leven probeert te vinden. Uiteraard verloopt het niet over een leien dakje. Kinderen kunnen elkaar harder openrijten dan een roofvogel die zijn klauwen in een zachte prooi zet. Meer zal ik niet over het verhaal vertellen. Kijk zelf, voel, zakdoekjes bij de hand.

“Mensen kunnen niet veranderen hoe ze eruitzien, wij kunnen er misschien wel anders naar kijken.” (schooldirecteur in ‘Wonder’)

Klassen en scholen vergelijk ik net als alle vormen van vrijetijds of professioneel samen-leven wel eens met een doosje kleurpotloodjes. Je hebt mensen in allerlei vormen of kleuren en met hun eigen karakter, temperament of genetische code. In de bonte verzameling van zacht en hard, kwetsbaar en krachtig, zwak en sterk zie ik – hoe je ze ook invult – een even grote diversiteit als in de wereld van fluitende fladderaars. Want het tengerste tuinvogeltje kan de meest schitterende serenade brengen terwijl de ruigste roofvogel het met één droog deuntje moet doen. Raken doen ze. Op hun eigen manier. De één kan ontzag maar ook angst inboezemen. De ander ontboezemt warmte rond de hartstreek. De rake quote van Henry Ward Beecher in dezelfde film slaat ook hier voor mij de nagel op de kop: “Grootsheid ligt niet in kracht maar in het juiste gebruik van kracht. Groots is iemand wiens kracht de meeste harten vervult.” En dat kan heus ook in stilte.

Save the best for last? Ik haalde al aan dat wederzijds respect misschien wel het belangrijkste vaccin is in de tijd die voor ons ligt. Daar denk ik opnieuw aan terwijl ik over verschillen tussen mensen schrijf. En dat we naar mijn gevoel hoe langer hoe meer vergeten dat er ook gelijkenissen zijn. Dan komen de woorden van die knul in de slotscène binnen: “Wees vriendelijk want iedereen voert zijn strijd. Als je echt wil weten wie mensen zijn, hoef je enkel te kijken.”

Dankbaar om op één dag meerdere keren zo verwonderlijkt te mogen zijn.
Kijk goed. En koester die momentjes.