BlaBlaBuster

Eén keer, echt één keer zou ik het heel hard willen roepen. Voor iemand die ooit een stilteteken in het leven fluisterde als alternatief voor het te pas en te onpas gebruikte uitroepingsteken zou dat uiteraard onnatuurlijk overkomen. Wat heb ik dat trouwens al vaak geschrapt bij het reviseren van teksten kort en lang. Toch maar zachtjes dan: er zal nog veel inzicht uit de wolken op ons mogen neerdwarrelen vooraleer het besef bloeit dat stil ook sterk kan zijn. Dat het minstens niet noodzakelijk zwak(ker) betekent dan luid. Dat introvert geen vies, asociaal woord is.

De aanleiding? Een artikel op Sporza.be, waar ik meestal trouwens met graagte vertoef.

De tussentitel en het citaat doen me ferm fronsen, omwille van de ‘maar’. Alsof een ambitieuze introvert of een stillere jongen die goed in de groep ligt eigenlijk een rariteit is. Nog werk aan de winkel… Een ‘en’ had zeker niet misstaan…

Pssst: behoefte aan rust en stilte staan heus niet synoniem met een gebrek aan cruciale eigenschappen die nodig zijn om het te maken in de (harde) wereld. Om wat te maken, eigenlijk? Meer, regelmatig richtingloze wind? Terwijl de wieken van de steeds hogere molens in onze contreien alsmaar meer en snellere rondjes lijken af te leggen, geldt hetzelfde voor de blabla die op ons af komt. Het is goed voor de groene energie. Iets minder voor het menselijke klimaat. Rond alles wat met duurzaamheid te maken heeft, bestaat er iets als greenwashing. Die term wordt bedrijven toegedicht wanneer ze via een uitgekiende communicatiestrategie veel blabla verkopen en minder boemboem weten voor te leggen.

Wat denken jullie van blabla washing? Als spiegel voor roepers die hoog van de Bab(b)eltoren blazen. Vendelzwaaiend richting andere windwapperaars die dezelfde taal spreken. Terwijl de funderingen in stille sterkte gelegd, onderhouden en verstevigd worden. De te luidruchtige lawaailiefhebbers kunnen eventueel een groene haarkam krijgen, met een stilteteken, in de vorm van een hartje. Groen omdat het naar een introverte kleur in het klassieke karakterspectrum verwijst. Een hartje omdat zachtvelligen – zelfs ten koste van zichzelf – anderen oprechte warmte toedragen. Tegelijkertijd is het een uitnodiging tot introspectie wanneer de haren goed gelegd worden, een boodschap dat wat minder lawaai soms meer impact heeft. Mocht er ruimte zijn voor tekst op de harenstrijker, mag dat een stukje uit deze oude oproep zijn: praten zonder iets te zeggen en horen zonder te luisteren hebben weinig zin, want dan wordt de kracht van de stilte beter niet verstoord. Sommigen fladderen opvallend zonder veel te vliegen. Anderen zweven geruisloos. Vanuit het besef dat empathie niet noodzakelijk hoorbaar is.

Misschien durven we het als introvert zelfs ooit groter aan te pakken. Wel altijd verbindend. Bijvoorbeeld via een op Authentieke Intelligentie gebaseerde Bla Bla Buster. Naar analogie met de Cloud Buster, waarmee negatieve energie uit de lucht verwijderd kan worden door het te laten regenen, uit het lied van Kate Bush. Een toestel om overbodige onzin weg te spoelen tot de pure essentie overblijft en de zon een mooie regenboog aan de horizon tovert, die symbolisch de kleurtjes verbindt. “I just know that something good is gonna happen. I don’t know when. But just saying it could even make it happen.” Dromen mag. Ook in stilte.

Hieronder het stilteteken dat ik ooit suggereerde. Dat was naar aanleiding van het initiatief Stille Dinsdag, waarover ik toen dit stukje schreef: https://waarjewerkelijkademt.be/2017/04/07/stilteteken/