Ghongha

Context

Fysieke en mentale rust zijn voor te veel mensen ver zoek, op en naast het werk. We raken steeds meer van onszelf en elkaar vervreemd omdat we doorgaan met iets wat we eigenlijk niet meer willen om later misschien ooit gelukkig te zijn. We kiezen te vaak voor conformisme en plooien ons naar (veronderstelde) verwachtingen in een harde spiegelmaatschappij op ramkoers. Vergeten wat we echt willen. Gooien onze authenticiteit overboord. Tot we overprikkeld breken. Want helaas hebben we meestal een ferme wake-up call nodig, een identiteitscrisis die zich uit in een burn-out, bore-out of depressie, als herinneringsprik voor een bewust zelfbesef. We wachten beter niet op die fysieke of mentale knauw om te ervaren dat grensverleggend niet altijd harder, meer en sneller betekent. Dat het ook andersom kan. Meer mindfulness voor minder mindfulmess. Want als je vertraagt, zie je meer. Je ontdekt het uitzonderlijke in het vanzelfsprekende. Stilstaan om anders te bewegen. Echt te zijn. Werkelijk te ademen. Mensen in balans en een zachtere samen-leving op kruissnelheid.

Een wandeling in de natuur, met open lichaam en geest, is als kuieren in de fauna en flora van je fijnste vezels, grasduinen in het zijn van je ziel. Daarbij zijn pauzes om echt te luisteren, zien, ruiken, proeven en voelen de ideale manier om jezelf te ont-moeten van wat je moeilijk kunt loslaten. De ghongha, Hindi voor slak, wil zo’n plek en moment bieden. Naast of in de veilige stiltecocon neem je de ademruimte om letterlijk en figuurlijk stil te staan en innerlijke rust te vinden. Voor verbinding met jezelf. En met anderen, wanneer je elkaar in stilte vindt en delen vermenigvuldigen wordt. Je stapt over de drempel, zowel naar binnen als buiten, symbool voor de moed die nodig is om in jezelf te kijken of je veilige cocon te verlaten en je voelsprieten uit te strekken. Het zachte beestje is mijn metafoor voor hoogsensitiviteit.

Bij de cocon hoort een gedachteflard

Stilte
ze riep mij
fluisterend
bij haar
wijsheid
en rust
vond ik
adem

ze wekte mij
opnieuw
wakker
durfde ik
eindelijk
zacht
zijn

De geschiedenis

Klik hier of op onderstaande foto om in beelden en woorden te ervaren hoe de ghongha-droom werkelijkheid werd. Ik heb beelden van elke fase in het project op een rijtje gezet, met een mooi stukje muziek op de achtergrond.

De droom gaat verder

De ghongha droomt van broertjes en zusjes om haar boodschap verder te verspreiden:

Ik zie ze in een egale, zacht geschuurde bedrijfskleur waarmee ondernemingen een passende rustplek in hun werkomgeving integreren.
Heb een beeld van hoe kinderen die van hun school samen met leerkrachten schilderen en belangrijke thema’s aandacht geven.
Kijk naar gemeentes die op hun grondgebied of langs wandelpaden een ont-moetingsplek willen creëren voor inwoners en bezoekers.
Denk aan kunstliefhebbers voor een artistieke, handgeschilderde versie zoals die in het park.

Allemaal vanuit dezelfde filosofie. Een stiltecocon, waarin mensen, werknemers en jongeren de ruimte vinden om alleen of samen stil te zijn, stil te staan bij zichzelf en wat hen bezighoudt, innerlijke rust te vinden. Om werkelijk te ademen.

Interesse in een cocon voor jezelf, je organisatie, gemeente, stad, school of bedrijf waarin dierbaren, collega’s en jongeren rust vinden? Een ander project in deze context?

Contacteer me om van gedachten te wisselen of een concreet aanbod.

Nieuwe realisaties:

Een warme merci aan:

vrouwlief voor de artistieke touch en onze cocon waarin dit mocht rijpen
het Prinsenpark en de Provincie Antwerpen om de eerste ghongha een plekje te geven
Indupol en vooral mijn makker Marc zonder wie dit avontuur nooit gelukt zou zijn
jou omdat je de tijd neemt om even stil te staan

Ondersteunen dit initiatief: