Auteur: Tommy

Het is misschien niet op de letter juist maar zo heb ik het in ieder geval langs mijn binnenkant geparkeerd.

“Als je wegloopt van jezelf, kan je nooit hard genoeg lopen want je wordt altijd ingehaald.”

Boenk erop: authenticiteit.

“Ga voorzichtig met één voet en dan twee in je emoties staan als in een bad. Uiteindelijk ga je erin liggen en zal je voelen dat het eigenlijk best meevalt of zelfs aangenaam is.”

En nog eens raak: mindfulness.

Ik ben altijd zot geweest van quotes die in een paar woorden vatten waar het om draait. Wanneer het uit onverwachte hoek is, komt dat steviger binnen. De twee hierboven ontsproten niet uit de hersenpan van een gerenommeerd filosoof maar uit de koker van Philippe Geubels. De eerste vuurt hij zeer snel maar raak geplaatst op je af tussen grap en grol. De tweede in alle contemplerende rust als kwetsbare conclusie in een stroomversnelling van humor, watervalletjes van (maatschappelijke) prikjes en meanders van intieme introspectie.

Het neemt me mee naar een stukje dat ik eerder schreef rond hoe een ernstige boodschap zelden treffender wordt gebracht dan door de nar. De nar die zijn innerlijke, onzichtbare traan in een uiterlijke, zichtbare lach bottelt om verdriet met zalvende humor drinkbaar te maken.
Lees Gedachtecircus.

Het parkeert me rond authenticiteit, dat samen met (hoogsensitieve) kwetsbaarheid één van de belangrijkste thema’s is waarmee mijn schrijfsels doorspekt zijn. Brengt me bij de ultieme doelstelling in mijn ideaalbeeld van de samen-leving. Dat je als jezelf in jouw leven en context kan staan. Want als je jezelf niet bent, wie of wat ben je dan wel?
Lees Zelfblik.

Heeft het zin om zes jaar na verschijning nog een e-book van hetzelfde boek te publiceren? Mijn antwoord is ja. Om verschillende redenen.

Het aantal mensen dat nog niet wakker is, blijkt helaas enkel toegenomen. Het heeft wat weg van een sluimerknop die eindeloos ingeduwd kan worden. Bij de ene wekker klinkt de volgende biep misschien al wat luider dan de vorige, het bewustzijn raakt precies onvoldoende aangewakkerd, de oorschelpen of grijze kronkels sluiten de weg richting besef af.

Verder lezen

Als je het jaar afsluit zoals je het begonnen bent, met vervelende hele kleine beestjes in je lijf, hang je tijdens de vakantie al eens wat meer op de bank en voor de televisie dan anders. Zo wat zwevend tussen ‘verdorie ik wil naar buiten om te sporten’ en ‘die rust zal wel goed zijn voor mijn lijf’. Kijken naar films die je anders misschien aan je voorbij zou laten gaan of naar een serie waarvan je al vergeten was dat je ze eerder opgenomen had. Fijn wanneer die je via een aantal beelden en quotes gedachtegangen voorschotelen die als bij toeval aan elkaar gelinkt zijn.

Verder lezen

Wie mij al langer leest, weet dat nieuwe woorden vinden en daar een speciale betekenis of een bijzondere gedachte aan koppelen voor een gevoel van voldoening zorgt. Heerlijk wanneer de autocorrectie-functie in word dat onderlijnt en je na een extra controle vaststelt dat die letterreeks effectief niet bestaat. Vanaf dat moment wel. Deze pluim is echter niet voor mijn hoed want het is Els De Schepper die tijdens haar live show met ‘pluimologie’ op de proppen komt. De wereld heeft volgens haar meer nood aan ‘pluimologen’, aan mensen die anderen een pluim geven want daar krijgen ze vleugels van. Naar goede gewoonte genieten we van de grappige grollen, de rake emotionele pijltjes, doordachte dubbel gevleugelde bodempjes en puzzelstukjes die elkaar en de aanwezigen vroeg of laat raken. Bij mij pas echt de dag nadien.

Verder lezen

Dag op dag acht jaar geleden vond ik niet meer de kracht om op te staan en ging de stekker er een ferme tijd uit. Ik had toen geen oog meer voor de herfstzon die even schitterend als vandaag scheen omdat de chaos in mijn hoofd te ondoorzichtig geworden was en het leed in mijn lijf de overhand haalde. “25 november 2014, het moet een uur of vijf geweest zijn”, de eerste letterreeks in Wake-up Call…

Verder lezen

Na burn-out en bore-out is er een nieuw etiket komen binnenwaaien waarover werkgevers zich zorgen kunnen maken: de ‘quiet quitters’. Dat zijn collega’s die wel aan de slag blijven maar enkel nog binnen de contouren van wat overeengekomen is qua taken, uren en verantwoordelijkheden. Gedaan met mails buiten de werkuren lezen of overuren kloppen zonder dat er iets tegenover staat. Zetten ze daarmee de productiviteit onder druk en verspreiden ze het in board rooms gevreesde virus van aangetaste arbeidsethos: de ziekte zit er nog niet in maar de ziel lijkt er alvast uit?

Verder lezen

Het heeft wat van een contradictie: luisteren naar ‘Fast Car’ van Tracey Chapman terwijl je richting de files trekt. Hoewel die dankzij het vroege vertrekuur best meevallen. Ik heb mezelf dan ook de beslissing cadeau gedaan om kantoordagen zoveel mogelijk in functie van het verkeer te organiseren. Je hebt dat uiteraard niet altijd zelf in de hand maar zo vermijd ik alvast zoveel mogelijk om twee keer per dag aan te schuiven, terwijl een gezonde mix qua telewerk de fysiek/mentale rekening aardig doet kloppen. “I got a plan to get us outta here – I want a ticket to anywhere – Any place is better.” Zonder over de moeilijke context van het personage uit het liedje te oordelen, komt er een algemene bedenking in me op: wanneer het moeilijk gaat, is eender waar dan beter?

Verder lezen