Wakker

Goeiemorgen, het is 25 november 2024 – 10:00. Een bijzondere ochtend die heel wat bij me losmaakt. Want exact 10 jaar geleden zat ik als een hoopje ellende in de wachtkamer van de dokter. Na één van de zovele slapeloze nachten gaf mijn lichaam zich zowel fysiek als mentaal over. Nog niet beseffend dat het een stevige tijd zou duren vooraleer het zijn vleugels opnieuw en werkelijk ademend zou uitslaan.

De eerste paragrafen van Wake-up Call beschrijven die bewuste nacht als volgt:

Als je ’s nachts niet slaapt, ontdek je na verloop van tijd patronen in wat je hoort. En in wat je denkt. Hoewel de chaos in je hoofd eigenlijk alleen maar erger wordt. Een wekker heb je eigenlijk al lang niet meer nodig, tenzij om vast te stellen dat de nacht zich nog maar eens tergend traag voortsleept. Zo traag dat de tijd wel stil lijkt te staan. Zoals je zelf stilstaat. Kon je je gedachten maar even stoppen. Zo knaagden de nachten mijn krachten stilaan weg. Kon ik de tijd maar terugdraaien. Had ik misschien beter dit of dat? Hoe ga ik best liggen om de pijn in mijn nek en op mijn borstkas niet meer te voelen? Waar ben ik mee bezig? Wat heb ik anderen aangedaan? Hoe scheur ik dat boetekleed van me af? Want ik kon er niets aan doen. Of toch wel? Stille tranen, want niemand ziet of hoort me. Denk ik. Ik hoef hen niet met mijn strijd lastig te vallen. Het gaat wel over. Ik los het wel op. Alles gaat toch voorbij met tijd en boterhammen. Wanneer ga je toegeven, kameraad? Mezelf moed inspreken. Nog een traantje doet de emmer overlopen. De wekker wordt aan de kant geschoven. Het is tijd. Tijd om eindelijk toe te geven. Als vrouwlief met kuiltjes als ze lacht wakker wordt, vraag ik haar om een afspraak bij de dokter te maken. Ben je ziek? Nee, maar de zoveelste slapeloze nacht is er te veel aan. De riem moet er eventjes af. Eventjes, denk ik.

Dat komt stevig binnen. De tranen die toen eindeloos leken te stromen, ontmoeten mijn ogen ook nu. Eventjes. Om snel plaats te maken voor een glimlach. Omdat ik me realiseer hoe de tijd wonderen verricht heeft door haar de ruimte te geven en te glijden over een pad dat zich dankzij vertrouwen in mezelf (authenticiteit), het universum (mindfulness) en anderen (verbinding, liefde) voor me ontvouwde.

De voorbije 10 jaar zijn goed 2 boeken (Wake-up Call / Gebeten door het Leven), een 3^e dat voor binnenkort is en ooit mijn eerste, onmogelijk geachte schrijfdroom was: een gedichtenbundel. De voorbije 120 maanden zijn goed voor 250 blogstukjes, 900 zielen die me volgden of van de gratis digitale versie van Gebeten door het Leven proefden, meer dan 100.000 bezochte pagina’s voor mijn verzamelde schrijfsels. De voorbije 520 weken zijn goed voor een hele reeks opiniestukken, waarvan er heel wat aardig gedeeld werden en zelfs een tijd tussen de meest gelezen artikels op gerenommeerde sites prijkten, een waslijst aan artikels en interviews in magazines. De voorbije 3.650 dagen zijn goed voor kleine en grote deelmomenten waarop ik vanaf een podium meer dan 1.000 mensen met mijn kwetsbare verhaal mocht inspireren. Met tussendoor die kleine prikjes via facebook en instagram: quotes, beelden, momentjes en de toevalshartjes waarvan ik er ondertussen ook van anderen krijg alsof ze zich als een warm virus verspreiden. En niet te vergeten, de stiltecocon die meer dan wat ook symbool staat voor de weg die ik afleg en de filosofie die ik aan volwassenen en jongeren wil meegeven. De cocon, waarrond er in 2025 nog initiatieven komen en die me naar nieuwe ideeën gidst.

En zo klop ik mezelf trots op de borst die ooit te veel pijn deed om erop te gaan liggen. Omdat ik nooit had durven dromen om na de val zo op te staan en in dezelfde beweging een verschil voor anderen te maken. Vol dankbaarheid naar iedereen die me op welke manier dan ook een duwtje gaf of even bij de schouder nam om te vertragen. Want weinig is zo relatief als snelheid.

Ook in 2024 glijden een aantal onzekerheden doorheen mijn universum – het zal ongetwijfeld toeval zijn. Terwijl vroeger de angst zou overheersen, voel ik me nu veel beter gewapend voor wat (misschien) op me afkomt. Want uiteindelijk is niks zeker, dus ook alles mogelijk. Met het besef dat de enige zekerheid die je hebt de persoon is die je vanochtend in de spiegel ziet. Een fijne dag gewenst. Vergeet nooit werkelijk te ademen.

10 jaar dankjewel

Tommy