En dan kom je toevallig deze tegen. Boenk erop. Emmy d’Arc raakt hiermee dieper dan het origineel, puur en prachtig begeleid door instrumenten die mee be-leven. De melancholische cello… Het nummer en de zangeres zijn nieuw voor mij. Het gevoel dat ze oproepen al een jaar of 30 oud.
Auteur: Tommy
Vriesgemoed
Een mentor vertelde me ooit dat het niet uitmaakt wat je weet, wel wat je doet met wat je weet. Goed dat je kan terugvallen op wat de weg je leerde, zeker wanneer die weg op professioneel vlak plots onverwachte bochten voorschotelt en je afscheid moet nemen van compagnons die naast collega’s ook vrienden in een (h)echt team werden. Exact 10 jaar nadat een vorige schok me even te veel werd.
Klifglijden
Vorige week kreeg ik via Instagram een mooi filmpje van een slak die zich bijzonder ver uitrekt om een schijnbaar onoverbrugbare kloof te overwinnen. Beeld en muziek zeggen soms meer dan 1.000 woorden. Heb het meermaals vol verwondering laten binnenkomen. Verwondering… Misschien wel het kostbaarste om te koesteren, ook als volwassene.
Het herinnerde me aan een reeks foto’s die vrouwlief van een slak op weg maakte en die ik heel wat schelpjaren geleden met muziek achter elkaar gezet heb. Fijn om daar nog eens naartoe te glijden…
Poëzieweek
Daar gaan we. Nadat ik via mijn blog of sociale media al eens een sprokkel op jullie losliet, komt de volgende stap eraan. De gemeente Retie vroeg me een paar maanden geleden of ik naar aanleiding van de Poëzieweek een aantal gedichten wil delen. Met graagte. Wel spannend. We selecteerden samen een 10-tal schrijfsels die van 27 januari tot en met 28 februari een kadertje in de bibliotheek krijgen.
Voor de aankondiging in het Retiese infoblad viel de keuze op deze sprokkel:
Letternestje
schrijver dicht kloof
van spiegelangst
naar zelfbesef
in stiltekilte
weeft hij letters
tot warme woorden
zielzorgend gedachtegoed
voor hart-gemoed
van zachtgebekten
in veilig nest
klinken emoties
op herkenbaarheid
letters zetten
van twijfel naar zin
in bevlogenheid
wekpot
voor voelende nestlingen
richting uitvliegrijp
Als je benieuwd bent welke andere kleine schrijfsels een plekje aan de muur krijgen, van harte welkom. Het was trouwens niet simpel om ze te kiezen. Want de gedichtenbundel die voor later dit jaar klaar ligt, telt er momenteel meer dan 100, van pakweg 30 jaar geleden of van vorige maand. Later meer over die lange reis door mijn bochtige gedachten.
Zijnpijn
“Dit is toch wie je bent?”
Weinig gezichten die door zoveel zijnpijn getekend zijn als dat van Liam Neeson.
In één van mij eerste blogstukjes vergeleek ik de tand des tijds die zich in een gezicht vastbijt met de schoonheid van het craquelé rond de glimlach van de Mona Lisa. Ook in die gezichtsgroefjes ligt schoonheid. Ze vormen het grondplan van je ziel. Zichtbare oneffenheden langs de buitenkant, geboetseerd door de vaak onzichtbare mal van je binnenkant. Concentrische rimpelcirkels rond je ogen. Die gezien mogen worden. Want je mag écht gezien worden.
Veranderen
“Alles moet veranderen als je wil dat alles hetzelfde blijft.” Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal heeft de gave om de dingen zowel poëtisch als met een klinkende tongval te benoemen. Verandering is één van de thema’s waar menig denker zich al aan gewaagd heeft, welke huid die zich ook aanmeet: filosoof, wetenschapper, schrijver, scenarist, zanger,… Ik nodig je uit om er eens een zoekmachine op na te slaan. Misschien kan ChatGPT wel een lijstje op jouw maat aanleggen. Eén van de meest geciteerde is misschien wel eentje die volgens bepaalde bronnen onterecht aan Einstein toegeschreven wordt: “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen en toch een andere uitkomst verwachten.”
Wakker
Goeiemorgen, het is 25 november 2024 – 10:00. Een bijzondere ochtend die heel wat bij me losmaakt. Want exact 10 jaar geleden zat ik als een hoopje ellende in de wachtkamer van de dokter. Na één van de zovele slapeloze nachten gaf mijn lichaam zich zowel fysiek als mentaal over. Nog niet beseffend dat het een stevige tijd zou duren vooraleer het zijn vleugels opnieuw en werkelijk ademend zou uitslaan.
Wenteltrap
Ooit omschreef ik het gevoel van eeuwige twijfelaar als continu op een trede van een wenteltrap staan, waarbij je (misschien) pas een eerste stap overweegt wanneer je meer dan zeker weet waar die je zal brengen en dat elke trede minstens twee keer je gewicht zal kunnen dragen. Dat loslaten is voor wie zich wel eens een levend vraagteken noemt uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan.
Goudmijn
Het moet volgens de inschattingen van ma zowat 45 jaar geleden zijn dat de gaskachel in hun huisje plaats maakte voor een variant op hout. Pa was een fervent liefhebber van de vlam en warmte die de gevezelde stronken creëerden. In zijn materiaalhok stond al langer een klein exemplaar, waar ook al eens een eitje op gebakken werd. Sindsdien werd er enkel nog met hout verwarmd. Deze week kwam er een einde aan een tijdperk.
Eigendurf
Terwijl de herfst de zomer tot kijk kust en verkoudheden zich op hetzelfde tempo verspreiden als wederzijdse haat in meerdere contreien, zijn de boombladeren bijna klaar om zich aan de aarde te schenken. Onder het toeziend oog van de hemellichamen blijven seizoenen zich schijnbaar eindeloos afwisselen. Met een nachtelijke blik op het licht van een ster die misschien al lang gedoofd is of de dauwdruppels in de ochtendzon op mijn huid voelend, durf ik me al eens af te vragen hoe lang de boel op die manier zal blijven draaien.
Waar je werkelijk ademt 