Van droom naar werkelijkheid in beeld:
De conceptie
Een aantal jaren geleden. Achter de laptop aan de grote keukentafel met zicht op een stukje van onze tuin en de lucht die in elk seizoen van het jaar en mijn gemoed wat anders voorbij lijkt te schuiven. De plek waar ik al zoveel letters bij elkaar geschreven heb, in welke vorm dan ook. Tokkelend komt die gedachte in mij op terwijl wat witte wol door de hemel glijdt. Wolken: mijn eerste beeld voor mindfulness om gedachten even te verzetten door je blik en aandacht af te wenden van wat je bezighoudt, om emoties te voelen en ze dan mee te geven, om los te laten. Ik zie er een veilige cocon in en vergelijk het met de geborgenheid van de slakkenschelp. Het zachte beestje dat van meet af aan mijn beeld was voor hoogsensitiviteit, kwetsbaarheid, stilte, denkend twijfelen, voorzichtig voelen, de voelsprieten steeds verder uitstrekken en met groeiend vertrouwen door een biotoop glijden. Ik kijk naar beneden en zie hem staan: de cocon.
Er gaat een tijd voorbij. Ik zie hem weer. Dromen mag. En opnieuw. Zou dat niets zijn, zo’n stiltecocon die symbool staat voor alles wat ik al verteld en geschreven heb? De droom flirt meermaals met mijn gedachten. Vrouwlief vindt het een mooi idee. Hoe gaan we dat aanpakken? Weer even laten rusten. De tijd zal wel aangeven wanneer hij rijp is. “Als je iets wilt pakken, moet je het heel even loslaten; als je iets wilt loslaten, moet je het heel even pakken”, de wijze woorden van Lao Tse. Ik praat erover met een aantal mensen die me goed kennen en er ook wel iets in zien. Hoewel toeval niet zou bestaan, dank ik het toch want één van mijn fietsmakkers leidt de productieafdeling bij Indupol, dat gespecialiseerd is in polyester. Dat materiaal is goed bewerkbaar, voldoende sterk en weerbestendig.
De cocon slaapt even in en wordt dan helemaal wakker. Vrouwlief schetst en gaat geduldig met klei aan de slag. Op basis van een echte slak boetseert ze tot in de kleinste details een pracht van een model in elkaar. Dat laten we drogen. Klaar voor een eerste test. Mijn fietsmakker Marc(helangelo) maakt er een mal van en giet de eerste cocon in polyester, met een likje verf om een idee te krijgen van hoe het eruit zou kunnen zien. Test met brio geslaagd. De foto’s en het concept van de cocon worden met een paar enthousiaste mensen gedeeld. De tijd lijkt rijp. De droom klaar voor een project.
Ik ga op zoek naar een naam, een alternatief voor ‘cocon’ en kom na flink wat grasduinen in beelden en woorden uit op ‘Ghongha’, zoals een slak in het Hindi genoemd wordt. Het is een knipoog naar de regio waar we heel lang geleden naartoe trokken voor reizen om nooit te vergeten: India en later ook Nepal. Ik zie de vanzelfsprekende link met yoga die van daar naar hier kwam waaien: stilte, meditatie, ademhaling, aandacht, bewust-zijn, eenheid met de natuur. De naam voor onze ongeborene is er al. Het zal nog een ruime zwangerschap duren voor de puzzel helemaal in elkaar valt.
Waar zal die Ghongha namelijk staan? In onze tuin? Of is er een beter plekje om de achterliggende visie op de wereld los te laten? Een andere manier? En dan waait dat ene stukje binnen. Ik zie de cocon als kunstproject langs een wandelpad, met stiltegedicht en QR-code als link op een bordje naar de boodschap die ik wil meegeven. Ik maak een afspraak met mijn contacten bij de gemeente Retie, die de campagne ‘Fit in je Hoofd’ coördineerden en me destijds uitnodigden om die af te trappen. Ze zijn enthousiast, we overleggen rond de ideale plek en komen uit op het Prinsenpark. Amai, dat zou wat zijn en had ik in mijn stoutste dromen niet durven te hopen. Ze brengen me in contact met de directie van het park, dat door de Provincie Antwerpen aangestuurd wordt. Daar trek ik met model in polyester en projectfiche naartoe om het concept uit de doeken te doen. De match is er helemaal want er zijn plannen om themamomenten en -wandelingen rond bepaalde doelgroepen te organiseren, onder andere hoogsensitiviteit. De droom wordt nu echt realiteit. En een bewijs dat de tijd wonderen verricht omdat ik met vertrouwen het project in eerdere fases niet geforceerd heb.
De geboorte
We gaan nu echt concreet aan de slag. Het initiële model van vrouwlief wordt via 3D ingescand en vergroot tot een cocon van 3,4 meter lang, 1,9 hoog en 2,5 breed. Op basis daarvan worden 18 doorsnedes gemaakt van telkens tien centimeter, waarvoor papieren patronen uitgesneden worden. Die gebruiken mijn makker en ik om traag maar zeker een cocon te bouwen die nadien als mal zal dienen. We plakken er bewust geen streefdatum op. Ook dat maakt deel uit van het creatieproces: we werken er in onze vrije tijd aan, gebruiken voor de opbouw zoveel mogelijk restmateriaal in polyurethaan (PUR) van de productieafdeling dat we in vorm snijden. Soms zijn dat stukken van twee centimeter dikte, dan weer van vier of zelfs tien. Net als in het leven worden verschillende snelheden afgewisseld en groei je in functie van wat en hoe je jezelf op jouw pad ontmoet.
Regelmatig nemen we de tijd voor koffie en koeken of zelfgebakken wafels. We praten en lachen heel veel. De cocon staat ook symbool voor verbinding. Het dakje wordt apart gemaakt en met de heftruck erop gezet. Dan gaan we gewapend met zaag en schaaf als beeldhouwers aan het werk om met een blik op het originele model en steeds meer volgens gevoel de vorm verder te boetseren. Zouden de slakken ons in het oog houden en zich misschien wat gniffelend of net vol bewondering afvragen waar wij mee bezig zijn? Wij hebben al die uren nodig voor iets waar zij mee geboren worden. Over natuurlijke eigenschappen, comfortzone, zachtjes grenzen verleggen, verschillende karakters en connectie vanuit allerzijds respect.
Dan is het tijd voor een eerste laag met de combinatie van glasvezel en hars, verschillende materialen die door de synergie van hun respectieve samenstelling een bijzonder sterke huid leggen op onze cocon, die gevormd werd dankzij de combinatie van (exacte) wetenschap en (vrije) creativiteit. We plannen om te gaan egaliseren, schuren, bijplamuren en te lamineren. Tot we de perfecte imperfectie benaderen. Want het hoeft niet tot op de millimeter afgewerkt te zijn. Ook daarin schuilt een boodschap: je bent goed zoals je bent, ondanks of misschien net dankzij bepaalde oneffenheden of littekens.
En plots valt alles stil… Corona zorgt ervoor dat de cocon een hele tijd op stal moet en we er niet aan kunnen doorwerken. Uitstel is echter geen afstel. De quarantaine is niet voor eeuwig. In overleg met het Prinsenpark prikken we een nieuw moment in het voorjaar van 2021, zowel voor de plaatsing als een aantal stiltewandelingen die ik met graagte voor hen faciliteer. Zodra het coronaproof kan, tonen ze mij het plekje waar de ghongha in alle stilte zal vertoeven. Naast een rustig wandelpad aan een brug over een waterloopje. De ideale biotoop. Weldra creëren we verder. De vingers jeuken.
We gaan terug aan de slag. De cocon heeft maanden kunnen rusten, de hars is wat verkleurd en keihard. En dat voor een zacht beestje… We werken stap voor stap verder, egaliseren de ruwere overgangen en gaan ook onderaan maximaal voor de afgeronde vorm. Recht naar beneden zou het makkelijkst zijn maar het gevoel van geborgenheid als in een veilige handpalm laten we niet los. We merken dat het net als in het echte leven niet evident is om de zwaartekracht te trotseren maar slagen er met het nodige geduld en een dosis spitsvondigheid toch in. We overleggen rond de opening en zullen die waarschijnlijk niet tot aan de grond uitsnijden zodat je als het ware over een drempel stapt, zowel naar binnen als buiten. Dat symboliseert de stap die nodig is om in jezelf te kijken of je veilige cocon te verlaten.
De winterprik remt ons niet af. Bij -8 mag de cocon nog eens de buitenlucht opsnuiven. Soms moet je dat veilige warme nest durven te verlaten. De ochtendzon schijnt schitterend op de slak en we testen voorzichtig haar draagkracht. Die is dik in orde, terwijl deze dunne laag polyester nog lang niet zo sterk is als de uiteindelijke buitenkant. Stel dat één of andere jonge snaak het in zijn hoofd haalt om erop te klauteren… Tijd voor het eerder geplande slijp- en schuurwerk om dan weer bij te plamuren en opnieuw te schuren. We nemen telkens een andere kleur pasta om te zien waar we blijven. De scherpe kantjes wegvijlen is op alle vlakken wel eens aan de orde. Dan lamineren we de mastodont in één kleur met glasvezel en hars, waarbij we de laatste correcties aanbrengen en de fameuze slakkenkrul tot laatst houden, als kroon op het werk en onder toeziend oog van vrouwlief die het initiële model boetseerde.
Dan starten de voorbereidingen om op basis van deze cocon een mal te maken waarin nadien de eerste nakomeling gegoten wordt. Nog eens goed schuren en een dun wit-grijs vlies erover, om de vezeldoortekening te beperken en de buitenkant zo glad mogelijk te krijgen. Want dat wordt namelijk de binnenkant van de mal en zo weer de buitenkant van het afgietsel. Onderaan een flensrand. Nog één keer zachtjes schuren, waarbij onder een luchtbelletje plots een hartje opduikt, en dan een gelcoat errond waar we met een borstel wat reliëflijnen in trekken zoals bij een echte slak.
We bepalen waar de deelnaden komen en beslissen om de mal in drie stukken te verdelen. Soms breek je wel eens iets om opnieuw een geheel te vormen. Eerst piepschuim uitsnijden dat rond de cocon past en die vorm gebruiken om hout op maat te zagen. Zo de eerste rand in de breedte eromheen vastmaken met kleefpasta en eventuele speling dichten met klei. Nu kunnen we aan de eerste afdruk beginnen, via de combinatie van glasvezel en hars maar dan in de omgekeerde richting: van zacht naar hard nadat we er eerst een waslaag opzetten zodat het nadien terug loskomt. Tegen de opstaande rand van de eerste deelnaad komt nadien die van een tweede deelnaad, in de lengte en volgens hetzelfde principe. De metalen centreerbussen aan weerszijden van de deelnaden zorgen via het principe van mannetje en vrouwtje dat de delen die gescheiden worden in de volgende fase weer perfect in hun echt verbonden worden.
Tussendoor worden het bordje en de paal voor bij de Ghongha in het park geleverd. De droom wordt met elk puzzelstukje steeds meer werkelijkheid. Joepie…
Zodra alles uitgehard is, komt er een metalen frame met wieltjes rond de verschillende elementen om ze na het lossen makkelijker te hanteren. Dan is het tijd voor één van de spannendste momenten: de drie maldelen lostrekken van de onderliggende moedercocon. Een aantal houtwiggen met een hamer pijnigen tot de bevrijdende ‘krak’ klinkt. Het is gelukt! Zowel de maldelen als het model komen ongeschonden uit de strijd.
De eerste Ghongha kan nu in drie stukken gecreëerd worden, telkens ondersteboven langs de binnenkant. Insmeren met was zodat het nadien loskomt van de mal, gevolgd door gelcoat in de bruine basiskleur, wat de buitenkant wordt. Dan een aantal lagen glasvezel met hars en extra kernmatten voor de stevigheid. Dankzij de centreerbussen kunnen we de drie delen netjes aan elkaar koppelen en vastmaken, waarna we ze langs de binnenkant aan elkaar lamineren. Er worden vier pootjes gemonteerd waarop de cocon later via houten palen in de grond verankerd wordt. De binnenkant kleuren we grijs, naar analogie met de denkmassa in je hoofd. Om goed in jezelf te kijken terwijl het daglicht via de opening binnenvalt zodat het niet te donker wordt.
Zodra uitgehard, trekken we de maldelen los van de ‘gegoten’ cocon. Hoera, een baby 😊. We schuren de deelnaden glad en ontvetten het beestje om nadien de details bij te werken en alles zachtjes te schuren. Vrouwlief die het initiële model in klei boetseerde, doet de finishing touch en schildert prachtige nuances langs de buitenkant om de originele slakkenschelp zo goed mogelijk te benaderen. Likje vernis, de opening afmeten en uitzagen. Aan dat paneeltje maken we haakjes en een slotje zodat het indien nodig gesloten kan worden. De Ghongha voor het park is nu helemaal klaar. We transporteren het zachte beestje en trekken onderweg flink wat aandacht, zowel van een groepje schoolkinderen als volwassen fietsers, De vriendelijke parkmedewerkers verankeren het op dat mooie plekje in de Kempense natuur. Ik knuffel het stukje van mezelf, dat op een vijftal kilometer van ons huis staat en waar anderen even kunnen stilstaan en thuiskomen.
Gezinsuitbreiding
De moederslak op basis waarvan we de mal gemaakt hebben kreeg een plekje in onze tuin. Klik hier om te lezen hoe we dat verder gerealiseerd hebben.
Mijn droom is ondertussen verder gerijpt. Ik zie broers en zussen van de Ghongha. Zowel in het groen en bij iemand thuis als in scholen, ondernemingen en organisaties. Ik zie ze in een egale, zacht geschuurde bedrijfskleur om een passende rustplek in de werkomgeving te integreren. Heb een beeld van hoe kinderen die van hen zelf samen met leerkrachten schilderen en belangrijke thema’s aandacht geven. Denk aan kunstliefhebbers en wandelgebieden voor een artistieke versie zoals die in het park. Allemaal vanuit dezelfde filosofie. Een stiltecocon, waarin mensen, werknemers en jongeren de ruimte vinden om alleen of samen stil te zijn, stil te staan bij zichzelf en wat hen bezighoudt, innerlijke rust te vinden. Om werkelijk te ademen.
Contacteer me om van gedachten te wisselen.
Waar je werkelijk ademt 