Thuiscocon

Weet je nog hoe ik deelde dat ik tijdens het schrijven in de keuken met een blik naar de wolken en onze tuin plots een reuzegrote slakkenschelp zag staan? Dat idee leidde tot de creatie van een ‘moedercocon’, op basis van een opgeblazen scan van vrouwliefs kleimodel. De droom werd groter. Mijn fietsmakker en ik beslisten om een mal rond dat model te maken om nadien eventueel meerdere exemplaren te gieten. Daaruit werd de eerste Ghongha of stiltecocon geboren die in het Prinsenpark staat. Een onderneming plaatste er eentje in bedrijfskleuren op haar terrein en ik ben in contact met andere geïnteresseerde organisaties. Maar… ik droomde toch van een cocon in mijn tuin?

Een paar eerdere fases in het project ter herinnering, vooraleer te vertellen hoe de cirkel nu gerond is:

Het volledige proces van creatief idee tot afgewerkte mal en eerste cocon lees je hier.

Het was de bedoeling om die moedercocon indien mogelijk voor onze tuin te recupereren. Dit voorjaar gaan mijn kameraad en ik er dus opnieuw mee aan de slag, waarbij de allereerste stappen terugkomen, in een omgekeerde volgorde. Toen bouwden we het model met het beschikbare restmateriaal in PUR op, gaven het verder vorm en boetseerden het uiteindelijk tot de cocon die als basis voor de mal diende. Symboliek troef. Nu hollen we die vorm langs de binnenkant uit tot we op het harde polyester zitten dat we er toen omheen gedaan hebben. Ook de uitdagingen van voorheen bezoeken ons opnieuw in hun tegengestelde variant: oneffenheden en putjes in de schuim die we met pasta opvulden zeggen nu hallo in de vorm van kleine bultjes die we een beetje egaliseren. Er mag wat ruwheid in de vorm blijven. Als de binnenkant van de slak symbool staat voor je grijze massa of je ziel, beschouwen we die pokjes als eelt dat zich er door de jaren heen nestelt. Er komt een laagje polyester over om scherpe kantjes of randjes (glasvezel) te vermijden. Een hemelsblauwe gelcoat geeft de binnenkant de juiste kleur en een weerbestendige beschermlaag.

Dan wordt de buitenkant aangepakt. Het valt op hoe goed het model op wat schrammetjes na alle vorige processen doorstaan heeft. Een beetje bijwerken. Goed schuren – dat grijzige is ook bijzonder mooi – ontvetten, bruine basiskleur en opnieuw zachtjes matteren. Het valt me op dat ik in dezelfde ruimte aan het afwerken ben waar we ooit de basis van het model met de hand begonnen op te bouwen. Ten slotte schildert vrouwlief er net als bij die in het park de nuances van een echte slakkenschelp op. Een laagje vernis eromheen, opening en luikje maken zodat we erin kunnen. Klaar voor transport. Ook nu weer heel wat bekijks onderweg, zo’n grote slak zie je niet elke dag voorbij…snellen. Meten en passen om heel voorzichtig tot achteraan te rijden, we wisten dat het net zou moeten lukken en de afmetingen lijken er als het ware voor gemaakt. Met vereende krachten krijgen we de mastodont netjes op de juiste plek.

En zo is de cirkel rond. Terwijl het project mooie zijsporen krijgt, landt de cocon thuis. Onze thuiscocon. Ik zit nu opnieuw in onze keuken te schrijven. Kijk links door het raam naar de wolken zoals toen. Verplaats mijn blik naar rechts en zie hem staan. Dankbare glimlach richting de weg die de cocon afgelegd heeft en nog gaat beglijden. En naar de mooie mensen die dit mee mogelijk maakten. We heffen binnenkort samen het glas terwijl we stilstaan bij de nieuwe herinneringen die we gecreëerd hebben.

Deze witte uit Nieuw-Zeeland past er alvast bij. Ik ontdekte hem een tijd geleden en het logo is net als de smaak een match. Toevallig. Het zal wel. Mijn eerste nu-momentje bij onze thuiscocon.