Touché

“When you touch one life, you don’t just touch one life, you touch every life that that life touches.” Nou, die kan tellen als opvallendste quote voor de finale aflevering in het laatste seizoen van The Good Doctor. De reeks vertelt het verhaal van Shaun Murphy, die het ondanks of eerder dankzij – perceptie is alles en alles is perceptie – zijn autisme tot topchirurg schopt. 7 seizoenen lang een wekelijkse afspraak voor glimlachjes en traantjes. Want doordrongen van herkenning in sommige uitdagingen en mentale prikjes die chirurgisch precies gezet worden.

Save the best for last. Jammer dat het voorbij is en tegelijkertijd dankbaar voor die uitspraak en de blik terwijl hij zijn visie poneert. Want als ik alle screenshots van de voorbije jaren op een rij zet, is dat toch de quote die voor mij als Wet van Murphy zal blijven hangen. Maar dan in de goede zin. Op school leren wij die wet kennen via de stelling dat wanneer iets fout kan gaan, het ook effectief verkeerd zal lopen. Redelijk fatalistisch.

De dokter, zijn collega’s, patiënten en dierbaren leggen de vinger zowel letterlijk als figuurlijk op wonden en wijsheden. Toegegeven, soms lijken ze van de kalender gescheurd of als dertien in een dozijn uit het grote boek van de Bond Zonder Naam te komen. En zo worden ze al snel onder de mat geveegd en vergeten. Toch ligt de waarheid soms voor onze voeten te rapen. We struikelen er zelfs over en vergeten hoe we heten, wie we zijn. Ook al klinkt het zo vanzelfsprekend. Weten of weten en er iets mee doen, weet je nog?

Een selectie van… 13 😊 screenshots die ik doorheen de voorbije jaren verzameld heb. Met zuurstofstootjes voor de werkelijk-ademen-filosofie: authenticiteit, zijn wie je bent, met kantjes en randjes als in de perfecte imperfectie, angst voor (nieuwe) situaties, voor morgen, voor het oordeel van anderen, voor anderen, voor jezelf, overprikkeling, anders voelen, anders-sociaal, wederzijds (on)begrip, zorgen voor anderen en voor jezelf, hulp geven en minder (durven) vragen, mildheid,…

Ik proef gelijkenissen tussen hoogsensitiviteit en autisme, waarbij volgens de literatuur vooral empathie als één van de onderscheidende eigenschappen aangehaald wordt. Waarbij de één niet normaler is dan de ander. Gewoon zichzelf. Eenheid in verscheidenheid. Verscheidenheid in eenheid. Als potloodjes die elk hun eigen weg uittekenen en de lijntjes van anderen raken, kruisen of verbinden. Dankzij het samensmelten van kleuren ziet het maatschappelijke bord er zo ongetwijfeld mooier uit. Met allerzijds begrip als een wissertje dat de lijntjes zachtjes wegveegt en alles net wat beter in elkaar laat glijden. In de serie is medisch soms meer mogelijk dan we vermoeden. Dus ook in het echte leven mogen we dromen. Touché.

De quote rond het raken van levens doet me denken aan een film van een kwarteeuw geleden waarin een positief virus verspreid wordt: ‘Pay it Forward’. Het verhaal lijkt simplistisch maar de eenvoud siert en legt een fundamentele diepere zin bloot: de wereld verbeteren door het goede in de mens (terug) naar boven te halen en hen te ‘repareren’. De jonge Trevor (Haley Joel Osment) krijgt een opdracht van zijn leraar maatschappijleer (Kevin Spacey): hoe kan je de wereld verbeteren? De knaap komt met een plan, waarbij iedereen een goede daad moet doen voor drie mensen, die dat op hun beurt dan weer voor drie anderen moeten doen.

“You have to watch people more, you know, keep an eye on them, to protect them, because they can’t always see what they need. It’s like your big chance to fix something that’s not like your bike… You can fix a person.” (Trevor in de film Pay it Forward)