Maatschappe-lijken

In een eerdere post (Spiegelmaatschappij) stelde ik dat we ervoor moeten zorgen dat kinderen zich goed voelen zoals ze zijn en zich geen druk mogen opleggen om er ten koste van zichzelf absoluut bij te willen horen. Om mee te kunnen in de overprikkelende ratrace die onze samenleving geworden is. Wij volwassenen moeten die spiegelmaatschappij doorbreken vooraleer ze diepe barsten in hun ziel slaat. Want de jongeren van vandaag zijn de volwassenen van morgen. Zij zijn het die de wereld verder zullen duwen wanneer wij enkel nog in het hoofd en hart van anderen leven. De actualiteit doet me nu opnieuw in mijn pen kruipen.

Toen ik een aantal maanden geleden onze jongste (op dat moment 9 jaar) vroeg om iemand voor de spiegel te tekenen – ik was op zoek naar een manier om introspectie in één beeld te gieten – kwam hij met deze eenvoudige maar zeer duidelijke schets af. Als schrijver heb ik soms duizend woorden nodig om iets uit te drukken wat door zo’n jonge creatieveling in één beeld gevat kan worden. Wat mij het meest verheugt, is dat het jongetje voor de spiegel een lach op zijn gezicht heeft en niets van een droevige smiley in zich draagt. Ondanks het feit dat het een ferme contradictie is, geeft Google trouwens 2.500 resultaten voor de zoekopdracht ‘droevige smiley’.

Net daarom maak ik me zorgen. Want helaas is het zo dat steeds meer en altijd maar jongere kinderen zichzelf verliezen en dat overal berichten over burn-out in die leeftijdscategorieën opduiken, tot en met gedwongen opnames in een instelling. Psychotherapeuten trekken aan de alarmbel want de gemiddelde leeftijd tijdens consultaties daalt zienderogen. Recente berichten verwijzen zelfs naar een trend dat kinderen medicatie krijgen omdat die gedeeltelijk terugbetaald wordt terwijl dat voor een bezoek bij een psycholoog niet zo is. Waarom in hemelsnaam? In plaats van (mentale) vitaminen, krijgen die gasten antidepressiva. Gaan we hen echt afvlakken in plaats van via degelijke begeleiding handvatten aan te reiken om het vuur terug aan te wakkeren? Ik ben geen dokter noch psycholoog, dus daarom kan ik me voorstellen dat medicatie in sommige gevallen niet uit te sluiten is. Maar er is zoiets als normvervaging. Voor we het weten, is dat sociaal aanvaard. Daar dragen wij als samenleving een verpletterende verantwoordelijkheid.

Er wordt wel eens gezegd dat de maatschappij ons een bepaalde druk oplegt. Maar wie is de maatschappij? Dat zijn jij en ik. Onze ouders en grootouders. Onze kinderen en kleinkinderen. Het is misschien stilaan tijd om als samenleving wat gas terug te nemen. Om wat druk van de ketel te halen. Want vanaf een bepaalde snelheid gaat elk bewegend object vroeg of laat uit de bocht. Het ene voertuig (lichaam) kan meer aan dan een ander. De ene chauffeur (geest) kan zichzelf al wat meer bijsturen dan een andere. Hoe je het ook draait of keert, er vallen gewoon te veel maatschappe-lijken uit de kast. Elk kind heeft recht op een glimlach in zijn spiegelbeeld. Uitroeptekens en borst vooruit als bevestiging van een hoofd, hart en buik in evenwicht, van een identiteit die goed is, ook al komt die niet overeen met wat – met welk recht dan ook – als maatschappelijke norm aanvaard wordt. In plaats van vraagtekens en afgezakte schouders als uiting van vertwijfeling en innerlijk verdwaald zijn in een samenleving die er niet in slaagt om hen de juiste weg te wijzen.

Wendy Janssens schreef ‘Verhalen voor gevoelige oortjes‘, een lees- en doeboek voor 6- tot 11-jarigen rond hoogsensitiviteit, faalangst, perfectionisme, zelfvertrouwen,…

Eerder verwees ik in deze context ook naar mooie initiatieven als Posi & Friends.

Wie nog tips heeft, deel ze gerust. Elk steentje helpt om de stroming te beïnvloeden.