Tommy Browaeys – Wake-up Call – Gebeten door het Leven
Ik heb mijn loopuitrusting al bijna helemaal aan wanneer het buiten wat harder begint te miezeren. Nog even iets drinken dan en naar de TED-talk kijken die een oude schoolkameraad me doorstuurde. Het worden twintig minuten herkenbaarheid die me van links naar rechts en van voor naar achter in mijn herinneringen slingeren, onder andere naar passages uit Wake-up Call. De schoenen aan de kant, even mijn hart volgen en tokkelen. Lees volledige tekst Kuddedieren
Een paar weken geleden begon ik aan deze, maar hij was toen nog niet af: soms moet ik eerst mijn gedachten wat verder ordenen vooraleer hetzelfde met de letters te doen.
Nu een koppige spier rond mijn heup – om niet billen te schrijven – er zonder aanwijsbare reden van vandaag op morgen voor zorgt dat ik bij het stappen meer van een waggelende gans weg heb en de mountainbike op stal laat om mijn gestel te laten rusten, bezoekt me de gedachte dat sleet slinks binnensluipt en we uiteindelijk eenvoudig weggeblazen worden als de zachte zaaddoos van een uitgebloeide paardenbloem. Ik laat ze even toe, die gedachte. Uit mijn kindertijd herinner ik me dat je bij het wegblazen van die haartjes een wens mocht doen.
Tegelijkertijd kijk ik iets anders naar de troepen gevleugelde kwakers die met veel discussie – of overleg, wie zal het zeggen – door de grauwwolkzwangere lucht glijden in een formatie waarvan de V naar mijn gevoel enkel voor vrijheid kan staan. Bizar dat zo vrij als een vogel en vogelvrij die letters gemeen hebben en hun respectieve betekenis zo contradictorisch lijkt als het hardste natuurlijke materiaal op aarde zacht te noemen. Het zit hem in de schil die we eromheen zien, denken of voelen. Lees volledige tekst Titaniumzacht
In de natuur zonnestraalt, maneschijnt, regengiet en sneeuwdwarrelt het metaforen. Elk seizoen staat bol van beeldspraak. En daar heb ik al dankbaar gebruik van gemaakt om zichtbaar vorm te geven aan wat zich in mijn hoofd afspeelt en op welk weer de barometer van mijn gemoed staat. Terwijl de sneeuw valt en onze kat zich een zo goed als rechtlijnige weg naar een droog en warm plekje baant, komen er een aantal terug binnenwaaien en ga ik ook nog eens voor een korte kronkel. Lees volledige tekst Winters Warm
Ik heb de wekker eigenlijk zelden nodig om uit mijn dekennestje te krabbelen, ook al gaat dat tijdens het voorjaar net wat makkelijker dan in deze tijd van het jaar, waarin de thermometer al eens met het vriespunt begint te flirten en weerspecialisten de eerste sneeuw aankondigen. Mijn biologische klok staat redelijk scherp afgesteld, wat ooit wel eens anders was, toen ik nauwelijks nog het verschil tussen dag en nacht voelde en als een flatline op een hartmonitor door het leven gleed. Met af en toe een biepje in het ritme dat gelukkig terug regelmaat kreeg. Omdat ik mezelf op tijd wakker geschud heb en niet op de sluimerknop bleef drukken.
Als ik dan de alarmerende berichten hoor en lees dat in ons land bijna 18.000 jongeren tussen 11 en 20 vorig jaar antidepressiva geslikt hebben, stel ik mij de vraag hoe vaak we als samenleving nog op de snooze button zullen drukken en denkbeeldige tijd kopen vooraleer onze kont uit het bed van de immobiliteit te lichten. Stopt die wekker uiteindelijk vanzelf? Of wordt het biepje enkel irritanter tot het niet meer te houden is. Het lijkt alsof we op dat vlak nog stiller staan dan in het verkeer en dat we de toekomst in de vorm van onze jongeren laten dichtslibben. Na het verkeers- het maatschappij-infarct? Lees volledige tekst Eerste sneeuw
Nog met een ferme knipoog naar mijn vorig blogstukje (Vitamine B3): in welke mate ga ik nu exact drie jaar na de crash voor mijn persoonlijke missie? Hoe pas ik het moodboard dat ik de voorbije maanden voor mezelf gemaakt heb toe? Hoe ziet het ondernemingsplan van mijn ik-bedrijf er concreet uit? Daarvoor heb ik een credo, visie, missie, strategie en zelfs een ambitie neergepend. Lees volledige tekst Persoonlijke missie
“Iedereen heeft iets te bieden, waarin hij of zij goed is, ook jij. Je hebt de verantwoordelijkheid tegenover jezelf om te ontdekken wat dat is. Je weet pas wat het is als je eraan begint.” Het zijn niet mijn woorden maar die van Barack Obama. De speech aan de start van het schooljaar dateert van 2009. Ik botste er pas een tijd geleden op en parafraseerde ze. Zoals vaker noteer ik dergelijke passages dan links en rechts om er later naar te verwijzen of meer rond te breien. Als een aantal puzzelstukken in elkaar vallen. Wanneer de tijd rijp is. Zoals nu.
Ik schrijf heel graag. En deel met veel plezier. Maar dit blogstukje had ik liefst nooit geschreven. De harde maatschappij die eerder zacht verkracht dan te geloven in de kracht van zacht heeft namelijk opnieuw genadeloos toegeslagen. Tijdens een indrukwekkende viering heb ik vorige week samen met familie en vrienden afscheid genomen van mijn jeugdvriend Wilfried. Er bestaan geen woorden om de machteloosheid of het medeleven met zijn dierbaren uit te drukken. Er bestaan ook geen woorden om de warmte te beschrijven die vrij kan komen tijdens een moment, een ervaring die gecreëerd wordt naar aanleiding van een ijskoude gebeurtenis. Het is ontzettend jammer dat mensen te vaak pas in mergbeensnijdend verdriet verbondenheid vinden, alle ballast van overbelangrijk geachte onbelangrijkheden overboord gooien en de essentie van het leven voelen: authenticiteit. Lees volledige tekst Authenticiteit
Flashback naar half oktober. Terwijl het Groene Eiland met de voetbalsupporters die tijdens het voorbije EK in Frankrijk voor één van de warmste momenten zorgden – ze fluisterzongen na een nederlaag tegen de Rode Duivels in de metro van Bordeaux een slaapliedje voor een baby – flink onder de tropische storm Ophelia te lijden heeft, eten wij ijsjes op overvolle terrassen bij zomerse temperaturen.
Het moet een raar gevoel zijn voor de bladeren van de eiken mastodonten langs de gewestweg voor onze deur wanneer ze afscheid nemen van hun prachtige variatie aan herfstkleuren en onder een zachte lentebries twijfeldwarrelend hun val zo lang mogelijk uitstellen. Ook dit jaar landen er duizenden op de grasperkjes voor onze tuin, waar ze traag maar zeker een bruin dekentje vormen en zich overgeven aan de stilte. Tijd voor een eerste ruimbeurt, een scenario dat zich zoals steeds tot in de winter nog een paar keer zal herhalen. En toch gaat dat nu net een beetje anders. Lees volledige tekst Gedachtecomposteren
Eén van de voordelen als je op een druilerige vrijdagochtend veel langer dan verwacht met de auto onderweg bent naar je werk is dat je meer dan voldoende tijd hebt om de nieuwsberichten te laten bezinken en in gedachten zelfs met elkaar gaat linken. Op de Dag van de Jeugdbeweging zitten vertegenwoordigers van Chiro en Scouts broederlijk naast elkaar in de radiostudio terwijl in Mechelen 993 jongeren luidkeels een nieuw wereldrecord vrolijke-vrienden-zingen vestigen. Uit een ander bericht leer ik dat onze wat oudere jeugd eerder stilstaat. Volgens onderzoek van de KULeuven en vacature.com zou 6% van de Vlamingen risico op een bore-out lopen. In de leeftijdscategorie tussen 18 en 34 jaar loopt dat percentage zelfs op tot 30%. Lees volledige tekst Balance-out
Even terug naar de allereerste woorden die hier nu bijna twee jaar geleden uit mijn blogvingers stroomden.
“Een hooggevoelige slak kijkt voorzichtig over de rand, vanuit haar beschermende schelp. Met haar zachte zelf tast ze voorzichtig de ruwe buitenwereld af. Om vooruit te komen, moet ze uit haar schelp durven komen en door haar biotoop glijden. Een slak voelt wat ze ziet. Ziet wat ze voelt. Toont zelden haar ware aard om niet vertrappeld te worden. Waar kan ze werkelijk ademen?”
Waarom die knipoog terug? Toen ik recent de look & feel van mijn website aan het aanpassen was, heb ik die quote namelijk veranderd. Lees volledige tekst Tuinvrees
Waar je werkelijk ademt 