Fakers

Was dat even slikken. Roland Duchâtelet noemt de meeste burn-outs fake. En hij kan het weten. Als je zoveel mandaten hebt of gehad hebt en dergelijk aantal overnames en financiële transacties op je actief kan schrijven, weet je hoe de bedrijfswereld, de mens en de maatschappij in elkaar zitten. Een zakenman die met voetbalclubs speelt zoals wij vroeger met Monopoly. Die voetballers verhandelt en ze koopt en verkoopt zoals onze kinderen met Pokémonkaarten doen. In dergelijke sportieve carrousels zijn mensen voor die captains of industry alvast investeringen. In hun bedrijven worden ze op de balans zuiver rationeel als kost weggeschreven, terwijl machines investeringen zijn. De mens als vleesgeworden bedrijfsactiva.

Ik stel het bewust wat karikaturaal voor. En viseer Duchâtelet uiteraard niet persoonlijk. Want ik ben een verzoener. En net als iedereen heeft hij recht op een mening. Het begin van zijn betoog komt echter hard binnen en is ongetwijfeld een slag in het gezicht van vele tienduizenden mensen die ongewild geparkeerd staan. Hij heeft de verdienste dat hij vanuit zijn positie een stok in het hoenderhok gooit. Ik dank hem daar zelfs voor. Je moet blijkbaar stevige uitspraken doen om gehoord te worden. Dus daarom mijn ferme tegenreactie vanuit de buik van de maatschappij.

Misbruik is er helaas altijd. Maar zelfs als je dat uit de statistieken zou (kunnen) filteren, ontken je het zonlicht als je negeert dat er iets fundamenteels aan de hand is. Hoe kaderen ondernemers met dergelijke uitspraken het stijgend aantal ‘identiteitscrisissen’ – als burn-out dan toch een containerbegrip geworden is – bij jongeren? Op steeds lagere leeftijd zitten ze aan de antidepressiva, stond recent nog in een artikel, omdat ze hun plek niet meer vinden. Het nemen van medicatie is omwille van terugbetalingsreglementeringen goedkoper dan professionele begeleiding. Dat is onze verpletterende verantwoordelijkheid.

Als er werknemers zijn die faken, kunnen we net zo goed stellen dat ondernemingen het ook wel eens doen. Wat ik in een eerdere post al aangekaart heb.

Verzoenen dus. Vandaar een warme oproep aan hen die de mogelijkheden hebben er effectief iets aan te doen. Aan de verzamelde ondernemers, werknemers en beleidvoerders: kijk elkaar recht in de ogen en kom in actie. Ik ga er oprecht van uit dat we allemaal dezelfde doelstelling hebben: minder mentale en fysieke uitval in een maatschappij met tevreden mensen. Tegen de volgende Gedichtendag zijn de uiterste visies misschien met elkaar te rijmen. Een paar strofes en een refrein als gemeenschappelijk gedachtegoed.