Zachtjes duwen

Naar aanleiding van de recente berichten rond burn-out bij kinderen, heb ik gisteren een opiniestuk voor Knack geschreven, op basis van inzichten die ik eerder al via mijn blog gedeeld heb. Het thema blijft actueel en ik geef jullie graag het nieuwe stukje mee dat ik eraan toegevoegd heb, met extra aandacht voor hoogsensitieve kinderen.

(…) Daarom een lentewarm pleidooi om kinderen ervan te overtuigen dat ze goed zijn zoals ze zijn. De sociale druk op hen is sowieso al bijzonder groot geworden, met als resultaat dat steeds meer jongeren een burn-out krijgen, terwijl ze de voornaamste energiebron voor de maatschappij zouden moeten zijn.

De druk om te presteren duikt zo goed als overal op, van school en hobby – ontspanning? – over sociale media tot hun leefwereld in het algemeen. Alles en iedereen is met elkaar geconnecteerd – nog zo’n burn-out driver – en toch is er minder verbinding. Verbondenheid blijft voor mij de maïzena van de maatschappij. Ook in het gezin. Over de impact op kinderen van scheidingen en nieuw samengestelde gezinnen werden al boeken volgeschreven. Nog iets wat wel eens in me opkomt als ik de wereld beschouw: kinderen zijn er niet om onze niet-gerealiseerde dromen waar te maken.

Ik heb al eerder gesteld dat wij het glas van de spiegelmaatschappij moeten breken vooraleer het barsten in hun ziel slaat. Dat het een verpletterende verantwoordelijkheid is die mijn generatie draagt. In een groene context hoor je wel eens dat onze kinderen de wereld erven die wij hen nalaten. Of nog beter: dat wij de wereld – en dus de maatschappij – van onze kinderen lenen. Dat vind ik een betere insteek. Merci, Antoine de Saint-Exupéry.

Laten we kinderen een zacht duwtje geven en duidelijk maken dat hun buikgevoel een prima gids is tijdens hun verdere levensweg. Hen de ruimte geven om gewoon jong te zijn. Om te zijn. Zo kunnen we de voedingsbodem voor een burn-out op latere leeftijd in de kiem smoren. Ik breek hier overigens graag een extra lans voor kwetsbare hoogsensitieve kinderen, die wel eens als overdreven introvert en zelfs a-sociaal weggezet worden, met het – misschien goedbedoelde – advies om wat harder voor zichzelf op te komen. Zich niet te laten doen en wat extraverter te zijn. Zo kweek je ongelukkige kameleons die zich conformeren naar wat ze denken wat van hen verwacht wordt. Ze evolueren tot toneelspelers die vroeg of laat tegen een onvermijdelijke catharsis aanlopen en dan opnieuw hun echte rol moeten gaan zoeken. Ze zijn misschien anders-sociaal. Maar daarom niet minder sociaal en zeker niet minder waardevol. Integendeel: hun warme empathie is een gave in plaats van een last. Een zachte kracht om die mooie wereld mee verder te duwen.

Een idee om het daar eens vrank en vrij met je opgroeiende spruit over te hebben? Voor de spiegel misschien. Vraag hem of haar zichzelf eens te tekenen. Of op een andere creatieve manier uit te beelden, vorm te geven. Ik gun je van harte dat de schets of creatie je toelacht. En dat je er nadien samen over kunt praten. Zelfs als het minder positief is. Zolang er maar connectie is. Ook zonder wifi.

Het opiniestuk voor Knack lees je hier.