Nestwarmte

Op de dag dat de doden herdacht worden – ik vind trouwens dat je geen moment op emoties kunt of zelfs mag plakken – is er bijzonder veel leven op de Antwerpse Boekenbeurs. Ik trotseer een ferme onverwachte file richting Antwerpen om nog een plekje op de bijna volle parking Vogelzang te vinden en me tussen de massa’s boekenwurmen en BV-jagers richting één van de uithoeken te begeven waar HSP Vlaanderen de aftrap van een sensibiliseringscampagne geeft. Nadien kuier ik wat rond, eet een hapje en nestel me dan op de stand van mijn uitgeverij voor een korte signeersessie.

Ik geef toe dat een boekenbeurs niet mijn natuurlijke habitat is, aangezien het er overloopt van mensen, indrukken en andere prikkels in een bijna continue stroom van mensen in een wisselend ritme van ongecontroleerd doorstappen of stilstaan en geroezemoes of zelfs lawaai. Boeken hongeren meer naar stilte. Aan sommige stands is het rijen dik aanschuiven voor een handtekening of andere kribbel van auteurs en BV’s die een boek publiceren, terwijl het op andere plekken opvallend kalmer is, zelfs bij een aantal glories die stilaan zullen vaststellen dat roem vroeg of laat een beetje slijt.

Als ik het bordje met mijn naam voorgeschoteld krijg, denk ik aan de neiging die ik altijd heb om het te vervangen door een variant met ‘Verboden te voederen’, zoals dat ook in drukbezochte dierentuinen gebeurt. Alle gekheid op een stokje, leve de schrijvers en de connectie met hun publiek. Want het is bijzonder fijn om mensen te ontmoeten en het verhaal te horen dat achter hun blik schuilgaat, vooral wanneer je de bevestiging krijgt een verschil te maken met woorden waarin hun emoties te week gelegd worden. Het lijkt alsof ze hun kwetsbaarheid aan de warmte van het door jou in elkaar geweven letternestje toevertrouwen. Aan jouw wekpot, om schuchtere emoties te laten rijpen en wakker te maken.

“Een zanger moet trachten de pijn te verzachten.” (Guido Belcanto)

Naast mij zit een gelauwerd charmezanger, die flink de aandacht van de voorbijgangers trekt en heel wat boeken van een persoonlijke boodschap voorziet. Tussendoor en nadien slaan we een babbeltje. Eerst wat aftastend maar al snel schakelen we een dimensie dieper, richting de verhalen die zich achter onze covers van hun schil ontdoen en de raakvlakken tussen schrijvers, songwriters en zangers. Hoe we via kalkeerpapier op emoties voor herkenbaarheid, verbinding, troost, hoop en geluk zorgen. En dat het enorm deugd doet de liefde van het publiek te voelen. Ik voel me als een borrelglas dat met een vat aan het communiceren is en neem die bijzondere ontmoeting met graagte mee naar huis.

Een week later geef ik de eerste in een reeks van zeven lezingen voor HSP Vlaanderen, rond hoogsensitiviteit en burn-out op basis van mijn persoonlijk verhaal. Daar krijg ik hetzelfde gevoel, dankzij de aanwezigheid van een op het eerste zicht bonte verzameling mensen die verenigd zijn in de herkenbaarheid van elkaars leefwereld. Na de interactieve afsluiter, waarbij ik een aantal keer vraag of iemand een antwoord heeft op de vraag van een ander, stel ik samen met hen vast dat we als collectieve onderbuik van de maatschappij meer weten dan we individueel voor de spiegel soms denken. Over delen en vermenigvuldigen die anders dan in de wiskunde de proef van elkaars gelijke doorstaan. Wanneer de avond bijna plaats maakt voor de nacht, rijd ik met meer energie dan in de late namiddag over een filevrije autosnelweg huiswaarts.

De dagen nadien krijg ik reacties via sociale media en mail, die stuk voor stuk even warm en oprecht als kwetsbaar en raak zijn. Die aantonen dat er nog veel sensibilisering aan de orde is. Opnieuw prijs ik me gelukkig dat ik mee voor een biotoop mag zorgen waarin anderen hun gevoelige veren durven tonen en zelfs hun vleugels voorzichtig spreiden. Het is als de kleine vogels die de nestkastjes in onze tuin inspecteren, nadat we ze pas leeggemaakt of vervangen hebben door nieuwe exemplaren, zich afvragend of het veilig genoeg is om hun kwetsbare ei in kwijt te kunnen. En dat is voor veel mensen en zeker introverte hoogsensitievelingen een serieuze stap.

Ik voel het aan als een universele behoefte aan nestwarmte, ongeacht karakter, temperament of persoonlijkheid. Zonder nest geen ei, zowel voor de duif die het in de kruin van onze plataan bij een eerder eenvoudig op elkaar stapelen van dikkere en dunnere takjes houdt als voor de pimpelmees die onder de nok van het vroegere hondenhok een kunstwerk van het fijnste hout en zachte mos in elkaar weeft om de volgende versie van zichzelf een warme en veilige eerste vlucht te gunnen.