Gedachtecircus

De geur van versgemalen koffiebonen lacht me toe. Altijd heerlijk, die eerste ochtendlijke koffie proeven nog voor die de snaren van je smaakpapillen betokkelt. De nacht is al een tijd onder de wol gekropen en de dag is wakker. De lichtjes op zonne-energie in onze platanen branden niet maar schitteren toch als kleine sterretjes nu de zon haar stralen richt op de dauwdruppels die er in de vorm van ijspareltjes een tijdelijk rustplekje gevonden hebben om wat later los te laten en te verdampen of zich aan de zwaartekracht over te geven. Verdampende gedachten, emoties die druppelsgewijs via je ooghoeken de valsnelheid opzoeken en het obesitasgehalte van je gemoed verlagen. Als je bewust om je heen kijkt, ontmoet je de symboliek van het uitzonderlijke in het vanzelfsprekende.

Ik zet me aan tafel, roer wat in de mok van mijn gedachten en slurp van de koffie. Vrouwlief is al naar de bloemenwinkel vertrokken om moois in elkaar te weven. Ze heeft een boek op tafel gelegd. Ik begin erin te bladeren, kijken en lezen. Traag schuifelt één van onze katers dichterbij en nestelt zich op mijn schoot. Hij lag twee stoelen verder te liggen en besloot zich aan de zachte geborgenheid van mijn badjas over te geven. Het jachtluipaard heeft zich in een schootkat getransformeerd. Terwijl ik mijn vingers om de beurt rond de oren van de mok en die van de kat krul, geeft hij met zijn pootmassage, gespin, blik omhoog of kopje duw tegen de binnenkant van mijn arm aan dat het er aangenaam vertoeven is.

De kat doet geen moeite om wat van mijn kommetje rijstpap mee te snabbelen. Want dat is mijn luxeontbijt van de dag. Er is nog wat over van onze ruime bestelling bij boerinneke, zoals onze gasten de kranige dame noemen die de lekkernij nog steeds als geen ander maakt, van verse koemelk op de kleine boerderij waar de tijd lijkt stil te staan. Die traagheid van het begrip dat volgens onze uitvinding altijd in beweging is, ervaar ik dankzij het boek waarin ik langzaam maar zeker op een bijzonder aangename manier verdwaal: Circus Ronaldo.

De avond voordien laten we ons met zijn viertjes nog onderdompelen in de kerstspecial van het unieke circus- en theatergezelschap. De koude buitentemperaturen staan in schril contrast met de menselijke warmte die binnen genereerd wordt. Om zo weinig mogelijk te onthullen – want ik raad dit spektakel dat elk jaar ergens anders op touw gezet wordt ten hartzeerste aan – zal ik het als volgt omschrijven: een feestmaaltijd in familieverband die te pas en te onpas op smaak gebracht wordt met een saus van ware acrobatie, muzikale intermezzo’s op een altijd aanwezig bedje van absurditeit. Emotiejongleren. Gedachtegoochelen. Artistieke diepzinnigheid via de universele taal van humor. Authenticiteit die binnenkomt omdat de deurtjes naar je hoofd en hart met chirurgische precisie geopend worden. Want zelden wordt een ernstige boodschap treffender gebracht dan door de nar.

“De routine van het dagelijks leven lijkt me dodelijk. Ik ben bang voor het verlies van spontaniteit. Maar anderzijds ben ik er zeker van dat er gevangenen zijn die vrijer leven dan sommige circusartiesten. Je kunt echt gevangen zitten in je eigen hoofd. En dat lijkt me het ergste.”
(Karel Creemers van Circus Ronaldo – Foto Benny De Grove)

Na de voorstelling vertel ik vrouwlief dat ik de volle twee uur aan niets anders gedacht heb en helemaal aanwezig was in het door hen gecreëerde moment. Zalig, want neem van me aan dat het ooit een zo goed als onmogelijke opgave was, vooral toen ik me een gevangene voelde van de gedachteruis in mijn hoofd en de twijfelwasem eromheen: zijn, half zijn, niet zijn. En dat gelukzalige gevoel nestelt zich de dag nadien opnieuw in mijn schoot waarop de kat rustig in zijn nu vertoeft.

Bladeren, kijken, lezen, terug in de tijd. Naar de periode waarin het fotoboek mede uitgegeven werd door de uitgeverij waar ik destijds aan de slag was en die nadien door mijn huidige werkgever overgenomen werd. Het is op die manier dat ik tijdens een personeelsfeestje voor het eerst met het kleurrijke gezelschap kennismaakte en me in hun intimiteit welkom voelde. Ik herinner me hoe we met een aantal collega’s de artiesten hielpen bij het opstellen van de tent – op zich al een huzarenstukje. Elke nieuwe show werd zowat een vaste afspraak op variërende locaties in Vlaanderen. Eerst nog onder Biblonaren en partners, nadien met mijn eigen famiglia, want onze spruiten vragen nu zelf steeds naar de volgende beleving van hun clowneske capriolen.

Ook een ander besef is op de afspraak, in de mist van de zoektocht naar jezelf. Dat van de acteur op het toneel die van achter het masker de schijn hoog houdt dat het goed gaat. De clown die koud voor zijn publiek verwarmt. De nar die zijn innerlijke, onzichtbare traan in een uiterlijke, zichtbare lach bottelt om verdriet met zalvende humor drinkbaar te maken. Het neemt me mee naar de opera Pagliacci van Leoncavallo waarin de clown de pijn verbijt, zijn kostuum aantrekt en gezicht poedert omdat de mensen betalen om te lachen.

Een versie van de vocale grootmeester: