Dromaliteit

Ik moet toegeven dat het verhaal binnenkwam en aan mijn universele twijfel appelleerde, een eigenschap die me zowel al danig parten gespeeld heeft als wapende tegen onbezonnenheid. Eerder zag ik flarden van Vanilla Sky, met Tom Cruise in de hoofdrol, deze keer – toevallig nu – het hele verhaal. Daarbij viel het me nu op dat er meer dan één nummer van Sigur Rós in de soundrack zit, dat ook het lijflied ‘Svefn-g-englar’ van waar je werkelijk ademt zachtjes weerklinkt terwijl de acteurs hun ding doen.

Misschien is het een idee om het op de achtergrond af te spelen terwijl je verder leest:

Zonder de plot te verraden, kan ik meegeven dat het verhaal zich afspeelt tussen realiteit en droom, die door elkaar heen geweven lijken en die beide op een nachtmerrie kunnen uitdraaien. Dat zweven in een soort dromaliteit lijkt op het lijf van de eeuwige twijfelaar geschreven, want die staat met één been in zijn leven en met het andere ergens op één of meerdere van de mogelijke zijpaden die zich bij keuzes aandienen. Niet zelden gedrenkt in angst voor de stap achteruit of vooruit dan wel pas op de plaats, naar links of rechts lonkend. Misschien is die angst al een stap op zich en kan je feitelijk niet stilstaan, tenzij ook tijd niet zou bestaan.

De hoofdrolspeler zal uiteindelijk moeten kiezen, al dan niet verscheurd tussen de verschillende potentiële uitkomsten. Wat is echt, wat is dat niet? Mooi in beeld gebracht op het einde van de film en, ook dat ontdekte ik nu, met het dromerige ‘Njósnavélin’ op de achtergrond, ook wel ‘The Nothing Song’ genoemd. Misschien was het net door die combinatie en het moment dat de haartjes op mijn armen zich uitstrekten en mijn ogen glaziger werden van het zilte filterlaagje. Gevolgd door een glimlach en een tevreden gevoel over de keuzes die ik voorlopig – alles is tijdelijk – op die kruispunten gemaakt heb, ook al vloog ik al eens bijna uit de bocht van mezelf. Vallen is leren, als je weer opstaat. Met aandacht voor de signalisatie in je rugzak.

Met dat moment in het achterhoofd, ben ik op zoek gegaan in mijn ondertussen ruime archief van screenshots. Ze komen uit verschillende reeksen, films, reportages of wat dan ook en lijken op het eerste gezicht misschien niet echt iets met elkaar te maken. Toch vind ik het heerlijk om er ook nu weer een aantal achter elkaar te zetten, met de bovenstaande gedachten als rode draad: over angst om te falen of voor beoordeling loslaten, twijfel, durf, naar iets toe wandelen in plaats van weg te lopen van iets wat je niet meer wil, kiezen of gewoon doen, falen mag, niemand is perfect, dus angst en twijfel als kiem van iets moois, met uiteindelijk jijzelf aan het roer…

Benieuwd hoe ze bij je binnenkomen wanneer je de vorige track stopt en de beelden hieronder laat bezinken met ‘Njósnavélin’ uit de slotscène van Vanilla Sky op de achtergrond. Neem na de beelden nog even de tijd om met aandacht stil te staan:

Een slakje in een droom, de realiteit of ergens daar tussenin: met de voelsprieten de opties en grenzen aftastend, hier en daar een barstje onderweg: