Auteur: Tommy

Nu de Warmste Week vlamt voor mensen die onzichtbaar ziek zijn, laat ik graag een eerder blogstukje op jullie los dat daar destijds op inzoomde. Want meer aandacht en begrip voor mentale kwetsbaarheid, de onzichtbaarheid ervan en de moeilijkheid om ermee naar buiten te komen staan met stip genoteerd bij de redenen waarom ik mijn verhaal ben gaan delen. Naast de droom om een verschil te maken, hoe klein ook.

Die stap vormde de kiem voor zowat alle initiatieven die ik sindsdien nam, tot en met de cocon en een beleefwandeling rond vertragen voor kinderen. De resultaten van een recent onderzoek van de Onafhankelijke Ziekenfondsen doen me beseffen dat er nog heel veel werk aan de winkel is. Want maar liefst 39% van de 18- tot 34-jarigen die in 2024 arbeidsongeschikt werden, bleef thuis door psychosociale problemen als stress, depressie, burn-out of een angststoornis. Men spreekt zelfs van een generatie-effect. Ik blijf oprecht geloven dat we die knauw op latere leeftijd al vroeger kunnen aanpakken en ga zachtjes blijven duwen via concepten, die nu nog in de fase van een mindmap zitten. Wordt hopelijk vervolgd.

De mooiste complimenten die ik de voorbije tien jaar voor mijn schrijverij kreeg: jij legt kalkeerpapier op andermans emoties, jij maakt muziek met jouw woorden. Niet wegduwen, wel dankjewel zeggen wanneer iemand dergelijke warme perceptie met je deelt. En toch fluistert mijn eigen stem me regelmatig in hoe fijn het zou zijn wanneer de vingers waarmee gedachten uit mijn ziel stromen dat ook via muziek konden. Letters tikken en noten tokkelen tot ze akkoord zijn om samen nog meer zin te krijgen.

Ondertussen produceren heel wat mensen teksten die volledig of gedeeltelijk hun (inspiratie)bron in artificiële intelligentie vinden. De kracht van het algoritme wordt sterker, terwijl kritisch denken afzwakt. Ik noem mezelf een kritische ‘believer’ . Ondersteuning ja, vervangen (nog) niet. Qua letterreeksen ga ik de woordenstrijd nog steeds met graagte aan. Vooraleer mijn instrumentale vingers ietwat in de buurt van echte muziek komen, zal de notelaar in mijn ouderlijke tuin nog vaak zijn bladeren verliezen en nieuwe vruchten schenken. Om nog maar te zwijgen over mijn stem, die volgens anderen rust uitstraalt – dankjewel daarvoor – en qua zang in mijn ogen (of oren) enkel in de ezelweide iets weg heeft van balken.

Mijn nieuwsgierigheid werd enkel groter: hoe zouden mijn woorden klinken? In alle bescheidenheid, vanuit het besef dat het nooit zal kunnen tippen aan wat echte akkoorden- en stemgoochelaars uit hun mouwen schudden en loslatend wat qua uitspraak of andere details eigenlijk net niet goed genoeg is, ben ik met AI aan de slag gegaan. Ik koos 5 (combinaties) van gedichten uit de bundel in wording en weefde die in elkaar tot strofes en refreinen of vormlozere constructies.

Via tussenstops in de historische steden Metz en Nancy, waar vele vakantiegangers langs snellen tijdens hun race naar het zuiden, duik je op amper 400 kilometer van huis de Vogezen en de Elzas in. Met een mooie mix aan pittoreske plekjes en niet te versmaden natuur biedt die regio ondanks het wispelturige weer ruim voldoende voedsel om een weekje werkelijke ademruimte te waarderen. Naar goede gewoonte geen klassieke kiekjes. Wel een verzameling van beelden die als de moeite waard aanvoelden om via pixels in herinneringen om te zetten.

Verder lezen

Het heeft wat van een contradictie, de beschrijving ‘uit de hand gelopen hobby’. Want uit de hand lopen heeft eerder een negatieve connotatie, terwijl die hobby meestal meer tevredenheid schenkt dan energie kost. Waarin inspanning en ontspanning synoniemen zijn. Bij mijn vader was dat zo voor zijn cavia’s. Het voorbije weekend namen we afscheid van het grootste ‘kot’ – hok voor niet-Vlamingen – in mijn ouderlijke tuin.

Verder lezen

Joepie! Dit is misschien wel één van de allermooiste manieren om het verhaal en de filosofie die ik al lang via verschillende manieren op jullie loslaat ook echt tastbaar te maken. Jullie weten dat ik een aantal jaren geleden met een prototype en moodboard rond de cocon bij het Prinsenpark aanklopte. Die droom werd realiteit, mede dankzij de bereidheid van de Provinciale Groendomeinen Regio Kempen, de goodwill van Indupol voor de productie, de vele uren werk die mijn makker Marc en ik er samen ingestoken hebben en de finishing touch van vrouwlief. Ik mocht een aantal inspiratiewandelingen begeleiden, van volwassenen die zich spontaan inschreven tot een dankbaar groepje mindervaliden van een lokale school. Kreeg hele mooie reacties in woord en beeld van mensen die deelden wat een moment in en rond de Ghongha met hen deed.

Verder lezen

“When you touch one life, you don’t just touch one life, you touch every life that that life touches.” Nou, die kan tellen als opvallendste quote voor de finale aflevering in het laatste seizoen van The Good Doctor. De reeks vertelt het verhaal van Shaun Murphy, die het ondanks of eerder dankzij – perceptie is alles en alles is perceptie – zijn autisme tot topchirurg schopt. 7 seizoenen lang een wekelijkse afspraak voor glimlachjes en traantjes. Want doordrongen van herkenning in sommige uitdagingen en mentale prikjes die chirurgisch precies gezet worden.

Verder lezen

‘Een burn-out is geen optie: de dagen van de afhaalchinees lijken geteld maar deze Chinese restaurants houden al drie generaties stand.’ Het is een krantenkop die me nog eens tot een screenshot met de smartphone verleidt. Lees ik wat ik lees? Niet meteen iets mee doen, laten bezinken. Want in de ruimte tussen prikkel en (re)actie ligt een bron van mentale rust en een ontmijner van (inter)persoonlijke splijtbommen.

Verder lezen