Categorie: 2017

Waarover ik tussen pot en pint of tijdens gesprekken rond burn-out al menig boompje opgezet heb, is de mate waarin ondernemingen hun strategische missie, visie en waarden ook effectief in de praktijk omzetten. En in hoeverre dat strookt met wat de werknemer drijft. De hamvraag is dan of al het goede uit de voedingsbodem waarop bedrijven beweren geworteld te zijn ook effectief via de sapstroom van doordacht management tot in de kleinste takken geraakt, zodat tevreden werknemers als bladeren, bloemen of vruchten kunnen bloeien en groeien. Lees volledige tekst ROI

Twee mid-veertigers zijn samen onderweg naar een meeting in het verre zuidwesten van het land. Aangezien we zowel collega’s als goede vrienden zijn, wordt er niet enkel over de professionele uitdagingen van gedachten gewisseld maar zinken onze overpeinzingen ook af naar de wortels van onze verbondenheid: twee ezels die zowat elkaars spiegel geworden zijn en waarbij de één op tijd de ander met een hoef op de schouders tikt om werkelijk te blijven ademen en met voldoende lef van de levenswaterbak te drinken. Het lijkt wel gisteren dat we elkaar als enthousiaste dertigers voor de eerste keer zagen en eerder formeel de hand schudden. Fijn hoe we elkaar door de jaren heen vol vertrouwen voorzichtig uitgepakt hebben, niet-georkestreerd authentiek ont-moeten en oprecht akoestisch mogen.

“Toeval bestaat niet?” verder lezen →

In een eerdere post (Spiegelmaatschappij) stelde ik dat we ervoor moeten zorgen dat kinderen zich goed voelen zoals ze zijn en zich geen druk mogen opleggen om er ten koste van zichzelf absoluut bij te willen horen. Om mee te kunnen in de overprikkelende ratrace die onze samenleving geworden is. Wij volwassenen moeten die spiegelmaatschappij doorbreken vooraleer ze diepe barsten in hun ziel slaat. Want de jongeren van vandaag zijn de volwassenen van morgen. Zij zijn het die de wereld verder zullen duwen wanneer wij enkel nog in het hoofd en hart van anderen leven. De actualiteit doet me nu opnieuw in mijn pen kruipen. Lees volledige tekst Maatschappelijken

Kerstvakantie. Samen met onze twee tieners vertrek ik voor een fikse winterse wandeling van een slordige 6 kilometer richting mijn ouders, aan de andere kant van de kleine gemeente Retie. Als doorwinterde scouts zijn die kerels wel aan langere trektochten gewend. Buiten een flinke modieuze scheur in de wat uitgerafelde en verkleurde jeans van de jongste – ik lijk even terug in mijn jaren 80 en naar de toen modieuze stone washed jeans gekatapulteerd – zijn we goed ingeduffeld om de vriestemperaturen het hoofd te bieden. We bewonderen hoe prachtige natuurlijke vormen door bevroren watermoleculen gekristalliseerd en als het ware vastgelegd worden. ’s Avonds verwijst vrouwlief met kuiltjes als ze lacht er ook naar en vertelt ze hoe ze tijdens haar middagpauze snel een paar kiekjes geschoten heeft. Als je van heel dichtbij kijkt, lijkt het hier en daar wat gehavende web van de achtpotige insectenvanger op een aaneenschakeling van glanzende parels. Grootsheid en nietigheid liggen nergens zo dicht bij elkaar als in mijn dagelijkse verwondering voor de natuur en de biotoop waarin we gedijen. Lees volledige tekst Groeischeuren