Flipperkast

Geachte HR-manager
Ik dank u van harte voor de interesse die u in mij als werknemer toont. Na grondige overweging moet ik u helaas meedelen dat ik niet op uw sollicitatie zal ingaan. Laat me u geruststellen: ik ben ervan overtuigd dat uw onderneming bijzonder veel kwaliteiten heeft. Maar na vergelijking met andere organisaties heb ik vastgesteld dat hun profiel momenteel net wat beter bij mij past. Uw moeite is overigens niet tevergeefs want uw bedrijf wordt opgenomen in mijn werfreserve. Mocht er zich een nieuwe opportuniteit voordoen, zal ik niet nalaten u te contacteren. Ik wens u ondertussen veel succes bij de zoektocht naar de juiste werknemer. Vriendelijke groeten

Dergelijke omgekeerde sollicitatieprocedures zijn misschien nog niet voor morgen. Ondertussen lezen we echter continu over de war on talent die nu echt zou gaan losbarsten. Feit is dat heel wat ondernemingen hun vacatures lang niet altijd vlot of helemaal niet ingevuld krijgen. Er bestaat sinds de allereerste (commerciële) relaties tussen mensen iets als vraag en aanbod. Uit een recente presentatie rond het nieuwe werken heb ik onthouden dat er in ons land per gezin gemiddeld 2,1 kinderen nodig zouden zijn om de vergrijzende arbeidsmarkt in evenwicht te houden. Het cijfer ligt momenteel echter op 1,2. Ik was nooit heel sterk in wiskunde maar durf toch af te leiden dat de vraag naar verse arbeidskrachten met andere woorden groter wordt dan het aanbod.

Wankelt het klassieke scenario op het ondernemerstoneel? Een werkgever is altijd een belangrijke regisseur in het leven van zijn werknemers geweest en bepaalde dan ook grotendeels diens rol. België is in vergelijking met andere landen kampioen van de lange loopbanen in één en hetzelfde bedrijf. Volgens de statistieken veranderen we over ons volledige professionele leven gemiddeld slechts drie keer van werkgever. Sommigen slagen er in hun werkgever langer trouw te blijven dan hun partner.

“Menigeen vindt zijn hart pas als hij zijn hoofd heeft verloren.” (Nietzsche)

Er is gelukkig een trend naar meer zin in autonomie, waarbij mensen hun carrière in handen nemen en zelfs op middelbare leeftijd plots iets totaal anders gaan doen, bijvoorbeeld een verloren gewaande droom realiseren. Ze worden eindelijk de regisseur van hun eigen leven. Ze beseffen dat ze meer zijn dan een speelbal in een gesloten glazen kast waarin ze door een werkgever heen en weer geflipperd worden. Helaas gebeurt dat vaak pas wanneer het ronde ding al flink wat roest vertoont of danig onder me(n)taalmoeheid te lijden gehad heeft. Net als een flipperkast kan ook jij bij te veel onverwachte schokken op tilt slaan. En dan is het misschien wel game over.

Tijd voor een reset? Niet noodzakelijk nu meteen. Of zelfs helemaal niet. Ik pleit er zeker niet voor om van jobhoppen de nationale sport te maken. Misschien ben en blijf je wel gelukkig waar je bent. Dan is dat goed. Dat kan niemand voor jou uitmaken. Maar luister naar de souffleur in je hart. Ontwar op tijd je talenten wanneer die met zichzelf in de knoop dreigen te raken. Kijk af en toe eens rustig door het glas naar buiten, durf uit de kast te komen en met voldoende zelfvertrouwen breng je misschien wel iets aan het rollen.

En als het eens mislukt? Insert coin. Try again.