Categorie: 2016

“Weet je nog hoe blij je was met 1.000 bezochte pagina’s op je blog”, kuiltjeslachte Annik naar mij toen ik haar recent vertelde dat de kaap van 10.000 in zicht komt. Dat is een magische grens na zowat twaalf maanden online letterweverij. Net als bij de start dwarrelen ook nu digitale witte vlokjes over het scherm bij het besurfen van mijn website. Een leuke optie in wordpress (de gratis tool om blogs te beheren) waarmee je de lezers zelfs bij de huidige warme temperaturen toch een winters gevoel geeft. Het mag een open deur zijn die ingetrapt wordt, maar ik had met mijn hand op het hart nooit verwacht om zoveel voor mezelf en anderen in beweging te zetten. En daar dank ik ook jou als toevallige of bewuste bezoeker van mijn slakkenhuisje oprecht voor. Lees volledige tekst In the mood

Nu grasperken en hagen onder een dunne witte vriessprei ontwaken en wij ons liefst nog eens omdraaien vooraleer uit ons dekennestje te komen, doen bomen in het ochtendschemer van een schitterende winterzon bij negatieve temperaturen hun laatste jas uit terwijl wij er één extra om het lijf slaan vooraleer we de deur uitgaan. De dagen worden korter, zo leert de volkswijsheid, hoewel dat enkel een perceptie is. Een dag duurt altijd even lang, maar is de ene keer wat donkerder of lichter dan de andere, in alle betekenissen van het woord. Het is de periode waarin ik met ontstoken autolichten naar het werk vertrek en ook weer thuiskom, onze kippen vroeger knus tegen elkaar op hun stok kruipen en ons land zich opmaakt voor de Warmste Week.

Ik kijk omhoog en zie hoe de sterren zich opwarmen om straks in een heldere nacht boven ons hoofd te schitteren. Sommige fonkelaars zien we terwijl ze er al niet meer zijn omdat het licht er zo lang over doet om ons te bereiken. Een blik omhoog is dus eigenlijk een blik in het verleden. Iemand die ons ontvallen is, blijft ook in onze verbeelding aanwezig zoals hij of zij was op het moment dat het licht voor hem of haar ophield. Ik groet de Kleine en de Grote Beer – mezelf afvragend waarom die zo genoemd worden – en kijk via opvallende sterren in de ogen van een aantal dierbare gezichten die al een hele tijd niet meer veranderd zijn. In december staan mensen meer dan anders stil bij het leven en maken ze net als de meeste bedrijven de balans van het voorbije jaar op. Lees volledige tekst P2P

Mag ik je even meenemen naar de eerste paragrafen van mijn boek?

“Dinsdag 25 november 2014. Het moet een uur of 5 geweest zijn want rond die tijd komen de ochtendvogels in het verkeer op dreef: de slaven van de weg zoals vrachtwagenchauffeurs wel eens genoemd worden, de ochtendploegers en de dapperen die voor een verdere verplaatsing zo de ochtendfiles willen omzeilen. Want rond een uur of 6 wordt het meestal even stiller langs de drukke gewestweg. Nadien is het de beurt aan de nachtploegers die na hun shift huiswaarts keren. Als je ’s nachts niet slaapt, ontdek je na verloop van tijd patronen in wat je hoort. En in wat je denkt. Hoewel de chaos in je hoofd eigenlijk alleen maar erger wordt. Een wekker heb je eigenlijk al lang niet meer nodig, tenzij om vast te stellen dat de nacht zich nog maar eens tergend traag voortsleept. Zo traag dat de tijd wel stil lijkt te staan. Zoals je zelf stilstaat. Kon je je gedachten maar even stoppen. (…) De wekker wordt aan de kant geschoven. Het is tijd. Tijd om eindelijk toe te geven. (…) De riem moet er eventjes af. Eventjes, denk ik.”

Het is inderdaad exact twee jaar geleden dat ik mezelf (eindelijk) in neutraal schakelde. Op dat moment niet wetend dat het een parkeerstand van maanden zou worden. En een hele tijd ook niet of nauwelijks gelovend dat ik ooit terug in een versnelling vooruit zou geraken, laat staan op een voor mij aanvaardbare kruissnelheid. Iemand zei me toen dat ik later anders op die periode zou terugkijken. Dat is een waarheid als een wasemademende koe. Lees volledige tekst Rebirthday

Als je ooit een cursus hulpverlening gevolgd hebt, weet je misschien nog dat er vijf basisregels zijn die je in noodsituaties best ter harte neemt:

1. Let op gevaar – Eigen veiligheid
2. Ga na wat er is gebeurd en wat het slachtoffer mankeert
3. Stel het slachtoffer gerust en zorg voor beschutting
4. Zorg voor deskundige hulp
5. Help het slachtoffer

Zo, dat is nog eens opgefrist. Iedereen zou trouwens vanaf de middelbare school een basisopleiding eerste hulp en reanimatie moeten krijgen. Wilde ik nog even in de kantlijn kwijt. Met een aantal basistechnieken kan je een mensenleven redden. En kan je ook je eigen leven (opnieuw) in handen nemen. Van EHBO naar EHPO is namelijk maar één letter verschil. Daarom mijn vijf basisregels voor Eerste Hulp bij Persoonlijke Ontwikkeling: Lees volledige tekst EHPO

Zo nu en dan neem ik een duik in mijn verleden en ga ik op zoek naar hoe ik als hooggevoelig wezen (HSP) doorheen mijn jeugdige leven zweefde, nog niet wetend dat die term bestond. Ik zag mezelf eerder als gesloten, een beetje asociaal zelfs, eerder wereldvreemd en bekeek de alledaagsheid vaak door een maatschappijkritische blik. Waarbij ik het gevoel had dat die buitenwereld ook mij soms als een wat zonderling geval beschouwde, ook al was dat – leerde ik achteraf – lang niet altijd effectief zo. Regelmatig schreef ik dingen van me af, zodat ze naar mijn gevoel geventileerd waren. Een plaats kregen, zoals dat dan heet. Veel van die schrijfsels zijn nog altijd maar door een paar ogen gelezen. Gelukkig heb ik heel veel bewaard, zodat het me jaren later geholpen heeft en nog steeds helpt wanneer ik eens goed in de spiegel kijk. Lees volledige tekst Paradox

Wie België een beetje kent, weet dat we geen echte bergen maar nauwelijks een aantal flink uit de kluiten gewassen molshopen in een soms glooiend maar vaak biljartvlak landschap hebben. Om aan 700 meter te geraken, werd aan de Signal de Botrange in de Hoge Venen een constructie van 6 meter gebouwd. Fietsende berggeiten komen hier vast en zeker niet aan hun trekken, denk je dan. In mijn regio is de kanaalstoemper koning. Met vooral regenvariaties, waaierwinden, korte kasseistroken, een zeldzame venijnige kuitenbijter als je al eens wat verder rijdt en een hongerklop als meest gevreesde tegenstanders. De voorbije jaren heb ik als liefhebber onder de Flandriens zo individueel en in groep al heel wat vlakke kilometers bij elkaar gefietst. En – denk aan dat schouderklopje voor jezelf – een mooie progressie gemaakt. Lees volledige tekst De gladde wortel

“Hoe laat spreken we af?”, vraag ik aan mijn collega-vriend. “Ik zou er graag om acht uur zijn”, is het antwoord. “Prima, dan stap ik om kwart voor acht op mijn fiets”, stuur ik met een grote smiley terug. Als je weet dat ik op vrijdag normaal gezien meestal voor dag en dauw richting Brusselse vestiging van mijn werkgever trek, lijkt dit een onwaarschijnlijk scenario, toch? Niets is minder waar want voor onze maandelijkse salesmeeting met teambuilding zakken mijn collega’s deze keer af naar mijn achtertuin. Naar mijn heimat. Lees volledige tekst Wasemademen

De vrije wil is volgens onze Bijbelse overlevering één van de mooiste deugden die de mens kreeg toen die op de zesde scheppingsdag het leven ingeblazen kreeg. Waarom hebben we het dan toch zo vaak lastig met kiezen en gaan we ten onder aan keuzestress of wat in het Frans zo mooi l’embarras du choix genoemd wordt? Het lijkt wel een contradictio in terminis wanneer die ultieme deugd en de daaraan gekoppelde last in één samenstelling gepropt worden. Het Aards Paradijs en lekker ogende appels: dat kan wel eens zuur opbreken. Voelde jij je al ooit gevangen in de hoogste vrijheid die je eigenlijk bezit? Lees volledige tekst Wat als?

Daar zaten we. Vier jeugdkameraden van hetzelfde dorp en zelfs bijna dezelfde straat. Gezellig op een terras met de vier respectieve vrouwliefjes. BBQ. Een goed glas. De verzamelde kroost amuseert zich in en rond het zwembad. Terwijl de zon ons langs de buitenkant aardig op de grill lijkt te leggen, wordt onze binnenkant opgewarmd door wat (bijna) vervlogen is. Het collectieve geheugen wekt wat individueel ingeslapen geraakt was. Straffe verhalen en heerlijke anekdotes worden met de breedste der glimlachen op tafel gegooid. We keuvelen over vroeger, nu en morgen. Maar smullen vooral van toen. In het verleden en de toekomst kan je niet zijn, heb ik van Rob Brandsma geleerd. Om mindful los te laten. Ik blijf het daar volmondig mee eens. Maar in deze context zorgde een stevige sip van een historische Cuvée des Souvenirs voor een grand-cru-moment. Lees volledige tekst What’s in a name?

De regie van je leven in eigen handen nemen. Een principe waarnaar ik steeds meer leef en dat ik ook anderen op het hart druk. Dat je de context meer bepaalt dan je zelf mogelijk acht. Door jezelf te kennen. Te geloven in de persoon die je voor of na een nacht vol – hopelijk mooie – dromen in de spiegel aanloert. En ernaar te handelen. Hoe ga je er dan als beginnend regisseur van jouw verhaal mee om wanneer je op twee weken tijd drie keer een confronterende scène of oneliner voorgeschoteld krijgt? Lees volledige tekst Het Grote Plan