De gladde wortel

Wie België een beetje kent, weet dat we geen echte bergen maar nauwelijks een aantal flink uit de kluiten gewassen molshopen in een soms glooiend maar vaak biljartvlak landschap hebben. Om aan 700 meter te geraken, werd aan de Signal de Botrange in de Hoge Venen een constructie van 6 meter gebouwd. Fietsende berggeiten komen hier vast en zeker niet aan hun trekken, denk je dan. In mijn regio is de kanaalstoemper koning. Met vooral regenvariaties, waaierwinden, korte kasseistroken, een zeldzame venijnige kuitenbijter als je al eens wat verder rijdt en een hongerklop als meest gevreesde tegenstanders. De voorbije jaren heb ik als liefhebber onder de Flandriens zo individueel en in groep al heel wat vlakke kilometers bij elkaar gefietst. En – denk aan dat schouderklopje voor jezelf – een mooie progressie gemaakt.

De slak in mij heeft geleerd om af en toe zijn comfortzone te verlaten en trekt het eerste weekend van oktober met vijf ervaren fietsmakkers richting Stavelot voor een driedaagse mountainbiketocht. De gps heeft in totaal een slordige 250 km draaien, keren, klimmen en (soms met dichtgeknepen billen) afdalen voor ons in petto. Dat is in alle opzichten nieuw voor mij. Ik frons na een aantal hectometers al snel mijn voelsprieten want die wijzen blijkbaar veel meer omhoog dan recht vooruit, laat staan omlaag – ook al is dat gevoelsbedrog want om weer op de plaats van vertrek aan te komen, moet je de zwaartekracht in beide richtingen evenveel trotseren.

Bergop zoek ik verstandig steeds mijn eigen tempo, een waakzame maat toefluisterend dat de slak ook wel boven geraakt, onwetend welke percentages achter de volgende scherpe bocht opduiken en met de focus op de weg en mijn ademhaling in plaats van de top – dankjewel mindfulness. Op technisch vlak en vooral bergaf voel ik me in het begin als een vis uit de kom, van rechts naar links spartelend. Hetzelfde gebeurt bijna met mijn ellenboog wanneer die onzacht met een harde natuursteen kennismaakt omdat ik in een afdaling te voorzichtig door een bergrivier rijd, mijn voorwiel vastgeraakt en ik niet snel genoeg aan de juiste kant uit mijn klikpedaal geraak. Iedereen die ooit gefietst heeft, weet dat je dan onverbiddelijk de grond kust.

Even ben ik boos op mijn domme zelf, terwijl die arm wat pijn begint te doen. Maar ik probeer de knop meteen om te draaien. “Fietsen is vallen, opstaan en terug vallen”, zegt één van mijn makkers altijd. Dus opstaan, vastklikken en weer verder. Door die onverwachte douche krijg ik een ferme dosis adrenaline en schakel ik naar een hogere versnelling. Even overcompenseren? De rest van de dag pedaleer ik met plezier verder, zoveel mogelijk op het tempo van de groep terwijl ik op moeilijkere stroken van achter hun rug zoveel mogelijk kijk en leer.

“Keep an eye on my back – I’ll keep an eye on the road.” (The Editors – No sound but the wind).

Het worden drie dagen genieten en afzien. De schitterende natuur soms tegelijkertijd bewonderen en verwensen. Af en toe bijna of helemaal te voet op plaatsen waar gewassen het van de paden gewonnen hebben, everzwijnen de boel tot een modderpoel omgewoeld hebben of waar een grote plas water omgeven door hoefafdrukken aangeeft dat het een ochtendlijke drinkplaats voor herten of reebokken geweest is. Dan weer golvend op het ritme van zachtere heuveltjes of op smalle paden slingerend tussen de geurende naald- en loofbomen terwijl je een vertrekkende buizerd bijna kan aanraken. In de allerkleinste versnelling als een vintage koffiemolen naar boven kruipend om dan weer onvervaard vol vaart als jonge lefgozers naar beneden te daveren – dankjewel verende voorvork, sorry rug.

En vooral: continu lachen en dollen. Maar iedereen ook altijd in de gaten houden, bovenaan de top of aan een splitsing wachten – meestal op mij – en op de wat zeldzamere lange stukken rechtdoor elkaar op sleeptouw nemen. Even checken of alles goed gaat wanneer er nog eens iemand door zo’n verdomde, onder het natte gras haast onzichtbare gladde wortel gevloerd wordt. Want samen uit, samen thuis. Eten, drinken, nakeuvelen, slapen, ontbijten en weer de fiets op.

“Leven is als fietsen. Om je evenwicht te bewaren, moet je in beweging blijven.” (Einstein)

Uiteindelijk sta ik op het bovenste schavot van het podium qua aantal kennismakingen met diverse lokale ondergronden. Maar ook op dat van de voldoening. Weer wat sterker. Want in elke kilometer ligt de wortel voor de volgende. Fysiek en mentaal. Weer wat vaster in het zadel. Thuisgekomen geniet ik ondanks de spierpijn en vermoeidheid nog dagen na terwijl lavendelzalf me op strategische plaatsen soelaas brengt. Fietsen doe je zonder onderbroek… Drie dagen later scheuren we ‘s avonds samen over de opvallend vlakke Kempense asfalt- en betonwegen. De ketting de hele tijd op het buitenblad. En malen maar. Volgend jaar zijn we weer weg.

Tijdens en na de avontuurlijke ritten kwam de idee op om onze fietsgroep De Gladde Wortel te noemen. Wie weet… De shirts zijn er nog niet. Een kleine sprokkel als motto alvast wel:

als je door het leven fietst
gaat het soms vanzelf
en dan weer nauwelijks vooruit

met de glimlach vlot bergaf
en pijn verbijtend steil omhoog

met korte mouwen lachend in de zon
of regenjas neus in de wind

heerlijke boulevard rechtdoor
nadien weer bochtig single track

daarstraks met grote halen vooruit
nu ter plaatse trappelen

evenwichtig verderglijdend
plots helemaal uit balans

de gladde wortel doet het weer
haalt je onderuit

maar jij staat recht en klikt je vast
bolt weer moedig door

pedalerend één met de natuur
net als het ritme van jouw pad
in elk seizoen de moeite waard

Toen ik een jaar geleden mijn verhaal van me begon af te schrijven, had ik nooit zoveel warme reacties op mijn blog verwacht. Ook niet dat mijn ervaringen tien maanden later als boek gepubliceerd zouden worden. Laat staan dat ik het op de boekenbeurs zou mogen gaan signeren. Voor een slak is dat een ferme spurt. Voor de jongeling in mij een ingeslapen droom die werkelijkheid wordt. Voor mijn herwonnen ik een schouderklop. Voor wie het wat moeilijker heeft een aanmoediging dat alles begint met de eerste stap.