Wasemademen

“Hoe laat spreken we af?”, vraag ik aan mijn collega-vriend. “Ik zou er graag om acht uur zijn”, is het antwoord. “Prima, dan stap ik om kwart voor acht op mijn fiets”, stuur ik met een grote smiley terug. Als je weet dat ik op vrijdag normaal gezien meestal voor dag en dauw richting Brusselse vestiging van mijn werkgever trek, lijkt dit een onwaarschijnlijk scenario, toch? Niets is minder waar want voor onze maandelijkse salesmeeting met teambuilding zakken mijn collega’s deze keer af naar mijn achtertuin. Naar mijn heimat.

Terwijl de Stille Kempen ontwaken, trek ik met de fiets richting Corsendonck, een gehucht dat tussen mijn dorp Retie en Oud-Turnhout ligt. Na 100 meter laat ik één van de drukste gewestwegen voor wat hij is en kies ik voor de typische lokale binnenbanen, die sierlijk tussen de uitgestrekte weilanden en bossen heen glijden en waar ik wel vaker kilometers vreet als hardlopende tweevoeter of fervent fietser. In de auto naar het werk doe ik meestal een aantal ademhalingsoefeningen om mezelf wat energie in te pompen, terwijl ik me een weg baan door de files aan een tempo waarvoor je soms eigenlijk niet eens een vervuilende dieselmotor nodig hebt. Nu zet ik gewoon mijn longen spontaan ver open en neem ik de lucht waarin ik opgegroeid ben met grote teugen in me op. Ik rijd door één van de mooiste straten van ons dorp (uit het filmpje), waar een aantal kleurrijk bebladerde berken zich stilaan opmaken om in winterrust te gaan. Ze staan met hun zilveren stammen wat schuin en geven zo aan vanuit welke richting de wind zich meestal ruisend een weg door hun takken blaast. Ze plooien een beetje maar breken niet omdat ze niet halsstarrig tegen de stroom in proberen te groeien.

“Een schrijver graast als een koe de werkelijkheid af en produceert schrijfsels als melk.” (naar Gerrit Achterberg)

Ik proef de geur van een pas gemaaid maïsveld. Zie de ochtendkippige landbouwer nog net met zijn imposante oogstmachine vertrekken. Kruis een beetje verder een tractorbestuurder die de hand opstekend opzij gaat voor de eenzame fietser die zich helemaal niet alleen waant. Ik maak fietsend een praatje met de zwartgevlekte koeien waarvan een aantal wasemademend rechtkomen en me toch enigszins verbaasd aankijken terwijl ze hun nachtelijke slaapplaats aan de wat beschutte rand van de weide tegen een bos verlaten. Vanonder een bruggetje over één van de zeven Retiese Neten schiet een wakkere vogel tsjirpend weg richting ochtendzon. Ik realiseer me dat de temperaturen ’s nachts al bijna het vriespunt benaderen en bol goed ingeduffeld aan een rustig tempo verder op de wegen die ik ken als mijn broekzak. De windmolens staan een aantal kilometer verder tegen de snelweg en geven aan dat ik vanochtend volop rugwind heb. En dat geldt ook voor mijn vederlicht gemoed. Tegen de warmte die zich stilaan van mij meester maakt, kan geen enkele kunstmatige temperatuurregelaar op. Niets zo mooi als een stilleven dat langzaam wakker wordt. En dat is net hoe ik me voel wanneer de voorbije twee jaar in gedachten voorbijflitsen.

Ik stal mijn occasionele bedrijfsmobiel naast de ingang en denk zelfs niet eens aan parkeerproblemen waarmee ik anders wel eens te maken heb. Het ontgaat mijn collega’s overdag niet dat ik mezelf bijzonder goed in mijn vel voel. Een levende smiley. De sfeer zit er zoals altijd goed in. De contacten zijn sterker dan het louter collegiale. De meesten kennen elkaar dan ook al een hele tijd. Ze weten dat zij een belangrijke rol gespeeld hebben in mijn beslissing om na de crash niet zomaar te vluchten en van job te veranderen.

Zowat een jaar geleden hebben we de mensen van ons salesteam de drie belangrijkste redenen laten noteren waarom ze graag bij ons werken. Die verbondenheid was voor mij altijd een stevige motivator. Met de collectieve drijfveren heeft een organisator van teambuildings een mooie tekening gemaakt, verspreid over drie panelen die samen een geheel vormen. Aan ons om die in groepjes met verf, tape en haardrogers als kleine knutselaars in te kleuren en nadien netjes in elkaar te laten passen. Likje voor likje wordt zo de collectieve kracht duidelijk. Het resultaat mag er trouwens best zijn.

De dag wordt nog symbolischer als een collega me via whatsapp een foto stuurt die ze ’s middags gemaakt heeft en die ik zelf nog niet gezien heb. Het is een verwijzing naar een informatieavond rond stress en burn-out waaraan ik de week nadien via een sofagesprek deelneem en naar een regionale boekenbeurs eind oktober waar ik mijn boek voorstel. Het is voor mij de volgende stap in het delen van mijn verhaal, waarvoor ik als slak wat zenuwachtig ben maar waarnaar ik ook uitkijk. Delen om te vermenigvuldigen. Die collectieve kracht creëren om het voor iedereen aangenamer te maken. Als afzonderlijke panelen die laag voor laag zichzelf betekenis geven en nadien samen tot leven komen. Als individu’s die kleur krijgen en de samenleving vorm geven.

De raakste woorden die vrouwlief-met-kuiltjes-als-ze-lacht me toevertrouwde in de periode dat het steeds slechter met me ging, waren dat ik niet meer landde, niet meer thuiskwam. Ik stond als het ware continu in een soort alertmodus en sloeg er niet meer in tot rust te komen. Vandaag ben ik de hele dag van huis en tegelijkertijd thuis. “Hopelijk gaat het niet harder regenen”, zegt mijn collega-vriend als ik op de fiets richting huis stap en mijn licht aanschakel. “Geen enkel onweer krijgt vandaag nog deze lach van mijn gezicht”, antwoord ik terwijl we elkaar dag zeggen. Het is al donker wanneer ik de rode lichten bovenop de windmolens zie opduiken. De grote wieken draaien onzichtbaar hun rondjes. De windrichting maakt niet uit. Ik voel geen weerstand en denk bij mezelf dat deze rit gerust wat langer mag duren. Met diepe halen adem ik in en weer uit. En opnieuw.

Bij het zien van de warme wasem die mijn longen verlaat om snel in de avondlucht te verdwijnen, stel ik me voor dat je zo al je zorgen zou moeten kunnen laten verdampen. Loslaten was nog nooit zo zichtbaar gesymboliseerd. Ik denk terug aan de koeien van ‘s ochtends en zou ze de volgende werkdag gerust opnieuw willen zien. “Dit was een ongelooflijk mooi gevoel”, zeg ik tegen vrouwlief wanneer thuisgekomen onze kuiltjes elkaar ontmoeten. Zo zou ik alle dagen in een goed gevoel willen zweven en steeds weer tevreden landen. Beide beentjes op de grond en vertrouwen hebben in de wind.