Rebirthday

Mag ik je even meenemen naar de eerste paragrafen van mijn boek?

“Dinsdag 25 november 2014. Het moet een uur of 5 geweest zijn want rond die tijd komen de ochtendvogels in het verkeer op dreef: de slaven van de weg zoals vrachtwagenchauffeurs wel eens genoemd worden, de ochtendploegers en de dapperen die voor een verdere verplaatsing zo de ochtendfiles willen omzeilen. Want rond een uur of 6 wordt het meestal even stiller langs de drukke gewestweg. Nadien is het de beurt aan de nachtploegers die na hun shift huiswaarts keren. Als je ’s nachts niet slaapt, ontdek je na verloop van tijd patronen in wat je hoort. En in wat je denkt. Hoewel de chaos in je hoofd eigenlijk alleen maar erger wordt. Een wekker heb je eigenlijk al lang niet meer nodig, tenzij om vast te stellen dat de nacht zich nog maar eens tergend traag voortsleept. Zo traag dat de tijd wel stil lijkt te staan. Zoals je zelf stilstaat. Kon je je gedachten maar even stoppen. (…) De wekker wordt aan de kant geschoven. Het is tijd. Tijd om eindelijk toe te geven. (…) De riem moet er eventjes af. Eventjes, denk ik.”

Het is inderdaad exact twee jaar geleden dat ik mezelf (eindelijk) in neutraal schakelde. Op dat moment niet wetend dat het een parkeerstand van maanden zou worden. En een hele tijd ook niet of nauwelijks gelovend dat ik ooit terug in een versnelling vooruit zou geraken, laat staan op een voor mij aanvaardbare kruissnelheid. Iemand zei me toen dat ik later anders op die periode zou terugkijken. Dat is een waarheid als een wasemademende koe.

Een beeld en muziek zeggen soms meer dan 1.000 woorden. Daarom heb ik een aantal foto’s van een slak op weg, eerder gemaakt door vrouwlief met kuiltjes als ze lacht, op muziek gezet. Die kleine montage symboliseert voor mij de zoektocht naar jezelf in een schijnbaar vicieuze cirkel. Eerst als het ware naar je kern, via de ringen van je persoonlijkheid. Als je die éénmaal gevonden hebt en het nodige lef getankt hebt om uit je schelp te komen, voorzichtig over de rand kijken en eindelijk verder glijden dan je voor mogelijk hield. Op een hobbelig parcours van rotsachtige obstakels, waarvan je dacht ze nooit aan te kunnen. Je klimt op je eigen tempo en vol vertrouwen in jezelf en de weg die voor je ligt. Je veerkracht brengt je over een klif en dankzij je doorzettingsvermogen rond je de volgende klip. Je kijkt niet achteruit naar een mogelijk fout ingeslagen pad en blikt niet angstig te ver vooruit. Je gaat meer nu voelen dan terug- of vooruitdenken. Want je weet dat je nu voor jezelf moet zorgen. En dat wat voor je ligt zich als vanzelf zal ontvouwen.

De muziek is van Hans Zimmer en komt uit de film Da Vinci Code (Chevaliers de Sangreal). Die gaat – niet toevallig – ook over een schijnbaar onmogelijk geworden zoektocht waarvan de puzzelstukken in de slotscène uiteindelijk plots in elkaar passen. Het is meteen een knipoog naar het besef dat alles wat je zoekt en nodig hebt misschien wel veel dichterbij is dan je ooit gedacht had. Dat het eigenlijk in jezelf zit.

Als ik zo kort voor mijn 45^e verjaardag en op mijn 2^e rebirthday – want zo zie ik eigenlijk wat me overkomen is – heel kort de balans opmaak, zijn er inderdaad al flink wat puzzelstukken in elkaar gevallen. Ik heb het gevoel dat ik door het stretchen van mijn comfortzone de hoeken en dimensies van die puzzel zelfs kan verleggen. Mijn kwetsbaarheid tonen is het moedigste wat ik ooit gedaan heb. En daardoor heb ik heel wat andere moedige mensen werkelijk ontmoet. Al veel meer in beweging gezet dan ik ooit had durven dromen.

Het betekent echter niet dat er geen kliffen en klippen meer zijn waarvoor ik best aandacht – in alle mindfulnessbetekenis – heb. Als je weet dat ratiogedreven zekerheid en twijfel de grootste katalysatoren van mijn mentale onrust waren en ik daardoor nauwelijks volgens mijn gevoel leefde, is het niet evident om die switch van de ene op de andere dag te maken. Ook dat is een evolutie waarbij je zoals het spreekwoord stelt niet te fel op het resultaat maar wel op het proces focust. Daarom beschouw ik schrijven, delen en inspireren ook altijd als zelftherapie. Telkens ik iemand adviseer om zijn of haar verstand wat los te laten en het hart meer te volgen, zeg ik dat tegelijkertijd tegen mezelf. Om nog maar eens aan te geven dat je jezelf kan helpen door anderen te helpen. En dat je anderen helpt door jezelf te helpen. Dat is voor mij de bron voor een collectieve energiestroom die misschien wel de hele maatschappij in beweging kan zetten.

“Your heart knows where to go. But your mind can take it slow. It’s okay to rest your mind. Let your heart seek and find.” (Xavier Rudd – Things meant to be)

Is het een naïeve utopie dat we de wereld van onderuit pas echt in beweging kunnen zetten? Misschien wel, maar er zijn nog naïevelingen die de wildste dromen gerealiseerd hebben. Terwijl ik mezelf op de schouder klop dat ik de voorbije twee jaar toch wel een metamorfose gerealiseerd heb, dat ik de verzameling ringen rond mijn persoonlijkheid wat ontschorst heb, is er in de context – onze werkende maatschappij – blijkbaar niet zoveel veranderd. Integendeel. Volgens een artikel in Trends van… 25 november 2016 gaat het stressniveau van Belgische werknemers nog steeds de hoogte in. Dat was twee jaar geleden ook al zo. Hoe lang kan iets eigenlijk de hoogte inschieten?

Dat brengt me opnieuw bij één van de conclusies in mijn boek: ga er niet van uit dat de context zomaar verandert en leef volgens jouw energiebarometer. Doe meer wat je graag doet, wat energie geeft in plaats van vreet. Voor mij is dat op dit moment 4/5e werken en schrijven, delen. Creëer je eigen context en kijk regelmatig of dat is wat je wilt. En zo samen naar een collectieve positieve energie die de context misschien toch in beweging zet. In plaats van een anonieme app om het stressniveau van werknemers te monitoren (zie artikel) is er trouwens een alternatief: kwetsbaar werknemers- en leiderschap waardoor er transparant en authentiek over gepraat wordt.