Gedichtendag 2022

Op de Gedichtendag van dit jaar duik ik graag in de voorselectie voor een mogelijke bundel die tegen ik weet nog niet wanneer aan het rijpen is. Sommige van die schrijfsels gaan heel ver terug, realiseer ik me kort na mijn 50^everjaardag en met een knipoog naar de tijd die aan ons voorbijvliegt. Ik heb geleerd dat die tijd me duidelijk maakt wanneer het moment oogstklaar zal zijn. De keuze valt vandaag op wat gedachten rond de herinneringsprik die op de één of andere manier altijd aan bod komt wanneer ik met anderen praat over opstaan na een mentale uitschuiver of hoe zo goed mogelijk vermijden dat je valt.

Want doorheen de pandemie blijkt de vloer waarop we dansen voor velen helaas een te gladde piste van bevroren water, waarop we niet sierlijk in harmonie bewegen maar eerder met onszelf en elkaar omgaan als tijdens een ijshockeywedstrijd die in een vechtpartij ontaardt. Het is tijd voor meer aarding. Voor meer aardig. Ook naar jezelf.

Herinneringsprik

gevangen in wat wil ik niet
bevrijden naar wat wil ik wel

kijk in spiegel
ben ik wat ik doe

waarom sta ik hier
en waar wil ik naartoe

wat heb ik in mijn macht
hoe wordt mijn zijn verkracht

spuitje van herinnering
doorprikt schors rond kern

haalt ringen van je ik
uit vicieuze cirkel van zekerheid

verlamde vleugels van gevoel
worden vrank en vrij gespreid

geloof in zuurstofrijke wolkendans
in plaats van vlucht voor luchtledigheid

je kunt altijd landen
op die unieke echte sprei

het is jouw veilig nestje
geworteld in jouw jij

Die blik in jezelf en iets doen met wat je over jezelf geleerd hebt, kwam ook aan bod tijdens een warm gesprek met de hoofdredacteur van Samana Magazine in de stiltecocon (Prinsenpark), waarvan je de neerslag hier kunt lezen. Over loslaten als een andere manier om vast te pakken.

Foto: de zoektocht naar jezelf heeft wel eens wat weg van een ijspiste…