Categorie: 2022

Wie mij al langer leest, weet dat nieuwe woorden vinden en daar een speciale betekenis of een bijzondere gedachte aan koppelen voor een gevoel van voldoening zorgt. Heerlijk wanneer de autocorrectie-functie in word dat onderlijnt en je na een extra controle vaststelt dat die letterreeks effectief niet bestaat. Vanaf dat moment wel. Deze pluim is echter niet voor mijn hoed want het is Els De Schepper die tijdens haar live show met ‘pluimologie’ op de proppen komt. De wereld heeft volgens haar meer nood aan ‘pluimologen’, aan mensen die anderen een pluim geven want daar krijgen ze vleugels van. Naar goede gewoonte genieten we van de grappige grollen, de rake emotionele pijltjes, doordachte dubbel gevleugelde bodempjes en puzzelstukjes die elkaar en de aanwezigen vroeg of laat raken. Bij mij pas echt de dag nadien.

Verder lezen

Dag op dag acht jaar geleden vond ik niet meer de kracht om op te staan en ging de stekker er een ferme tijd uit. Ik had toen geen oog meer voor de herfstzon die even schitterend als vandaag scheen omdat de chaos in mijn hoofd te ondoorzichtig geworden was en het leed in mijn lijf de overhand haalde. “25 november 2014, het moet een uur of vijf geweest zijn”, de eerste letterreeks in Wake-up Call…

Verder lezen

Na burn-out en bore-out is er een nieuw etiket komen binnenwaaien waarover werkgevers zich zorgen kunnen maken: de ‘quiet quitters’. Dat zijn collega’s die wel aan de slag blijven maar enkel nog binnen de contouren van wat overeengekomen is qua taken, uren en verantwoordelijkheden. Gedaan met mails buiten de werkuren lezen of overuren kloppen zonder dat er iets tegenover staat. Zetten ze daarmee de productiviteit onder druk en verspreiden ze het in board rooms gevreesde virus van aangetaste arbeidsethos: de ziekte zit er nog niet in maar de ziel lijkt er alvast uit?

Verder lezen

Het heeft wat van een contradictie: luisteren naar ‘Fast Car’ van Tracey Chapman terwijl je richting de files trekt. Hoewel die dankzij het vroege vertrekuur best meevallen. Ik heb mezelf dan ook de beslissing cadeau gedaan om kantoordagen zoveel mogelijk in functie van het verkeer te organiseren. Je hebt dat uiteraard niet altijd zelf in de hand maar zo vermijd ik alvast zoveel mogelijk om twee keer per dag aan te schuiven, terwijl een gezonde mix qua telewerk de fysiek/mentale rekening aardig doet kloppen. “I got a plan to get us outta here – I want a ticket to anywhere – Any place is better.” Zonder over de moeilijke context van het personage uit het liedje te oordelen, komt er een algemene bedenking in me op: wanneer het moeilijk gaat, is eender waar dan beter?

Verder lezen

Weet je nog hoe ik deelde dat ik tijdens het schrijven in de keuken met een blik naar de wolken en onze tuin plots een reuzegrote slakkenschelp zag staan? Dat idee leidde tot de creatie van een ‘moedercocon’, op basis van een opgeblazen scan van vrouwliefs kleimodel. De droom werd groter. Mijn fietsmakker en ik beslisten om een mal rond dat model te maken om nadien eventueel meerdere exemplaren te gieten. Daaruit werd de eerste Ghongha of stiltecocon geboren die in het Prinsenpark staat. Een onderneming plaatste er eentje in bedrijfskleuren op haar terrein en ik ben in contact met andere geïnteresseerde organisaties. Maar… ik droomde toch van een cocon in mijn tuin?

Verder lezen

Als fietser zal ik er nooit een liefhebber van worden. Wel om naar te kijken als de pedaalkrachtpatsers er in Parijs-Roubaix  of de Vlaamse klassiekers overheen knallen. Voor mijn vader vormen ze een soort rode – of beter grijze – draad op de paden die hij zowel gelegd als afgelegd heeft. Van de straten in de streek rond Oudenaarde waar zijn roots liggen over zijn job in de wegenbouw tot een aantal constructies rond ons ouderlijke huis. Na zijn overlijden was de keuze voor een urne in die vorm en een grote massieve grijze natuursteen als grafzerk dan ook snel gemaakt. Het zijn een aantal dingen waaraan ik nu terugdenk.

Verder lezen

Je hoeft niet altijd ver van huis te gaan om moois te zien of leuks te doen. Je hoeft geen grootse escapades na te jagen om tot je rustige zelf te komen of onder de indruk te zijn van onze relatieve nietigheid in de natuur. En soms liggen de schoonste dingen voor het rapen. Ook wanneer je het niet verwacht en niet weet waarom je net op dat moment kijkt. Ingedommelde herinneringen worden aangewakkerd. Je ademruimte wordt gevuld met zuurstofrijk besef dat de tijd voorbijglijdt en je best nu bewust naar lucht hapt. Aangezien ik het gros van mijn jeugdvakanties in de streek van Sauer en Moezel doorgebracht heb, zal die ruimere regio een soort tweede heimat blijven, waar het fijn is om thuis te komen. Even ertussenuit in zes beelden.

Klik hier om even mee op reis te gaan