Tommy Browaeys – Wake-up Call – Gebeten door het Leven
Tekstverwerking is voor mij altijd al een manier geweest om emoties te verwerken via tekst. Zowel op mooie als moeilijke momenten in mijn leven. Het afscheid van pa is moeilijk en op één of andere manier ook mooi. Want dankbaarheid overheerst in mijn gevoel bij zijn cirkel die rond is en de rust die hij gevonden heeft…
Even terug naar het moodboard dat ik een aantal jaren geleden creëerde, als een soort barometer om te gebruiken bij het maken van keuzes. Kiezen was nooit mijn sterkste kant, in die mate dat ik mezelf ooit een levend vraagteken noemde. Op dat moodboard staat wat ik belangrijk vind, mijn waarden, normen, kwaliteiten, wat me energie geeft of kost, wat ik wil betekenen in de korte periode dat we vertoeven op een planeet die we nog altijd ecologisch en geopolitiek aan het verwaarlozen zijn. Het woord verinneweren komt in me op, Kempisch voor vernielen dat naar het Franse ruiner ruikt. Links en rechts van mijn zogenaamde missie op die tekening prijkt wat ik kan doen of laten om mezelf te realiseren. Vanuit een spanningsveld tussen behoefte aan zekerheid en een bewustere zinvulling betekende dat om meer dan vroeger risico’s te nemen. Al eens durven verliezen om te winnen. Toch die trede van de trap nemen zonder 200% zeker te zijn dat die je gewicht kan dragen, terwijl je niet ziet wat er achter die deur schuilt waar je voorzichtig naartoe schrijdt.
Lees in het stukje ‘Honderd’ hoe het me naar een nieuwe mijlpaal bracht.
Goed nieuws rond de stiltecocon. Vorige week werd een Ghongha op het bedrijfsterrein van mijn eigen werkgever Roularta Media Group in Roeselare geplaatst. Er zijn verschillende redenen waarom ik zo blij ben met dit project.
In 2015 kreeg ik regelmatig de vraag voorgeschoteld waarom ik opnieuw bij dezelfde onderneming aan de slag ging waar ik uitgevallen was, want dat blijkt bij burn-out meer uitzondering dan regel. Dit waren toen mijn argumenten:
Chemin du Petit Plan – Chemin sans Issue. Dat stond er op het bordje dat we ooit in het Zuid-Franse Lourmarin tegenkwamen. De weg van het kleine plan loopt dood. En wat dan met dat grote plan in ons leven? Ik schreef er ooit een langer stukje over, rond de vraag of alles in ons leven al dan niet voorbestemd is, op toeval rust of uit onszelf ontspruit.
Een paar maanden na mijn 50e verjaardag dacht ik er even aan terug. Wat zou het ronde bord betekenen over het maken van plannen vanaf je 50e? Nu ik richting een leeftijd schuif dat ik regelmatiger dan in de jongere jaren slecht nieuws hoor van of over wie ik graag heb, haalt ‘we doen dat gewoon’ het meer dan vroeger van twijfel. Om nieuwe herinneringen te creëren.
Het blogje van toen lees je hier.
Eindelijk is het zover: het recht op deconnectie. Werknemers zullen buiten de werkuren niet meer op vragen of telefoontjes van hun werknemer moeten reageren. Dat geldt zowel ’s avonds als in het weekend of op vakantie. Menen we dat? Moeten dergelijke afspraken echt via de regeringstafel afgedwongen worden?
Op de Gedichtendag van dit jaar duik ik graag in de voorselectie voor een mogelijke bundel die tegen ik weet nog niet wanneer aan het rijpen is. Sommige van die schrijfsels gaan heel ver terug, realiseer ik me kort na mijn 50e verjaardag en met een knipoog naar de tijd die aan ons voorbijvliegt. Ik heb geleerd dat die tijd me duidelijk maakt wanneer het moment oogstklaar zal zijn. De keuze valt vandaag op wat gedachten rond de herinneringsprik die op de één of andere manier altijd aan bod komt wanneer ik met anderen praat over opstaan na een mentale uitschuiver of hoe zo goed mogelijk vermijden dat je valt.
Het is één van de gerechten waarvoor onze jongens nog lange tijd naar huis zullen komen: vleesbrood in de oven, extra op smaak gebracht met ui en look. De volgende keer dat ik de ingrediënten door elkaar kneed, zullen mijn gedachten net als nu bij de eeuwige legende Meat Loaf zijn. Hij verruilt vandaag onze wereld voor zijn paradise. Ik weet niet of dat by the dashboard light zal zijn. Dat is het bekendste maar voor mij niet meest beklijvende wat Marvin Lee Aday – zijn echte naam – op ons losgelaten heeft. Al geef ik meteen toe dat nummer ooit als jonge snaak op vakantie tijdens een playbackshow opgevoerd te hebben. Compleet met kussen onder een veel te groot hemd en een halve plastic bal met bruine en zwarte wol doorheen genaaid.
Wanneer je de tijd de ruimte geeft, kan die wonderen verrichten. Het zijn woorden die ik regelmatig aanhaal in gesprekken of tijdens deelmomenten. Geïnspireerd door De Alchemist van Paulo Coelho, die vertelt dat wanneer je iets echt wilt, het hele universum samenspant om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt. In de combinatie met vertrouwen in jezelf en voldoende werkelijke ademruimte schuilen kleine gelukjes en effen je het pad naar jouw 3G: een Geruster Goed Gevoel.
Waar je werkelijk ademt 