Categorie: 2022

Weet je nog hoe ik deelde dat ik tijdens het schrijven in de keuken met een blik naar de wolken en onze tuin plots een reuzegrote slakkenschelp zag staan? Dat idee leidde tot de creatie van een ‘moedercocon’, op basis van een opgeblazen scan van vrouwliefs kleimodel. De droom werd groter. Mijn fietsmakker en ik beslisten om een mal rond dat model te maken om nadien eventueel meerdere exemplaren te gieten. Daaruit werd de eerste Ghongha of stiltecocon geboren die in het Prinsenpark staat. Een onderneming plaatste er eentje in bedrijfskleuren op haar terrein en ik ben in contact met andere geïnteresseerde organisaties. Maar… ik droomde toch van een cocon in mijn tuin?

Verder lezen

Als fietser zal ik er nooit een liefhebber van worden. Wel om naar te kijken als de pedaalkrachtpatsers er in Parijs-Roubaix  of de Vlaamse klassiekers overheen knallen. Voor mijn vader vormen ze een soort rode – of beter grijze – draad op de paden die hij zowel gelegd als afgelegd heeft. Van de straten in de streek rond Oudenaarde waar zijn roots liggen over zijn job in de wegenbouw tot een aantal constructies rond ons ouderlijke huis. Na zijn overlijden was de keuze voor een urne in die vorm en een grote massieve grijze natuursteen als grafzerk dan ook snel gemaakt. Het zijn een aantal dingen waaraan ik nu terugdenk.

Verder lezen

Je hoeft niet altijd ver van huis te gaan om moois te zien of leuks te doen. Je hoeft geen grootse escapades na te jagen om tot je rustige zelf te komen of onder de indruk te zijn van onze relatieve nietigheid in de natuur. En soms liggen de schoonste dingen voor het rapen. Ook wanneer je het niet verwacht en niet weet waarom je net op dat moment kijkt. Ingedommelde herinneringen worden aangewakkerd. Je ademruimte wordt gevuld met zuurstofrijk besef dat de tijd voorbijglijdt en je best nu bewust naar lucht hapt. Aangezien ik het gros van mijn jeugdvakanties in de streek van Sauer en Moezel doorgebracht heb, zal die ruimere regio een soort tweede heimat blijven, waar het fijn is om thuis te komen. Even ertussenuit in zes beelden.

Klik hier om even mee op reis te gaan

“In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister.” Het zijn woorden van de beroemde Duitse schrijver Goethe die ik als leerling moderne talen voor het eerst op de schoolbanken hoorde. Die voorliefde voor taal heeft me nooit meer losgelaten, zowel aan de keukentafel voor werkelijk ademend geschrijf als op mijn kantoorstoel om producten of diensten van mijn werkgever en klanten brouwend op papier te zetten. Ik prijs me gelukkig dat ik sindsdien zowel letterlijk als figuurlijk zin zag in letterzetten. Ben dankbaar dat mijn woordgebrei zich tot een warme trui ontpopte voor wie zich er wat zelfzoekend in herkende. Mijn tokkeltipjes kijken dan ook uit naar het volgende project.

Lees meer over dat project.

Tekstverwerking is voor mij altijd al een manier geweest om emoties te verwerken via tekst. Zowel op mooie als moeilijke momenten in mijn leven. Het afscheid van pa is moeilijk en op één of andere manier ook mooi. Want dankbaarheid overheerst in mijn gevoel bij zijn cirkel die rond is en de rust die hij gevonden heeft…

In ‘Hoge Toppen’ neem ik afscheid van pa

Even terug naar het moodboard dat ik een aantal jaren geleden creëerde, als een soort barometer om te gebruiken bij het maken van keuzes. Kiezen was nooit mijn sterkste kant, in die mate dat ik mezelf ooit een levend vraagteken noemde. Op dat moodboard staat wat ik belangrijk vind, mijn waarden, normen, kwaliteiten, wat me energie geeft of kost, wat ik wil betekenen in de korte periode dat we vertoeven op een planeet die we nog altijd ecologisch en geopolitiek aan het verwaarlozen zijn. Het woord verinneweren komt in me op, Kempisch voor vernielen dat naar het Franse ruiner ruikt. Links en rechts van mijn zogenaamde missie op die tekening prijkt wat ik kan doen of laten om mezelf te realiseren. Vanuit een spanningsveld tussen behoefte aan zekerheid en een bewustere zinvulling betekende dat om meer dan vroeger risico’s te nemen. Al eens durven verliezen om te winnen. Toch die trede van de trap nemen zonder 200% zeker te zijn dat die je gewicht kan dragen, terwijl je niet ziet wat er achter die deur schuilt waar je voorzichtig naartoe schrijdt.

Lees in het stukje ‘Honderd’ hoe het me naar een nieuwe mijlpaal bracht.

Goed nieuws rond de stiltecocon. Vorige week werd een Ghongha op het bedrijfsterrein van mijn eigen werkgever Roularta Media Group in Roeselare geplaatst. Er zijn verschillende redenen waarom ik zo blij ben met dit project.

In 2015 kreeg ik regelmatig de vraag voorgeschoteld waarom ik opnieuw bij dezelfde onderneming aan de slag ging waar ik uitgevallen was, want dat blijkt bij burn-out meer uitzondering dan regel. Dit waren toen mijn argumenten:

Lees volledige tekst ‘Weideslak’