Samasthiti

Dag op dag acht jaar geleden vond ik niet meer de kracht om op te staan en ging de stekker er een ferme tijd uit. Ik had toen geen oog meer voor de herfstzon die even schitterend als vandaag scheen omdat de chaos in mijn hoofd te ondoorzichtig geworden was en het leed in mijn lijf de overhand haalde. “25 november 2014, het moet een uur of vijf geweest zijn”, de eerste letterreeks in Wake-up Call…

Acht jaar, dat realiseerde ik me trouwens gisteren, toen ik mijn verhaal mocht delen tijdens een workshop rond minder stress en meer flow in je teams, voor het management van de onderneming waarvoor ik destijds en ook nu werk. In dezelfde wol, iets anders geverfd en vooral meer op maat van de zachte ziel die zich veilig onder die huid genesteld heeft en daar ondertussen met graagte woont.

Eén van de redenen waarom ik niet elders aan de slag ging was om te zien of ik effectief iets aankon met wat ik over mezelf en de context geleerd had. Een ander argument: of ik daar – net als buiten de werkomgeving – vanuit mijn verhaal iets voor anderen kon betekenen. Want kwetsbaar delen om krachtig te vermenigvuldigen in een samenleving die op haar adem blijft trappen staat met stip genoteerd in mijn moodboard.

Deze middag bij lunchtijd. Een blik naar buiten, de zon laat haar licht door het keukenraam en op de cocon in onze tuin vallen. De grote slak die als het ware zowel mijzelf als de afgelegde weg symboliseert. Ik besluit om dat moment te pakken en stap over de drempel de cocon en mijn hoofd binnen. Ga even zitten. Muziek. Wat een akoestiek. De resonantie in mijn hoofd zit ook beter dan toen. Kijk rond. Voel. Laat de emoties op me afkomen. Geef ze de vrije loop. Loop er niet van weg.

Ik ga in Samasthiti staan, een stabiliteitshouding uit de yoga die dient om te aarden en je met jouw ademhaling te verbinden. Mijn hoofd raakt net de dauwdruppels langs de binnenkant, lijkt in verbinding te staan met de cocon en de grond, zowel via mijn voetzolen als de schelp om mij heen. En zo ook met de buitenwereld, waarvan ik destijds dacht dat die er alles aan deed om de grond onder mijn voeten weg te vegen. Ik viel.

Ik realiseer me hoe de tijd wonderen verricht heeft door haar de ruimte te geven en te glijden over een pad dat zich dankzij vertrouwen in mezelf (authenticiteit), het universum (mindfulness) en anderen (verbinding, liefde) voor me ontvouwde. Gecondenseerde emoties op de wangetjes, die nadien via een glimlachbocht hun weg naar tevredenheid vinden en samen met de cocondruppels een voedingsbodem vormen voor wat komt.

Het is niet belangrijk hoe je valt, maar hoe je weer opstaat.

Samasthiti.
Ik sta. Adem. Werkelijk.

In beeld en muziek neem ik je graag even mee naar dat moment.
Sluit je ogen en adem.