Decompressie

Het is een hele tijd geleden dat mijn lichaam tijdens het sporten nog eens zonder fysieke brandstof viel. Deze week was het zover. Het begint bij het joggen. Af en toe loop ik van bij me thuis naar mijn moeder. Rustig heen. Wat bijpraten en dan tempo terug. Kwestie om wat variatie in mijn sportieve activiteiten te krijgen en het nuttige van bewegen aan het aangename en de zorg voor moeke te koppelen. Het is echter vooral op de terugtocht dat ik een slagje van de hamer krijg en het tempo er helemaal uitgaat. Gelukkig heb ik de voorbije jaren geleerd dat forceren geen zin heeft. Leuk is het niet. Maar het is nu zo. En de zon straalt op deze mooie zaterdag.

De dag nadien begin ik met frisse moed aan een fietstocht van 100 kilometer met mijn fietsmakkers. Eerst koffie met een stukje cake, wat lachen en dan de deur uit. Dat is ondertussen een traditie. Na een aantal kopbeurten en wat (zij)windgebeuk wordt duidelijk dat het energievat na de nachtrust en een lekkere kom havermout niet voldoende opnieuw gevuld is. Ik besluit om niet dieper te gaan en nestel me in het wiel van mijn ‘ploegmaten’ die merken dat er iets schort. Ze nemen me op sleeptouw. Ben stiller dan anders. Voel dat mijn benen ondanks het haalbare tempo verder vollopen. Blij dat ik thuis ben. Mijn huisgenoten merken dat ik wat geprikkeld reageer als ze me vragen hoe het fietsen ging. Tja, ik liet de emotie (ontgoocheling) al toe en had ze nog niet voldoende mindful geparkeerd. Na een bad met wat overpeinzende blikken richting voorbijglijdende wolken nestel ik me in het besef dat dit ongetwijfeld het effect van decompressie moet zijn.

In de sport is decompressie een mentale en/of fysieke terugval na een belangrijke prestatie of periode waarin je naar een bepaalde conditie opgebouwd hebt. Het is niet voor niks dat profwielrenners rust inlassen om hun lichaam terug op adem te laten komen. Rust is misschien wel de meest vergeten training. Want rust roest, nietwaar? Rust rendeert, verdient ook een plekje in het grote woordenboek van lekker bekkende uitdrukkingen die we gebruiken om iets kracht bij te zetten. De voorbije paar maanden had ik intens toegewerkt naar een stevig klimweekend bij onze zuiderburen. Als zogenaamde ‘puncher’ zullen bergen nooit mijn specialiteit worden, al doe ik het graag om zowel mijn lichaam (sporten is leven) als mijn geest (fantastische streling voor zintuigen) te prikkelen. Afziend genieten. Het zal er dan wel wat steviger ingehakt hebben dan ik vermoedde. Ben geen 30 of 40 meer. En herinner me dat ik in de laatste rechte lijn een dubbele verkoudheid moest slikken en misschien al net over mijn piek was.

Ik slaag erin om het negatieve gevoel van die twee dagen (!) om te zetten in dankbaarheid voor de drie kwartalen (!) die achter me liggen. Na een uitstekende winter op de mountainbike, een voorjaar waarin ik me op de racefiets sterker dan ooit voelde en een voor mij absoluut geslaagde passage in de hoogte, in super gezelschap, kan ik me erbij neerleggen dat het even wat minder is. Eerder schreef ik hoe in het aanvaarden dat niet alles altijd in balans is misschien wel het belangrijkste evenwicht ligt. Dat geldt dus niet enkel mentaal want net zozeer lichamelijk aan de orde. Merci voor de herinneringsprik, universum…

Dus in plaats van op de fiets te springen voor een stevige rit met demarrages, tussenspurts, prikjes onder kameraden en zowel tactiek als snelheid richting de meet, ga ik vandaag voor een rustig renderend ritje met de stadsfiets richting moeke. Wat zij hierop zal zeggen: dat het verstandig is en dat het goedkomt.