Categorie: 2017

“Had jouw vrouw iets anders kunnen doen dan ze gedaan heeft?” Dat was één van de vragen die me gesteld werden nadat ik mijn verhaal in groep gedeeld had en we samen op zoek gingen naar manieren om stress en burn-out aan te pakken. En of ik adviezen had over hoe je best omgaat met iemand die stevig op zoek is naar zichzelf. Je kunt uiteraard niet iedereen op dezelfde manier aanpakken. Maar ik ga ervan uit dat je elkaar als partner kent en weet hoe je respectieve karakters geboetseerd werden. De basiskunst is volgens mij om er in eerste instantie gewoon voor elkaar te zijn. Zonder meer. Om dan met voldoende aandacht voor ieders eigenheid en behoeften de klei die je afzonderlijk vormt maar ook met elkaar verbindt zacht te bewerken zodat kleine scheurtjes geen kans krijgen om (emotioneel) uit te drogen en onherstelbare barsten te veroorzaken. Lees volledige tekst Harmonie

Vorige week verschenen een aantal berichten met stevige titels als ‘Burn-outcoaches zijn al te vaak charlatans‘, ‘Burn-outcoaches zijn een gevaar voor de volksgezondheid‘, ‘Grootste charlatan kan zich burn-outcoach noemen’ en ‘Psychologen waarschuwen voor wildgroei aan therapeuten zonder de juiste competenties‘. De aanleiding was een open brief van specialisten, gericht aan zowel ministers De Block en Van Deurzen als aan alle betrokken beleidsmakers en vormingsverstrekkers. Zonder een polemiek te willen creëren en uitgaande van ieders goede bedoelingen maakt het bij mij toch een bedenking los. Een schuldbekentenis zelfs. Lees volledige tekst Schuldbekentenis

Belgabericht 20/06/2017:

“Bij 4 op 10 werknemers zorgt verandering op het werk voor te veel stress en angst en bij 1 op 5 leidt dat tot onzekerheid en verwarring. Toch juichen meer dan 6 op 10 werknemers veranderingen die hun bedrijf doormaakte toe, zo blijkt uit een steekproef bij 800 werknemers in opdracht van uitzendkantoor Tempo-Team. Verder valt onder meer op dat 7 op 10 respondenten aangeven dat ze zich niet zozeer onzeker voelen door de verandering zelf, maar door de slechte begeleiding.”

Het bericht ontlokte bij mij onderstaande kronkel. Wie mijn boek gelezen heeft, zal passages herkennen, die ik nu wat opengetrokken heb.

Net als andere dieren beschouwen de meeste mensen (een plotse) verandering in hun biotoop als een acuut gevaar, waardoor bepaalde overlevingsreflexen in gang gezet worden. En die zijn anders naargelang het type persoon of de context waarin hij of zij terechtgekomen is. Het is als in mijn jeugd, wanneer op school of ergens anders een gevecht ontstond. Je had gasten die zo hard mogelijk wegliepen, kerels die zich onmiddellijk stevig in de strijd gooiden, actieve en passieve toeschouwers en bemiddelaars. Ik durf te stellen dat ik in de aanloop naar en tijdens mijn burn-out zowat alle vier die types in mijn eigen ik heb zien passeren en er gelukkig in geslaagd ben ze samen in de juiste flow te krijgen.

Lees volledige tekst Voorlopige zekerheid

Ik schreef onderstaande tekst als bijdrage voor De Cocon (#75), het magazine van HSP Vlaanderen, rond het thema hooggevoeligheid, burn-out en medicatie. Ik deel het graag met jullie. Eigenlijk een basiscollectie slakkenfilosofie want de meeste aspecten zijn op één of andere manier in al mijn gedachtekronkels verweven.

Kleven we te snel een etiket op een aandoening, waarna we in eerste instantie via (klassieke) medicatie de strijd aangaan? In een maatschappij waarin we graag in termen van normaal en abnormaal denken, biedt een label wel eens geruststelling. We hebben de ziekte benoemd dus we kunnen ze aanpakken. Het blijkt echter wel eens een valse gemoedsrust. En op die manier kan ook medicatie misleidend zijn. Eén ding wil ik meteen duidelijk maken: ik ben dokter noch psycholoog en geloof oprecht dat in sommige gevallen medicatie noodzakelijk is. Maar ik ben er ook van overtuigd dat een probleem zo snel mogelijk aan de bron aangepakt moet worden. Lees volledige tekst Mindswitch

Het zal je niet verbazen dat ik nooit een kei was in exacte wetenschappen, eerder een talenknobbel met veel interesse voor filosofisch getinte vakken waarbij de kritische en (zichzelf) in vraag stellende gedachtekronkelaar zijn geest flink aan het werk kon zetten. Toch is het op die recente vrijdagochtend een rekensommetje dat mij aan het denken zet: 6.000. zoveel keer moet de ruitenwisser ongeveer van rechts naar links en weer terug bewegen om de regendruppels van mijn voorruit te wissen vooraleer ik op kantoor aankom. Het regent dat het giet, pijpestelen, oude wijven, scheermessen, bakstenen en zelfs koeienstaarten en mollenjongen, vind ik onder de uitdrukkingen, terwijl dat bij onze Engelstalige vrienden cats & dogs zijn. Lees volledige tekst Blokjesdenken

Deze steen kruiste mijn pad toen een aantal collega’s en ik een ongeplande maar heel mooie wandeling op een tamelijk steile en beboste heuvelrug langs de oevers van een rivier maakten. Bij de eerste blik op het prachtexemplaar keken mijn goede vriend en ik elkaar aan. Een knikje en het woord ‘straks’ waren voldoende om elkaar te begrijpen. Hij weet dat we thuis een ferme collectie hartstenen hebben. Het is een traditie geworden om die van her en der mee naar huis te nemen. Zeker als ik ergens alleen ben. Waarbij ik ze stil in het zicht leg. Meestal passen ze in een binnenzak. Deze geologische creatie was een ander paar mouwen. Een steen verleggen is niet altijd even gemakkelijk. Lees volledige tekst Hartsteen

Maandag 17 mei. Ik open één van de nieuwssites die ik regelmatig bezoek. Meestal beperk ik me tot titel en inleiding. Als het onderwerp me aanspreekt, lees ik verder. Mijn oog valt op een bericht met foto van een aantal fietsers die van de baan gemaaid werden. Twee vrouwen overleden en drie zwaargewonden. Het is helaas nieuws van bijna elke dag. Veel mensen klikken door naar ander, belangrijker nieuws. Ik besluit om toch verder te lezen. Dan besef ik dat het op een plek is waar ik zelf vaak fiets. Alleen en op de wintertoer van ons mountainbikeploegje. Het is daar inderdaad uitkijken, zo in die blinde bocht als je oversteekt, zeker in het donker of bij valavond. Uit je klikpedaal schieten bij het vertrekken kan al gevaarlijk zijn. In ons groepje wordt een paar uur later gedeeld dat andere fietsers daar minder geluk gehad hebben dan wij. Dan lees ik dat het een groep jonggepensioneerden uit mijn eigen dorp Retie is. De impact van het bericht op mijn gevoel wordt groter. Lees volledige tekst Blauwe Maandag

Naar aanleiding van de recente berichten rond burn-out bij kinderen, heb ik gisteren een opiniestuk voor Knack geschreven, op basis van inzichten die ik eerder al via mijn blog gedeeld heb. Het thema blijft actueel en ik geef jullie graag het nieuwe stukje mee dat ik eraan toegevoegd heb, met extra aandacht voor hoogsensitieve kinderen. Lees volledige tekst Zachtjes duwen

Nog voor ik goed en wel op rustige cruisesnelheid ben en aan mijn ochtendlijke ademhalingsoefening in de auto begin, tovert een dartel reetje al een glimlach op mijn gezicht. En ook een ‘oef’ zoeft door mijn hoofd want het heeft veilig de overkant gehaald. Ik zag het een paar seconden eerder vanaf de andere rijrichting de betonnen middenberm van de E34 richting Antwerpen overspringen. Het liep richting de zachte grasstrook op grondgebied Oud-Turnhout en hield dan even halt. Alsof het niet zeker was van de ingeslagen weg. Het keek nog één keer een beetje vertwijfeld achterom, waar de auto’s vóór mij voorbijraasden. En dan waagde het de grote sprong over de gracht, richting een mooi groen weilandschap zoals we die in de Stille Kempen in overvloed hebben. Het wordt zijn nieuwe thuis. Of het ooit terugkeert? Lees volledige tekst Roots