Categorie: 2017

Onze twee katten balanceren tussen poeslief een mankepootje hoog houden om eten of een aai te krijgen en tijgerhard hun klauwen in één of andere prooi zetten om hun jachtinstinct gaaf te houden of hun niet-vegetarische menu zelf samen te stellen. Een muis, wild konijntje, tuinvogel en duif passeerden al de revue, waarbij we meermaals te laat kwamen om het arme beestje te redden. We vragen ons af of we niet beter het advies van een ex-collega volgen en een belletje rond hun tekenbandje doen om potentiële slachtoffers voor het toesluipende gevaar te waarschuwen.

Ze leven weliswaar buitenshuis maar hebben eigenlijk genoeg aan de brokjes die ze van ons krijgen. Deze keer ziet de jongste hoe onze leeuwen er net in geslaagd zijn om bij valavond een vleermuis van haar vrijheid te beroven. En jammer genoeg ook al van haar leven. Ik denk weer aan dat klingelmetaal aan hun nek. Een echo in mijn hoofd doet figuurlijk een ander belletje rinkelen. Lees volledige tekst Echovoelen

De zomer neemt via augustus stilaan afscheid. Terwijl de zon langzaam maar met een prachtige rode gloed opkomt en ik mijn computer opstart om de recente activiteiten van mijn sporthorloge te synchroniseren, vraag ik me af of ik de avond voordien iets heel doms dan wel iets geweldigs gedaan heb. Ik heb me namelijk via mijn smartphone geregistreerd voor de Hel van Kasterlee, die met 15 km hardlopen, 115 km mountainbike en nog eens 30 km hardlopen beschreven wordt als de zwaarste winterduathlon. Lees volledige tekst Grensverleggend

De ene slak:
“Je zou beter wat meer voor jezelf zorgen.”
De andere slak:
“Jij zou beter wat meer voor jezelf zorgen.”
Beide slakken:
“Zullen we dan voor elkaar zorgen?”

Zo zou een gesprek of kortfilm tussen twee hoogsensitieve personen (HSP) kunnen gaan. Een lichte variant van bovenstaande quote heb ik genoteerd in het exemplaar van Wake-up call voor iemand die me dierbaar is. Soms zijn weinig woorden nodig om veel duidelijk te maken. Een stevige zin voor verantwoordelijkheid en zorg voor anderen is naar mijn gevoel één van de mooiste en warmste eigenschappen van een HSP. In die enorme dosis inlevingsvermogen – empathie is een maatschappelijk bindmiddel – schuilt echter een valkuil, wanneer je er meer voor anderen dan jezelf bent. Lees volledige tekst Slakzalverij

Hans en ik leren elkaar kennen wanneer hij mijn boek persoonlijk komt ophalen. Hij had gelezen dat ik daarvoor opensta omdat het voor extra verbinding met lezers zorgt. Het is op die manier dat ik trouwens bij het idee van spiegelwandelingen gekomen ben, waarover later meer. Ook deze keer wordt het een aangename wandeling in de Looiendse bossen. We delen elkaars verhaal en gaan duidelijk op onze eigen manier om met de zoektocht naar onszelf. Met verschillen. En gelijkenissen. Als hij me voorstelt om mee te werken aan zijn podcast rond man-zijn, weet ik eerst niet goed wat ik me daarbij kan voorstellen. Lees volledige tekst Man-zijn

De externe dienst voor preventie en bescherming op het werk IDEWE signaleert dat acht op tien werknemers aangeven last te hebben van vakantieblues wanneer ze terug aan de slag gaan. Dergelijke berichten duiken zo tegen het einde van de zomer wel vaker op. Zou een belasting van (ruim) 100 naar 0 en dan weer meer dan 100 procent om de achterstand goed te maken daar voor iets tussenzitten? Ik ken mensen die de eerste dagen van hun vakantie en soms zelfs in het weekend door de decompressie met migraine opgezadeld zitten omdat er te veel gecompenseerd moet worden, hopend dat die snel overgaat om alsnog van de zuurverdiende break te genieten. Lees volledige tekst Voortschrijdend verlangen

Wanneer ons gesprek bij het thema ‘ademen’ komt, haal ik aan dat ik het voorbije kwartier eigenlijk niet goed aan het ademen ben. Dat het vast komt door de passie waarmee we aan het praten zijn over de onderwerpen die heel wat in ons beide wakker maken. Waarna we met een glimlach weer wat bewuster ventileren en verder van gedachten wisselen. Het gesprek dat collega-blogger Stephanie en ik voor haar podcast hebben, wordt een warm deelmoment waarin anderen hopelijk wat ademruimte vinden als de lucht rondom hen wat ijler geworden is. Lees volledige tekst Pratende schrijver

“Als we geen ruzie maken, blijven we drie dagen”, was mijn knipogend antwoord op de vraag van onze jongste hoe lang we met z’n tweetjes zouden gaan kamperen. Er is uiteindelijk maar één moment dat we het niet eens zijn: hij ziet achter de opening in een grot voldoende ruimte om langs daar onze wandeltocht verder te zetten, terwijl ik enkel oog heb voor de kloof die naast dat – voor mij althans – veel te smalle ingebeelde pad gaapt. De armen gekruist en boos op een bankje, zo laat ik hem even. Om hem dan tot bij mij te roepen en het nog eens over veiligheid te hebben. Ach, even later stappen we weer vrolijk samen verder en genieten we volop in Klein Zwitserland, een andere naam voor het oogstrelende Müllerthal, in de buurt van het Luxemburgse Echternach. Lees volledige tekst Kuuroord

“Een ei is een ei”, moet onze nieuwe kip zo kort voor Moederdag gedacht hebben – in onze provincie worden mama’s zowel in mei als augustus gevierd. “Wat die ervaren hen kan, kan ik ook.” Het kleine ei kostte de jonge legster waarschijnlijk bijzonder veel moeite, terwijl het grotere exemplaar voor de volwassen kip dagelijkse kost is. In het eitje zat geen dooier. Eerder deze week leverde die oudere gepluimde een exemplaar met twee dooiers. Gewoon om mee te geven dat je niet altijd groots moet denken om iets te verwezenlijken. Vergelijk jezelf niet te veel met anderen. Een kleine stap kan een grote overwinning zijn. Beschouw die dan ook als een succes en geef jezelf een pluim. Je zult merken dat het je vleugels geeft voor de volgende. Vele kleintjes maken groot.

Wat zou de inhoud van zo’n thuispapiercontainer zijn? 240 liter, lees ik op het net. Van kilo’s, tonnen en kubieke meters papier had ik al gehoord. Maar in de maateenheid die me eerder aan vloeistoffen doet denken, kon ik het moeilijker inschatten. De gewielde gele mastodont zat in ieder geval behoorlijk snel vol. Vrouwlief en ik zijn namelijk de uitdaging aangegaan om, terwijl onze tieners op scoutskamp zalige tijden beleven, eens flink te rommelen in de op papier verzamelde kennis die we tot 25 jaar geleden in onze grijze massa pompten en (tijdelijk) opsloegen. Voor die toetsen, rapporten, diploma’s en getuigschriften waarmee we een goed betaalde baan zouden vinden en misschien zelfs de wereld veranderen. Ook al dacht ik tijdens het gros van mijn schooljaren dat ik eerder voor een voetbalcarrière in de wieg gelegd was. Lees volledige tekst Kennisrecyclage

De voorbije dagen kwamen een aantal berichten mijn richting uitgewaaid die op de één of andere manier – voor mij althans – met elkaar te maken hebben. Dat wij bijvoorbeeld echt niet tot onze 67^e verjaardagstaart willen werken, ook al zou dat vanaf 2030 de norm worden. Of het voorstel uit politieke hoek om iedereen tegen 2025 aan een baan te helpen. En hoe er effectief jobs gecreëerd worden maar dat de armoede daardoor lang niet voor iedereen afneemt. Als ik die jaartallen zie, lijkt er tegen het einde van mijn voorziene loopbaan – ik zou zo ongeveer ruim op de helft zitten – nog flink wat brood op de plank te liggen. Even een aantal vaststellingen in elkaar proberen kneden en de oven in mijn hoofd alvast voorverwarmen. Lees volledige tekst Zoetverdiend