Ondanks alle kommer en kwel die zich het voorbije jaar op het wereldtoneel afspeelde, waarbij ik nog altijd niet begrijp hoe het in gods- of andere naam mogelijk is wat mensen elkaar aandoen, waren er ook lichtpuntjes. Soms zijn ze voorbij nog voor je er bij stilstaat. Op andere momenten blijven ze een tijd in je hoofd hangen. Zo kreeg ik het spontaan warm van het woord koesterhuis, dat ik nooit eerder hoorde. Met dat initiatief wil het Berrefonds een plek bieden waar de ruime kring rond een overleden kind terechtkan voor troost, inspiratie, een luisterend oor, menselijke warmte of stilte.
Origineel, prequel, sequel, a long time ago, in a galaxy far away of ergens tussenin waar tijd niet bestaat. Eerder dit jaar verscheen de volledige reeks van Star Wars nog eens de revue. Het viel me daarbij onder andere op dat de speciale effecten van de episodes uit de jaren ’70 van het vorige millennium nu op zijn zachtst gezegd minder spectaculair ogen. Onze jongens moesten er zelfs om gniffelen. Ik legde een aantal beelden vast met technologie die we in de tijd van toen onmogelijk achtten. Vooral voor de quotes… Er is heel wat veranderd. En ook veel hetzelfde gebleven. Bijvoorbeeld de wijsheden doorheen het verhaal dat vermoedelijk nooit stopt en waarvan we het begin misschien nog moeten ontdekken.
Doorheen de verschillende crisissen, van covid over grondstoffen tot het slagveld met steeds meer uitlopers aan onze voordeur, staan twee uitdagingen zoals dat dan heet met stip genoteerd in de SWOT-analyses van ondernemingen: de oorlog voor (jong) talent en de verzoening tussen people, planet & profit. Beide zijn meer dan ooit met elkaar verweven want nieuwe werknemers staan anders in de arbeidsmarkt dan de meeste van mijn generatie. Wij begonnen, keken de kat uit de boom als die eerste job niet meteen was wat we ervan verwacht hadden en blijven vaak tot aan dat zuurverdiende pensioen trouw aan onze werkgever.
“Wereld leef verder. Hier is een kind om je verder te duwen.” Die quote van Ethel Portnoy schilderden we als prille ouders op het bedje waarin onze baby-spruiten hun jonge nachten onder ons dak doorbrachten. “Wereld, draai door”, had een andere optie kunnen zijn om dezelfde lading te dekken. Al bekruipt mij het gevoel dat dit ‘doordraaien’ voor steeds meer mini-volwassenen helaas in de minder positieve figuurlijke betekenis van toepassing is. Voor heel wat van onze wissels op de toekomst draait het zelfs vierkant. De motor van onze maatschappij van morgen sputtert?
Ze liggen voor het rapen. Kleine momentjes die je even doen stilstaan, glimlachen, een gedachte of een gevoel ontlokken. Korte bloemlezing van wat de voorbije zomermaanden op mijn pad kwam, in twintig kiekjes. Met een paar woorden. Meer is niet nodig…
De wereld neemt afscheid van Sinéad O’Connor nadat zij die wereld vaarwel zei.
Ze raakte mij al met haar eerste rebelse nummers en een krachtige kwetsbaarheid die altijd haar deel bleef op het hobbelige pad dat ze bewandelde, waarop ze meermaals uitgleed en weer opstond.
Op haar tweede album ‘I do not want what I haven’t got’ – die titel kan ook al tellen – uit 1990 staat ‘Feel so Different’. Dat nummer pakte me destijds al in.
Tijdens mijn getuigenissen haal ik aan dat ik als tiener en twintiger al veel schreef. De gedichtenbundel die in de schuif verborgen lag, droeg als titel ‘De vlucht van de meeuw’, naar Jonathan Livingston Seagull. Daaronder de quote ‘Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can and the wisdom to know the difference‘, waarmee O’Connor het nummer opent. Ik heb die paar regeltjes in Wake-up Call terug opgepikt en gebruik ze bij de definitie van mindfulness: aandacht, aanvaarden, loslaten.
Daarnaast zijn nog andere stukken uit de lyrics heel symbolisch voor het verhaal dat ik beleef(d heb): ‘I am not like I was before, I thought that nothing would change me‘. En vooral, helemaal op het einde: ‘The whole time I’d never seen, all I’d need was inside me‘.
De zoektocht naar de essentie in jezelf en het kantelmoment van dat positieve zelfbesef worden bijzonder mooi voorbereid door de strijkers vanaf 03:40 (ik zie het, of nee toch niet, toch wel, nee, ja) om dan op 04:15 door te breken (ik besef mezelf, de context bepaalt mij niet):
Peter Sagan stopt na dit seizoen als wielerprof. Een carrière om u tegen te zeggen, waarbij sommigen zullen beweren dat hij er meer had kunnen uithalen. Hij heeft vooral plezier beleefd, wat hem – en de wielerliefhebber – ongetwijfeld meer glimlachjes opgeleverd heeft dan de fenomenale reeks overwinningen. Velen zullen beweren dat er op z’n Vlaams gezegd minstens één hoek af was of hem zelfs als koekerond bestempelen. Misschien was net dat de sleutel tot zijn succes. En dat ontbrekende hoekje legde vorige week een opening bloot naar de binnenkant van een mooie mens, die knap weerspiegeld werd in deze rake quotes, die als met de spurtsnelheid uit zijn topperiode over zijn tong rolden:
Het moet bij het ergste zijn wat je als topsporter op je pad ontmoet: het gevecht met een lichaam dat het topniveau niet meer aankan terwijl het hoofd nog wel wil. Door een blessure of de tand des tijds die zich vroeg of laat in je vezels vastbijt en niet meer loslaat. Het geldt bij uitbreiding uiteraard voor iedereen want op één of andere manier is ons lichaam het instrument waarmee we het moeten doen. De carrosserie die we bij te veel sleet niet zomaar kunnen inruilen voor een nieuwe bolide. Die strijd tussen willen en kunnen werd naar mijn gevoel zelden zo weerspiegeld als in de VRT-documentaire Kim Clijsters: come back home.
Als ik bij het horen van het radiobericht op een stoel gezeten had, zou ik er misschien wel vanaf gevallen zijn. Een analyse van de Onafhankelijke Ziekenfondsen op basis van Planbureau-cijfers spreekt van 600.000 langdurig zieken tegen 2035. Op het moment dat ik in 2015 aan Wake-up Call begon te schrijven, waren dat er 400.000 en haalde ik het beeld aan van een maatschappij die op een misschien wel fataal infarct afstevende. Ondanks mijn oprechte hoop dat we die Titanic mits de juiste koerswijzigingen nog zouden kunnen bijsturen, zijn er sindsdien 100.000 bijgekomen.
Ik krijg wel eens de vraag waarom ik terug aan de slag ging bij het bedrijf waar ik uitviel. Het was voor mij een bewuste keuze om te ontdekken of ik effectief iets kon doen met wat ik over mezelf en de context geleerd had.
Waar je werkelijk ademt 