Fysieke en mentale rust zijn voor veel mensen ver zoek, op en naast het werk. We raken van onszelf en elkaar vervreemd omdat we doorgaan met iets wat we eigenlijk niet meer aankunnen om later misschien ooit gelukkig te zijn. Tot we overprikkeld breken. Want helaas hebben we meestal een ferme wake-up call nodig, een identiteitscrisis die zich uit in een burn-out, bore-out of depressie, als herinneringsprik voor een bewust zelfbesef.
Ook voor onze jeugd is de druk steeds groter, van school en hobby over sociale media tot hun leefwereld in het algemeen. Met als resultaat dat steeds meer jongeren crashen, terwijl ze een energiebron voor de maatschappij zouden moeten zijn. Onze wissel op de toekomst.
“Breek het glas van de spiegelmaatschappij vooraleer het barsten in hun ziel slaat.”
Dat is een verantwoordelijkheid die mijn generatie draagt. Laten we kinderen een zacht duwtje geven en duidelijk maken dat ze goed zijn zoals ze zijn, dat hun buikgevoel een prima gids is tijdens hun verdere levensweg. Karakteriële verschillen en mentale kwetsbaarheid bespreekbaar maken. In een taal en op een manier die zij begrijpen. Hen de ruimte geven om gewoon jong te zijn. En te blijven, zonder hun verantwoordelijkheid uit de weg te gaan. Want kennis is belangrijk. Zelfkennis ook. Weten is nodig. Weten waar ze terechtkunnen ook. Nu. Later.
Ghongha
Een wandeling in de natuur, met open lichaam en geest, is als kuieren in de fauna en flora van je fijnste vezels, grasduinen in het zijn van je ziel. Daarbij zijn pauzes om echt te luisteren, zien, ruiken, proeven en voelen de ideale manier om jezelf te ont-moeten van wat je moeilijk kunt loslaten. De ghongha, Hindi voor slak, wil zo’n plek en moment bieden. Naast of in de veilige stiltecocon neem je de ademruimte om letterlijk en figuurlijk stil te staan en innerlijke rust te vinden. Voor verbinding met jezelf. En met anderen, wanneer je elkaar in stilte vindt en delen vermenigvuldigen wordt. Je stapt over de drempel, zowel naar binnen als buiten, symbool voor de moed die nodig is om in jezelf te kijken of je veilige cocon te verlaten en je voelsprieten uit te strekken.
Bij de cocon hoort een gedachteflard
Stilte
ze riep mij
fluisterend
bij haar
wijsheid
en rust
vond ik
ademze wekte mij
opnieuw
wakker
durfde ik
eindelijk
zacht
zijn
De geschiedenis
Klik hier of op onderstaande foto om in beelden en woorden te ervaren hoe de ghongha-droom werkelijkheid werd. Ik heb beelden van elke fase in het project op een rijtje gezet, met een mooi stukje muziek op de achtergrond.
De droom gaat verder
De ghongha droomt van broertjes en zusjes om haar boodschap verder te verspreiden, ook op scholen. Ik heb een beeld van hoe kinderen die samen met leerkrachten schilderen en belangrijke thema’s aandacht geven. Hoe ze een warme plek creëren en de ruimte vinden om alleen of samen stil te zijn, stil te staan bij zichzelf en wat hen bezighoudt, innerlijke rust te vinden. Om werkelijk te ademen.
“De stiltecocon biedt een symbolisch krachtige en tastbare manier om onderwerpen als authenticiteit, zelfbewustzijn, gevoeligheden en karakteriële verschillen aan te kaarten en een voedingsbodem te creëren voor wederzijds begrip als maïzena in de samenleving.”
Is de cocon iets voor jouw school? Of als gezamenlijk project over meerdere scholen in jouw regio? Andere ideeën in deze context?
Contacteer me om van gedachten te wisselen.
———-
Ondersteunen dit initiatief:
Waar je werkelijk ademt 