Een positieve invloed hebben op, gewoon goed zijn voor de Ander, dat is jammer genoeg voor veel te weinig mensen een doel in het leven. Homo homini lupus (de mens is een wolf tegenover zijn medemens) noemde Thomas Hobbes dat. Sommige roofdieren zijn makkelijk te onderscheiden. Anderen zijn wolven in schapenvacht en geven schijnbaar veel om hun medemens.
Als het eigenbelang in gevaar komt, wordt de vacht al gauw zonder blikken en blozen afgegooid om de tanden genadeloos in de (zogenaamd) allerdierbaarsten te zetten. Kan je in alle naïviteit dan nog enigszins in de goedheid van de mens geloven? Of van een aantal dan toch?
Zo wordt familie door bijna iedereen als megabelangrijk naar voor geschoven, maar de meeste ruzies ontstaan na het overlijden van een familielid. Eerst is er diepe rouw, daarna komt al snel de nuchtere zakelijkheid aan de oppervlakte als de erfenis ter sprake komt. Sterke – ? – banden worden in een oogwenk uiteengerukt als de kassa rinkelt. “Geld, Gat en God”, zei mijn moeder altijd. G-kracht. G³.
Eén van de mooiere motto’s zou kunnen zijn: als een wervelwind van goedheid willen waaien. Anderen gelukkig maken en zich daar goed bij voelen. Je zou zelfs die goedheid als egoïstisch kunnen bestempelen want je hebt er zelf baat bij. Egoïstisch altruïsme, als je wil. In de Nationale Test, een peiling van de VRT naar het IQ en EQ van de Vlaming, kreeg je voor dergelijke antwoorden trouwens geen al te hoge score. Dan ben je namelijk niet assertief genoeg. Je moet enkel je eigen doel nastreven om het te maken in het leven. Blijkbaar is gewoon goed zijn voor elkaar geen doel meer op zich, is dat niet assertief – lees egocentrisch – genoeg.
Voor het ondersteboven zijn door beelden van miserie in de wereld is de score ook niet van je dat. Te veel emotionaliteit is blijkbaar uit den boze. Emotionele betrokkenheid en zachtaardigheid zijn niet meer van deze tijd en moeten plaats ruimen voor koel en berekend eigen volk eerst.
Een positieve steen zijn in de rivier van je medemens, wat zou je daarvan zeggen? Bram Vermeulen schreef er een passende tekst over. Stenen die de levensstroom in een gunstige richting beïnvloeden en waardoor je niet vergeten wordt.
(Bovenstaand stukje geschreven in 2001/2002 – ééntje uit de oude doos dus. Youtube was er nog niet…)
Youtube bestond net als vele andere internettigheden inderdaad niet en de hype rond social media moest nog losbarsten. Zonder te ver af te wijken, een fenomeen dat volgens mij als een boemerang in de face van velen terug zal keren, want symbool van de Spiegelmaatschappij. Ondanks alle likes en shares waren er nog nooit zoveel mensen die met sociale en emotionele eenzaamheid te kampen hebben.
Van Hoog Sensitieve Personen (HSP) had ik in die tijd ook nog niet gehoord, toen heette dat nog introvert en zelfs asociaal. Hoe de wereld op 15 jaar evolueert… ik ga met het ouder worden meer als mijn ouders praten. Daarom nog een 2016-knipoog. Wolven zijn er namelijk nog steeds. Er zijn gelukkig ook echte schapen en zelfs schapen met een wolvenvacht, die ze zichzelf misschien vanuit (spiegel)maatschappelijke druk aangemeten hebben om te overleven. Om niet door de meute vertrappeld te worden. Zullen we ze met onze empathische kracht zacht van die lastige vacht verlossen zodat ze hun ware pracht kunnen en durven blootleggen?
HSP homini ovis…
Waar je werkelijk ademt 
Beste Tommy , Jij had reeds twintig jaar vroeger moeten beginnen schrijven, maar ja je zijt nog jong,
laat maar komen, dat innerlijke gevoel , zodat ik kan tanken aan de wijze bron. En wees blij met de gelijkenis van je ouders.
LikeLike
Hey makker, je verwijzing naar “de steen” van Bram Vermeulen is zeer actueel.
Zeker momenteel nu na het fuseren van die twee zwarte gaten in de ruimte.
Wanneer deze golven over een afstand van 1.5 miljard lichtjaar nog steeds merkbaar zijn, dan heeft ook zeker het verplaatsen van een steen in een rivier zijn effect.
Ieder gebeuren, hoe miniem in onze ogen ook, heeft zijn effect.
Bewonder maar eens de Grand Canyon: het gevolg van de uitschurende werking van een grote verzameling waterdruppels!
Dus: iedere kleine handeling, blik, attentie, streling, compliment heeft zijn effect en meestal in versterkte mate.
PS: wanneer je als je ouders begint te praten of erop begint te lijken, moet je ervaren als een compliment, niet als een schande.
C U on the bike (in the mud)
LikeLike