Deze sprokkel dateert van meer dan twintig jaar geleden en toont aan hoe moeilijk het kan zijn om met één van je belangrijkste karaktereigenschappen om te gaan. Twijfel aan jezelf (zelfwantrouwen) en situaties (op hol geslagen intuïtie die tot gedachtenpropaganda kan leiden) vormen met name voor hooggevoeligen een mogelijke valkuil.
dubito ergo sum
ik twijfel dus ik besta
of besta ik maar half
want een twijfelaar
staat met één been in het -echte?- leven
en met het andere in de virtuele realiteitwelk leven wordt echt geleefd
is zo’n leven überhaupt leefbaar
vraagtekens legio
of is het misschien beter
niets te zijn
niet te zijn(hak door die fnuikende knoop
en kies
zonder knipoog naar het virtuele
geloof in één weg
en laat die andere
voor wat hij misschien geweest had kunnen zijn)
Het feit dat de laatste paragraaf tussen haakjes gezet werd, bevestigt die innerlijke strijd. Of hoe je je als persoon tot een levend vraagteken kan ontpoppen.
Die constante twijfel en oncontroleerbare mentale jeuk maakten mij in ieder geval allergisch voor de context waarin ik mezelf gewrongen voelde. Een toxische shock was onvermijdbaar. Mindfulness ontpopte zich tot het perfecte tegengif, met immuniteit (veerkracht) als einddoel.
Waar je werkelijk ademt 
20 jaar is meer dan genoeg vooraleer je je innerlijke uit Tommy!
LikeLike