Potpourri

Een paar indrukken in woord en beeld van een aantal dagen vitamine zee en landmineralen her en der in Friesland en rond de Waddeneilanden. Vanuit het geloof dat je ook in het vanzelfsprekende wel eens iets uitzonderlijks ziet en de vaststelling hoe toevallig het soms lijkt dat je net dat ontmoet wat je ziet, ruikt, proeft of hoort. En dat het voor een bijzonder gevoel zorgt.

Onderweg op de ferry komt een meeuw me ’s ochtends nog eens tonen hoe zwevend vrij het er aan toe kan gaan. Wat later klinkt in een wollige winkel op een eiland muziek van Jonathan Livingston Seagull door de speakers (Beautiful Noise). Fijn. Wie al wat blogjes van me gelezen heeft, weet wat dat met me doet. “Be! As a song in search of a voice that is silent.” Het was mikken en klikken, zo met de smartphone tegen de zon in, maar de gevederde fladderde zich netjes in beeld.

Eilandbewoners hangen wel eens mooie spreuken tegen de gevel en uiteraard raap ik op één of andere hoek een steentje op.

Een zwarte kat met een heel klein beetje wit wacht netjes gecamoufleerd – goed kijken – voor de deur op een afhaalpizza bij de lokale snackbar.

Eén van de dingen die ik me tijdens het fietsen realiseer is dat hier ongetwijfeld windklievers van het peloton geboren worden want windstil is het er nooit. Fijn om je versnelling en tempo te laten leiden door het gewaai en gekronkel onderweg. Lunchen met wat kaas en brood in de duinen of ergens langs het strand is heerlijk. Een mooie meeuw komt heel dichtbij voor een stukje. Eerst waakzaam schuchter en wat opzij kijkend. Nadien recht in de lens. Soms heb je heel veel lef nodig voor een klein sprongetje of om te krijgen wat je wilt. En na een eerste stap gaat de volgende wel eens wat makkelijker. Op tien meter zat trouwens een kraai te wachten om nadien nog wat kruimels mee te scharrelen.

We maken kennis met misschien wel de warmste gastvrouw van Nederland. In onze mooie kamer van de B&B die ze samen met haar sympathieke man uitbaat, kunnen we niet naast de zachte boodschap op het nest kijken.

Friesland is onlosmakelijk verbonden met de Elfstedentocht. Het is meteen ook het 196 kilometer lange traject dat Maarten van der Weijden pas nog zwemmend afgelegd heeft. Als voormalig topzwemmer die zelf een veldslag tegen kanker won, zamelde hij op die manier geld in voor een fonds dat de ziekte helpt bestrijden. Heerlijk om met een klein motorbootje doorheen dezelfde grachten te varen en langs prachtige landschappen en pittoreske dorpjes te glijden. In het begin moet ik wat wennen. Je zit aan het stuur maar links is rechts, rechts is links en je hebt geen handrem. In het leven is het niet anders. Er duikt nadien nog symboliek op want nauwelijks een half uur nadat we ons insmeren tegen de zon komen we in een stevige wolkenbreuk terecht. Voor we aan een volgend bruggetje zijn om onder te schuilen zijn we al kletsnat en besluiten we gewoon door te varen. We geven ons over aan de bochtjes en de golven op een breder kanaalstuk waar we met een geplastificeerd plannetje in de hand even twijfelen of we nog juist zitten. We zien net voor een wel heel grote sluis de juiste uitrit. Het was al gestopt met regenen. We komen doorweekt maar lachend aan.

Als fietsliefhebber pik ik ’s avonds wel eens Vive le Vélo mee, waar op een aangename manier met verschillende gasten naar de Ronde van Frankrijk gekeken wordt. Ook op reis. Mede-Kempenzoon Tom Van Dyck schuift aan. Eerder dit jaar annuleerde hij zijn theatertournee om gezondheidsredenen. Hij praat over zijn liefde voor de koers en zijn persoonlijke crash. Ik heb bewondering voor zijn herkenbare getuigenis. Over uit de bocht gaan, alles alleen willen doen en coureurs die een ploeg of een heel peloton nodig hebben. Want kwetsbaarheid tonen en hulp nodig hebben mag. Over nooit tevreden zijn, de longontsteking die ook bij mij aangaf buiten adem te raken. Van verbondenheid in verdriet naar relativeren. Over liefdevoller naar jezelf kijken in plaats van enkel naar de mankementen. Je kunt het stukje hier bekijken.

In veel van de piepkleine dorpjes op het vasteland lijkt de tijd stil te staan. Zo zijn er die je via de hoofdstraat binnenkomt en ook weer verlaat en waar een bordje aan het begin van de enige zijstraat aangeeft dat die doodloopt. De stilte wordt enkel onderbroken door de vogels en stipte kerkklok. Tijdens een wandeling door één van die plekjes zien we voor de gevels van eenvoudige kleine huizen een reeks bloempotten met grote wijsheden die al lang meegaan maar nog altijd waarheden als koeien zijn.

Spijtig dat deze niet in de rugzak past want hij is zo mooi omwille van de roestachtige aders, duidelijke littekens en schaafwonden. Ik kon hem trouwens niet opheffen.

Klein hongertje, tijd voor een soepje op de boot. Zowel het kommetje als de kleur, smaak, geur en consistentie nemen me mee naar de lagere school waar we er, als mijn geheugen me niet in de steek laat, vooral op een vrijdag na het zwemmen met een stevige boterham extra van genoten.

Wandelen, fietsen, koffie, picknick. Meer moet dat niet zijn. Een bankje nodigt uit tot mindfulness, om gedachten mee te geven aan wolk en wind.

Langs en op de dijk bruist het van land-, zee- en luchtleven. Even stoppen voor wollige viervoeters die het fietspad oversteken. Ze zijn niet bang en laten zich strelen. Eentje schuifelt tegen me aan en port me met zijn kopje aan om verder te aaien wanneer ik stop. Ik maak een selfie met het kleine schaapje dat net als ik bijna klaar is voor een stevige scheerbeurt.

Even iets drinken op een terras langs het water in een grotere stad. Het oog van vrouwlief valt op het dak van een boot aan de overkant. Net als de meeuw mocht ook de slak niet ontbreken.

Je hoeft niet altijd ver te reizen. Dichtbij is ook de moeite waard als je er oog voor hebt en goed kijkt.