Vermenigvuldigen

Sinds ik mijn verhaal schrijvend en vertellend ben gaan delen, komen er mooie en warme reacties op me af. Via verschillende kanalen, van mail of blog tot sociale media of face-to-face, laten lieve mensen weten wat het met hen doet, hoe ze anders in het leven staan. Het is vanaf de start één van de belangrijkste drijfveren om te doen wat ik ondertussen zo graag doe: kwetsbaar delen om krachtig te vermenigvuldigen.

De reactie van iemand waarmee ik een wandelgesprek had en die na Wake-up Call nu ook Gebeten door het Leven gelezen heeft, komt wel heel stevig binnen. Vooral omdat we het hadden over hoe spiegelend en bevrijdend schrijven kan werken, hoe emoties zachtjes toelaten helpt om de parel in de pijn te vinden, hoe angst vertrouwen kan worden.

Heidi2.0 – zo mag ik haar noemen – zet voorzichtig stappen om haar verhaal te vertellen. Een blog vindt ze nog wat vroeg en daarom maak ik graag wat ruimte vrij in mijn cocon om haar woorden te delen. Misschien inspireren ze ook de wat twijfelende en zoekende jij in jezelf om stapjes te zetten waarover je nu nog aarzelt.

Zoveel jaar later!
En plots staat het daar weer!
BE!

Ik ben een boek aan het lezen.
Een prachtig boek!
Ik herken me, in heel veel van de korte verhalen.

Tot ik de titel ‘Be’ zie staan.
Gevolgd door ‘Jonathan Livingstone Seagull’.

De muziek van Neil Diamond.
De muziek van de film ‘Jonathan Livingstone Seagull’
katapulteert me ‘instant’ terug naar mijn kinderjaren.
Naar onze platenspeler.
Naar de hoes van de LP.
Naar de plaat zelf, kapot gedraaid op onze platenspeler van toen.
Maar vooral… naar mijn mama…

Uren en dagen hebben we er samen naar geluisterd!
Met de paplepel heb ik zijn muziek binnengekregen.
Uren kon ik er naar luisteren.
Uren konden we er samen naar luisteren.
Ik luisterde terwijl mijn mama zong.
Ik luisterde naar de muziek, maar vooral naar haar,
Naar haar stem, zo prachtig als een nachtegaal!

Tot ze stierf… mijn mama…

Alleen al de eerste tonen van het liedje ‘be’ of ‘dear father’ horen
Waren voor mij voldoende om te barsten.

Nog steeds voel ik het.

Eerst komt er onrust,

Gevolgd door hartkloppingen, die steeds erger worden.
Het huilen staat me nabij!
Tot ik de tranen niet meer kan tegenhouden.
Ik voel hoe ze mijn wangen strelen.
Eerst een paar druppels…
Ik kan ze niet meer tegenhouden.
Voor ik het weet ben ik aan het snikken.

Mijn tranen stromen over mijn wangen.
Ik huil, snik, roep…
Ik verteer van verdriet…

Tot ik de muziek bruusk uitzet.
De enige manier om terug rustig te worden.
Tot ik niet meer naar zijn liedjes luister.
Het doet veel te veel pijn!

Af en toe probeer ik het nog eens.
Zelfs jaren later.
Maar het lukt me niet.

Onmiddellijk voel ik de onrust woelen in mijn buik,
Ik voel mijn hart kloppen, nee bonzen in mijn keel,
Het huilen staat me nabij…

Uit!
De muziek moet uit!

Pijn!
Ik voel alleen maar pijn en verdriet!

De schoonheid van het lied,
Van de muziek gaat helemaal aan mij voorbij.
Er is enkel ruimte voor pijn en verdriet.

Tot ik plots, jaren later,
In dit boek de titel zie.

BE

Samen met een foto van een zeemeeuw.

Dit kan niet waar zijn!

Maar het is toch waar.

Het verhaal gaat over de muziek van ‘Jonathan Livingstone Seagull’.

Het is sterker dan mezelf,
Maar voor ik het weet zoek ik de muziek op.

De liedjes passeren de revue:

BE
Dear Father
Lonely looking sky

Ik luister ernaar!

Ik voel onrust!
Ik voel mijn hartje kloppen!

Maar ik geef mijn angst niet gewonnen!
Ik wil dit horen!
Ik wil er naar luisteren!

En het lukt me!

Ik luister ernaar!
Zonder te huilen!
Ik voel wel degelijk de onrust!
Ik voel me zelfs wat misselijk!
Mijn hartje is er ook nog steeds!

Maar ik huil niet!
Nog niet!
Ik wil wel huilen!
En als het komt zal ik het toelaten!
Zonder de muziek uit te zetten!
Ik zal huilen en tegelijk genieten van deze prachtige muziek!
Met een prachtige boodschap!

Dit komt niet zomaar op mijn pad…

En terwijl ik naar de muziek luister
En nog steeds niet aan het huilen ben,
Voel ik opeens een enorme drang om te schrijven.
Om mijn gevoelens neer te schrijven.
Om dit neer te schrijven.

Wat een overwinning van mezelf!

Dankjewel Tommy
Om jouw verhaal te delen!

Dankjewel!

Awel, graag gedaan. En dank vooral jezelf. Ook jij. Voor elke stap die je zet, hoe klein ook. Want de ene leidt naar de volgende.

Het stukje uit Gebeten door het Leven waarnaar ze verwijst, lees je hier.