Categorie: 2020

#2021

dag donker
deurtje toe

oud schuift
richting nieuw

bevrijd geglij
van dicht naar licht

hallo hoop
deurtje open

Hap-BE New Year

“De nostalgie onder de mensen. De hele wereld hangt aan elkaar van internet en zo. Ze zijn daarmee bezig en kunnen het niet missen. Maar ze willen er wel efkes uit zijn.” Op die manier verklaart Johnny Ronaldo het succes van zijn gelijknamige circus. Het is eerder een unieke mix van commedia dell’arte en circus, dat als vernieuwend bestempeld werd terwijl hij er al voor de tweede wereldoorlog mee bezig was. De pater familias overleed eerder deze week op 87-jarige leeftijd. Volgend jaar viert Circus Ronaldo zijn vijftigste verjaardag. Lees volledige tekst Ergens tussenin

Het viel te verwachten. Van de twintig kanshebbers voor woord van het jaar hebben er maar liefst vijftien te maken met het vermaledijde virus dat ons al maanden in de ban houdt. Het valt me daarbij op dat de meeste van die neologismen een negatieve betekenis hebben. Je zult me nooit horen beweren dat corona makkelijk te verteren is. Toch vind ik het jammer dat er zoveel azijnpisserij en maatschappelijke verzuring op ons afkomt. Zelfs in een eindejaarsperiode die meestal bolstaat van lovenswaardige initiatieven richting de traditionele Warmste Week. Het is nog niet te laat voor coronawarmte, een goed gevoel dat je uit misschien wel onverwachte hoek krijgt.
Lees volledige tekst Lensbegrip

In een recent Knack-artikel waarschuwen psychologen voor de mogelijke gevolgen van voltijds thuiswerk. Het wegvallen van de werkvloer zou volgens hen kunnen zorgen voor sociaal isolement en een vervaging van de grens tussen werk en privé. In mijn vorige gedachtekronkel raakte ik het thema van flexwerk even aan. Daarom deel ik graag een gedeelte van het opiniestuk met tips dat ik als reactie voor het magazine schreef. Lees volledige tekst Teleburn-out

Soms schrijf en post ik kronkels aan de lopende band. Soms tokkel ik en gaan ze in de digitale schuif voor ooit eens. Soms is de pen even in platte rust. Soms zijn er stukken waar ik tig keer aan begin en die net voor het online zetten herwerkt worden omdat er iets beweegt. Dit is er eentje van de laatste soort, waarbij een heel klein beestje me zelfs aan het twijfelen gebracht heeft om het misschien beter op de harde schijf te parkeren in plaats van te publiceren. Dus als je het gevoel hebt dat er minder draad in zit dan anders of dat de context de tekst af en toe ingehaald heeft, dan weet je hoe het komt.

Het kan ondertussen weggezet worden als vloeken in de kerk: de periode die steevast bestempeld wordt als bijzonder, uitzonderlijk, ongezien of catastrofaal zorgt uiteindelijk misschien wel voor wat soelaas op andere vlakken. Zo haalde ik dit voorjaar, net na die vrijdag de 13^e, hoopvol via een veertigtal quarantainegedachten onder andere aan dat corona ons verplicht heeft anders naar onszelf en de samenleving te kijken. In plaats van naar steeds verdere bestemmingen te trekken, hebben we mooie plekjes in eigen streek en land (her)ontdekt. We deden dat massaal wandelend, hardlopend en fietsend… in gezondere lucht. Zorgden voor elkaar. En ontdekten de voordelen van (gedeeltelijk) telewerk. Files? Welke files?

Lees volledige tekst Koffiedik

“Het deeglaagje.” Dat is het antwoord van mijn neefje wanneer ik hem vraag wat hij het lekkerst vindt: deeg, saus of kaas. Ik zie namelijk hoe hij mes en vork niet vrijuit in de massa plant, door elkaar haalt en zo naar binnen speelt maar zich geduldig laagje voor laagje een weg richting bodem van de ovenschaal smult. Ik vertel hem dat je soms een minder lekker laagje te verorberen hebt vooraleer je je tanden in het betere of beste kunt zetten. Hij lacht en zegt dat hij het allemaal wel lust.

Hoe eet jij je lasagne? En hoe begin je aan een vol bord, waar naast dingen die je heerlijk vindt ook iets op ligt waar je eerder lange tanden van krijgt. Lees volledige tekst Lasagne

“De ambulance bellen”, antwoordt onze jongste op mijn vraag wat hij zou doen wanneer hij tijdens een fietstocht iemand ziet vallen en merkt dat die ongelukkige stevig toegetakeld is. “Want die kunnen helpen.” Zo eenvoudig is het eigenlijk. Je doet dat voor een slachtoffer. Dus best ook voor jezelf als het nodig is. En toch is het voor de meesten onder ons pas de allerlaatste stap die gezet wordt: beseffen dat je hulp nodig hebt, die vragen, aanvaarden en ermee aan de slag gaan. Waarom?
Lees volledige tekst Lijmen

Een korte wandeling is weleens beter voor lijf en leden dan sportschoenen aantrekken en je hartslag pakweg twaalf kilometer de hoogte injagen. Zeker bij temperaturen die we vroeger zuiders noemden en ons ondertussen als een bijna echte wijnstreek steeds vaker te beurt vallen. Net als andersoortige regen- of onweersbuien en (wind)stormen. Op de fiets heb ik al vaker gedacht dat we in ons vlakke land precies steeds minder bij stilstaande windmolens fietsen. Of het lijkt alvast zo en misschien kan of wil ik er gewoon minder tegen beuken dan voorheen sinds ik wat lijfvriendelijker en soepeler in plaats van op pure kracht kilometers maal. Ook duurzamer voor botten, pezen en spieren, zo blijkt. 😉 Lees volledige tekst Steenpuin

Vrouwlief en ik zijn er even tussenuit. Gezien de bijzondere omstandigheden een paar dagen en niet te ver, naar het noorden van Nederland en de Waddeneilanden waar we vorig jaar langer vertoefden en warme herinneringen tankten. Ruimte en schone lucht zat voor een korte, krachtige scheut aan ademruimte. We wandelen na een gezapig ritje met de fiets het strand van Vlieland op. Zien een jonger stel met twee keuters sleuren. We vragen ons af waar de tijd is, met onze twee flink opgeschoten tieners in het achterhoofd.

Die gedachte is nauwelijks koud en… bam! Lees volledige tekst Strandgedicht