Strandgedicht

Vrouwlief en ik zijn er even tussenuit. Gezien de bijzondere omstandigheden een paar dagen en niet te ver, naar het noorden van Nederland en de Waddeneilanden waar we vorig jaar langer vertoefden en warme herinneringen tankten. Ruimte en schone lucht zat voor een korte, krachtige scheut aan ademruimte. We wandelen na een gezapig ritje met de fiets het strand van Vlieland op. Zien een jonger stel met twee keuters sleuren. We vragen ons af waar de tijd is, met onze twee flink opgeschoten tieners in het achterhoofd.

Die gedachte is nauwelijks koud en… bam! Een paar stappen later ontdek ik letters en woorden in het zand. Het moet een zin zijn, al is die niet meteen leesbaar want sommige stukjes zijn weggeveegd door voetsporen, autobanden of meegenomen door de wind die op die eilanden vaak vrij spel heeft. Wat verder opnieuw en nu wordt duidelijk wat er staat: “Leef nu want nu wordt toen.”

Ik dank het toeval en parkeer die mooie passage in mijn gedachten. Weer thuis, ga ik op zoek naar de oorsprong van die teksten in het zand. Blijkbaar komen de afdrukken er door de banden van de Vliehors Expres, een stevig voertuig dat tochten maakt over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer die wel eens de Sahara van het Noorden genoemd wordt. Wanneer er over het strand wordt gereden, verschijnt er een gedicht in het zand, via uitgesneden letters in de achterbanden. Dit is het volledige gedicht dat ik toen zag staan: “Heen en weer rollen de golven, spel van natte zoen. Brekend schuim fluistert bevlogen, leef nu want nu wordt toen.”

Tijdens lezingen haal ik de zee wel eens aan als ideale plek om werkelijk te ademen en eventuele bekommernissen los te laten. Want waar is er meer symboliek om zowel letterlijk als figuurlijk eens goed uit te waaien of gedachten te spoelen? Schrijf wat je bezighoudt in het zand aan de waterrand en neem er afscheid van met de golven die meenemen wat je via je vingertoppen met de aarde gedeeld hebt. Of doe het in de duinen waar het helmgras ruist en de wind jouw letters langzaam wist. Voel je (gedachte)vrij onder de voorbijglijdende wolken en zwevende zeemeeuwen.

Dat schitterende “nu wordt toen” neemt me mee naar de kortste sprokkel die heel wat jaren geleden uit mijn tokkelvingers vloeide en die ik in de context van carpe diem of pluk de dag graag met jullie deel: