Believe

Ik pik je rond 7.30 op en we starten tegen 8.00. Zo spraken we af om samen als stevige training een duathlon af te werken. Op tijd uit mijn nest. Een stevige kom havermout met banaan en bessen. Water. Nog eens checken of alles klaarligt en drinkbussen vullen. Er is nog tijd voor het traditie geworden tasje koffie en dan trekken we met twee in de auto richting Kasterlee. Voor heel wat duuratleten is dat heilige grond want in het pompoendorp wordt jaarlijks in december de Hel van Kasterlee georganiseerd. 15 km lopen, gevolgd door bijna 120 km mountainbiken en nog eens 30 km lopen. Wij doen vandaag de halve afstand.

Voor mij wordt dit de langste combinatie van lopen en fietsen ooit terwijl mijn makker elk jaar de volledige wedstrijd doet. Ik heb ervaren gezelschap en dat stelt me gerust. We hebben beslist het op mijn tempo te doen, dus het valt qua zenuwen best mee, al weet ik niet hoe het lichaam reageert. Wat nog speelt, is dat er weinig ruimte voor twijfel is, want we hebben amper vier dagen geleden beslist om deze training vandaag te doen. Ik had al een aantal keer aangehaald die afstand wel eens te willen proberen en een kort berichtje van mijn compagnon de route volstond om toe te happen.

Zo’n zacht duwtje van iemand die je kent en vertrouwt kan belangrijk zijn wanneer je zelf minder makkelijk beslissingen neemt. Dat geldt zowel in de sport als je dagelijkse reilen en zeilen. Ik haalde al eerder aan dat we over elkaar kunnen waken en stimuleren om enerzijds het beste uit onszelf te halen en anderzijds grenzen te verleggen. Dat hoeven echt geen grote sprongen te zijn. Je kent het verhaal van de schildpad die meer over de weg kan vertellen dan de haas. Dus een slak kan dat heus op eigen ritme.

“Decide to do it. If you wait to believe, you will never do it.” (Patrick Mouratoglou)

Het weer is prachtig. De zon komt erdoor en een koppel buizerds glijdt boven ons hoofd wanneer we de eerste loopsessie gezapig tot een goed einde brengen. We praten en grappen onderweg, waarbij ik nu al aangeef dat het straks waarschijnlijk veel stiller zal zijn. Fietsen lag me altijd al beter dan hardlopen, behalve als het op spurten aankwam, dus ik ben blij dat we van schoenen wisselen en ons vastklikken voor drie rondjes op het prachtig glooiende en best wel pittige lokale parcours. Gelukkig is het geen winter en valt het ondanks de recente regen qua modder heel goed mee. Voldoende eten en drinken. Na elke ronde snel van bidon wisselen en extra proviand wegmoffelen. Een aantal keer moet ik me inhouden om de gashendel niet eens wat verder open te trekken. Verstandig en onder een veelzeggende glimlach van mijn hellevriend hou ik me in. Doseren. De hartslag in de gaten houden. Want mijn grootste uitdaging van de dag moet nog komen. Ik loop wel eens afstanden van 10-15 kilometer en uitzonderlijk een halve marathon, maar dan zonder die dubbele combinatie dus het is echt wel een ander paar mouwen.

We wisselen een laatste keer van schoeisel en beginnen aan het rondje richting Prinsenpark en terug. Ik kies een tempo waarvan ik vermoed het een heel eind vol te kunnen houden. Af en toe een slokje drinken en de pijntjes die links en rechts opduiken proberen weg te denken. Focus op de ademhaling. Niet meer naar de hartslag of snelheid kijken en op gevoel doorgaan. Een extra lusje langs de stiltecocon zit er niet in. Is ook niet nodig want het is inderdaad heel wat stiller dan tijdens de eerste loopronde. Mijn makker heeft nog voldoende longcapaciteit om te praten, te zingen en me aan te moedigen met de woorden dat ik moet blijven genieten en dat pijn fijn is. Het is inderdaad genieten, ook al zakt het al niet zo hoge tempo de laatste drie kilometer aanzienlijk. Nog één bruggetje, een oplopend stukje en iets wat ik als poging tot versnellen zal bestempelen voorbij de sporthal tot aan de auto. Leeg. Vol goed gevoel.

’s Avonds sla ik mezelf op de borst. Blij dat ik het gedaan heb. In Wake-Up Call schreef ik hoe de allereerste korte duathlon waaraan ik in 2016 deelnam als een overwinning op mezelf zag, zeker na de donkere periode waaruit ik toen net geklauterd was. Nadien volgden nog een paar mini-duathlons (4 – 24 – 4) en -triathlons (500m – 20 – 5). Al was het voor mij geen wedstrijd tegen anderen maar een ontmoeting met mezelf. Korte afstanden telkens want de combinatie, zeker met zwemmen erbij, is op zich al zwaar genoeg. Qua belasting wist ik echter op voorhand dat deze ‘training’ de zwaarste zou zijn. Daarom ben ik tevreden goed gedoseerd te hebben. Het feit dat mijn lichaam op de nodige stijfheid en het onvermijdelijke melkzuur na niet echt geprotesteerd heeft, toont aan dat ik ondanks de inspanning naar mijn lichaam geluisterd heb. De dagen later is het rusten, stretchen en loslopen – als een hark in het begin. Sporten was, is en zal altijd een belangrijke uitlaatklep blijven. En meteen ook een test om niet over mijn grenzen te gaan.

Ik ben ervan overtuigd dat mijn vroegere voetbaltrainers net als ik nooit gedacht hadden dat ik ooit aan duursport zou doen. Het ‘karakter’ om door te zetten was minder ontwikkeld dan mijn talent om mooie dingen met de bal te doen. Vandaag haalt dat karakter de bovenhand. Het toeval wil trouwens dat we tijdens onze eerste loopronde vandaag mijn laatste voetbaltrainer op de fiets kruisen. We zwaaien elkaar dag, al weet ik niet zeker of hij mij herkende. Ik vertel mijn makker hoe ik ooit een slechte eerste helft speelde en tijdens de rust tegen hem zei om me maar te vervangen. Hoe hij reageerde dat om die reden net niet te doen en dat de tweede helft vele stukken beter verliep. Duwtjes.

Tegelijkertijd is mijn respect voor al wie één of zelfs meerdere keren aan die ‘echte’ wedstrijd deelgenomen heeft minstens verdubbeld. En ook voor wie er ooit aan begon en om welke reden dan ook de eindstreep niet gehaald heeft. In december zijn we terug op post in de Hel. Hij als deelnemer. Ik als supporter en begeleider. Dan is het mijn beurt om in de buurt te zijn wanneer het nodig is.

De dag nadien verschijnt een filmpje in mijn feed op sociale media, waarin tenniscoach Patrick Mouratoglou een jonge snaak uitlegt hoe je best omgaat met iets waarvan je denkt het niet te kunnen:

Decide to do it, and then you will see.
Ik wens je een fijne volgende uitdaging.