Wat oude bamboestokken, een restje kippengaas en colsonbandjes – of kabelbinders zoals ze blijkbaar ook genoemd worden. Meer is niet nodig om een meer dan behoorlijke zeef te maken om de nog wat te dikke takken netjes te scheiden van de vruchtbare compost die wat mij betreft al klaar is voor gebruik en de bodem rond bloemen en planten van verse energie te voorzien. Composteren stimuleert de eindeloze cirkel waarmee de natuur er telkens weer in slaagt zichzelf nieuw leven in te blazen. En verkleint onze ecologische voetafdruk omdat er minder afgevoerd en elders verwerkt moet worden.
Als mens helpen we onze Moeder Aarde – en zo ook onszelf – helaas veel meer om zeep dan haar een helpende hand te reiken en leefbaar achter te laten voor onze kinderen van wie we de bol lenen. De overstromingen in binnen- en buitenland maken nog maar eens duidelijk dat het al lang vijf voor twaalf geweest is. Ik herinner me de No Time To Waste campagne waarmee we tijdens de laatste jaren van de middelbare school zowel onze kennis van het Engels als de bewustwording rond het klimaat aanscherpten. Blijkbaar is er onvoldoende veranderd en investeren we nog steeds meer in gevolgen dan oorzaken. Het is geen zaak van morgen. Het gebeurt nu. “Het is geen verhaal van de mens en de natuur. Wij zijn de natuur”, vertelde iemand die ik recent leerde kennen.
“Twenty-five years ago people could be excused for not knowing much, or doing much, about climate change. Today we have no excuse.” (Desmond Tutu)
Terug naar die paar vierkante meter compost op ons tijdelijke lapje planeet. Ik vind het heerlijk om te zien hoe snel dat hoopje verzamelde restjes uit keuken en tuin krioelt van helpende handjes en pootjes. Hoe leven zich nestelt in de bonte collectie van dode materie. Laagje voor laagje opbouwen, af en toe wat in woelen zoals in je hoofd en je geduld voeden om het natuurlijke proces zoveel mogelijk zijn eigen werk te laten doen. Vertragen kan een goed gevoel versnellen. Dit is klaar.
Ik leg de zeef op de kruiwagen en begin eraan. Een aantal spades erop. Schudden maar. In het bloeiende bloemenperkje naast de compostbakken zoemen de bijen en fladderen de vlinders dartel rond. Vorige week nog zag ik er een blijkbaar zeer zeldzame koningspage. De kippen kijken reikhalzend uit naar wat hoopjes bijna-grond die er wel eens naast vallen en beginnen er enkel zoals zij dat kunnen in te scharrelen. Het hele jaar door pikken ze wel eens een beestje mee langs de openingen in de bakken. Merci voor de eitjes, doe maar.
Dit is niet alleen leuk. Het is ook pure mindfulness. De blik richten op wat je ziet, de oren krullen naar wat je hoort, de geur van rozen opsnuiven en het ook het zeven zelf. Niet alle ‘afval’ ligt er even lang, niet elke materie vergaat even snel, niet alles passeert door de openingen van de zeef, waarvan perfectionisten trouwens zullen zeggen dat ze niet fijn genoeg is. Perfectionisme bestaat niet. Gelukkig niet en eindelijk wordt het zelfs aanvaard in de topsport. Het zeven is als je gedachten ordenen. Loslaten wat passeert en laten rusten wat er nog niet klaar voor is. Het is als dromen overlopen. De ene is helemaal verdwenen, een andere rijp voor de oogst of nog niet klaar om gerealiseerd te worden en nog wat ruimte nodig van de tijd, jezelf of (onverwachte) hulplijnen.
Nog even en ik heb tijdens het woelen in de compostbak zicht op één van die uitgekomen dromen: een cocon in eigen tuin. Het zal ongetwijfeld voor een ferme knipoog zorgen wanneer ik de volgende keer glimlachend grond en gedachten zeef.
Waar je werkelijk ademt 