Tommy Browaeys – Wake-up Call – Gebeten door het Leven
‘Vertragen, hoe doe je dat?’ Dat is de titel van aflevering 3 in een reeks van Samana TV, waaraan ik met veel graagte meegewerkt heb. “Vertragen om te versnellen, want rust en stilte geven energie en focus om de uitdagingen in je leven beter aan te kunnen”. Met die woorden opent gastvrouw Karolien Debecker de uitzending waarin een aantal gesprekspartners hun ingrediënten voor slow cooking van innerlijke rust delen. Je kunt de uitzending hier op je gemak bekijken:
“The more things change, the more they stay the same.” Een quote van de jonge Celie in ‘The Color Purple’, over hoe een Afro-Amerikaanse vrouw ruim een eeuw geleden worstelde met haar identiteit en persoonlijke littekens. Ik stootte op haar woorden tijdens een moeilijke persoonlijke periode (#metoovulnerable) en ze bleven me bij. Ondertussen vraag ik me af of dat mij veranderd heeft of er net voor zorgde dat ik dezelfde bleef, nu en dan misschien anders reagerend.
Ik geef toe dat er wat gezonde spanning door mijn lichaam stroomde toen ik vorige week voor het eerst sinds pakweg anderhalf jaar nog eens mocht opdraven om het verhaal van mijn vallen en opstaan op een congres rond stress en burn-out te delen. De naam ‘Recharge’ was goed gekozen want het komt erop neer te vermijden dat je jouw batterijen – soms tegen beter weten in – laat leeglopen, vaak zonder tijdig naar het gefluister en nadien het geschreeuw van je lichaam of omgeving te luisteren.
Volgens een studie in opdracht van de Socialistische Mutualiteiten krijgt maar liefst 39% van de mensen die met een burn-out kampen antidepressiva voorgeschreven. Bij een langdurige afwezigheid van zes tot twaalf maanden zou dat zelfs 47% zijn. Volgens de onderzoekers druist het in tegen de internationale richtlijnen die aangeven dat medicatie en antidepressiva niet de juiste behandeling vormen.
Een beetje aarzelend en tegelijkertijd heel trots mocht ik in 2016 de verschijning van Wake-up Call aankondigen, met het verhaal van mijn vallen en weer opstaan. En of ik blij ben die stap gezet te hebben. Want kwetsbaarheid werd een inspiratiekracht voor anderen. Meer dan ik ooit voor mogelijk hield. Tot op vandaag. Dankbaar. Ook richting jullie voor het lezen van mijn schrijfsels.
Ik ontving net van de uitgever de laatste 100 exemplaren van mijn boek. Wie nog graag een exemplaar heeft voor zichzelf of iemand anders die een zacht duwtje nodig heeft, kan op mijn blog terecht. En ja, ondertussen rijpt er weer iets nieuws in mijn cocon. Want een stap leidt als vanzelf naar de volgende.
Sinds mijn vorige blogstukje duw ik bij het televisiekijken meer op de pauzeknop dan voorheen. Het lijkt alsof ik met nog meer aandacht luister naar wat er gezegd wordt of lees hoe de ondertitelaar ermee aan de slag gaat om dezelfde boodschap in een andere taal over te brengen. Digitaal betekent dan toch niet altijd vluchtiger? De ene keer zijn het beelden die langer blijven hangen, dan weer woorden die hun weg naar de diepste kronkels van mijn gedachten vinden om zich daar als een herinnering te nestelen.
Net als vorig jaar was ook deze zomer omwille van de coronacontext ietwat speciaal. Er was meer mogelijk dan in 2020, al loerde het virus om de vakantiehoek. Voor sommigen was de drang naar grensoverschrijdend gereis onhoudbaar, terwijl anderen hun heimat niet verlieten. Want in eigen land en regionale cocon is het best aangenaam vertoeven, leerden velen de voorbije langer dan verwachte en als vermaledijde bestempelde periode.
Wat oude bamboestokken, een restje kippengaas en colsonbandjes – of kabelbinders zoals ze blijkbaar ook genoemd worden. Meer is niet nodig om een meer dan behoorlijke zeef te maken om de nog wat te dikke takken netjes te scheiden van de vruchtbare compost die wat mij betreft al klaar is voor gebruik en de bodem rond bloemen en planten van verse energie te voorzien. Composteren stimuleert de eindeloze cirkel waarmee de natuur er telkens weer in slaagt zichzelf nieuw leven in te blazen. En verkleint onze ecologische voetafdruk omdat er minder afgevoerd en elders verwerkt moet worden.
Er was geen beter plekje om te stoppen dan het houten bruggetje over een klein beekje. Ik neem je mee naar de eerste stiltewandeling in het Retiese Prinsenpark een paar weken geleden, toen de cocon daar nog maar net zijn plekje gevonden had. Na pakweg anderhalf uur was het tijd voor één van de laatste tips, om naast jezelf ook anderen en de tijd te vertrouwen. Met een knipoog naar mindfulness en taoïsme. Op voorhand had ik niet nagedacht over waar ik precies voor welke gedachte halt zou houden.
Plots zag ik mezelf staan als dat jongetje bij Winnie de Poeh, naast elkaar op een bruggetje terwijl een riviertje traag onder hen door stroomt. Want het is dat beeld dat ik tijdens deelshops gebruik. Niet enkel om te verklappen dat mijn meisjesnaam Winnie geweest zou zijn en de gedachte op te gooien of er dan misschien wat minder een twijfelende Tommy (Thomas) in mij gescholen zou hebben. Ook en vooral voor de wijze woorden van het zachte beertje hoe de rivier weet dat het geen zin heeft om zich te haasten en er hoe dan ook wel geraakt.
Leven als meegolvend op de tijd die stroomt als een rivier en finaal uitmondt in de grote plas. Snel, traag, rechtdoor, bochten. Af en toe richting de oever kabbelen om stil te staan. Steentje leggen. Op het juiste moment en volgens het rijpe gevoel dat de tijd je schenkt. Ik vertel hoe dat vertrouwen in mezelf, anderen en de tijd nergens zo gesymboliseerd wordt als in de stiltecocon. Dat de slakkenschelp staat voor wie ik ben en hoe ik adem, mag duidelijk zijn. Met de opening en de drempel die ik nam om in mezelf te kijken en als introvert mijn voelsprieten richting de ruimere biotoop te openen.
“Als je iets wilt pakken, moet je het heel even loslaten. Als je iets wilt loslaten, moet je het heel even pakken.” (Lao-Tse)
Daarnaast is er het project zelf, dat over meerdere jaren gespreid werd. Op geen enkel moment heb ik de tijd willen forceren want die gaf zelf wel aan wanneer hij en ik klaar waren voor de volgende stap – of beter glijbeweging. Onderweg de juiste mensen ontmoeten en banden zachtjes aanscherpen. Elkaar helen, aanvullen, helpen. Het idee aanraken en even loslaten om dan weer op te pikken en een droom uiteindelijk te realiseren. (Het volledige proces lees je hier.)
Later dit jaar volgen er nog stiltewandelingen, waarbij we letterlijke stilte afwisselen met de figuurlijke variant, want die is minstens even belangrijk. En er komen ongetwijfeld nog mooie initiatieven van mij of anderen die in de cocon de ideale plek of het ultieme symbool zien voor inspiratie rond innerlijke rust en hoogsensitiviteit. Voor het overige vertrouw ik op het beekje. Of op de tijdbrug, waarvan ik toch niet weet hoe lang of steil die is, om aan te geven waar en wanneer de misschien wel schijnbaar onbereikbare overkant me uitnodigt om halt te houden. Ondertussen ben ik dankbaar voor de berichten en foto’s die mensen me van bij of in de cocon sturen. Dat geeft me het gevoel dat ik, om Bram Vermeulen te parafraseren, zowel voor mezelf als hen een steen in onze rivier verlegd heb, waardoor we anders stromen en waarmee we bruggen bouwen.
Waarom schrijf ik dit stukje nu, terwijl dat beekmoment al een paar weken geleden is? Puzzelstukjes. Toeval. Een onverwacht beeld. Een gedachteduwtje. Tijdbruggetje. Een paar dagen geleden keek ik nog eens naar The Untouchables. In deze scène werd me duidelijk waarom. Kevin Costner kijkt (t)wijfelend ongeduldig op zijn horloge, om zich heen en naar buiten. Waarop Sean Connery hem met zijn onnavolgbare stem op het hart drukt: “Rustig maar. Alles op z’n tijd. Je moet niet wachten tot het gebeurt. Of het zelfs willen. Hou alleen in de gaten wat er gebeurt.” Het hadden de woorden van Winnie de Poeh tegen het jongetje op het bruggetje over de beek kunnen zijn. Op die manier hoor ik de stilte me wel eens fluisterend bij haar roepen.
Mochten meer mensen effectief iets doen met wat ze weten, zouden de statistieken rond mentale malaise er ongetwijfeld anders uitzien. Je weet wel hoe dat gaat. Vol enthousiasme lees je een artikel of volg je een sessie, al dan niet in team, waarna je besluit ermee aan de slag te gaan. Een week later herval je weer in dat oude patroon. Uiteindelijk verandert er niets. Ook niet aan de statistieken. Tenzij in de foute richting.
Waar je werkelijk ademt 