Zelfblik

Ik geef toe dat er wat gezonde spanning door mijn lichaam stroomde toen ik vorige week voor het eerst sinds pakweg anderhalf jaar nog eens mocht opdraven om het verhaal van mijn vallen en opstaan op een congres rond stress en burn-out te delen. De naam ‘Recharge’ was goed gekozen want het komt erop neer te vermijden dat je jouw batterijen – soms tegen beter weten in – laat leeglopen, vaak zonder tijdig naar het gefluister en nadien het geschreeuw van je lichaam of omgeving te luisteren.

Spreken we meteen af om een parallel te trekken met de transitie naar elektrische wagens? Meer dan bij klassieke verbrandingsmotoren is het een uitdaging om – mede door het gebrek aan laadmogelijkheden – niet te wachten tot je in de rode zone komt maar de stekker in het stopcontact te stoppen waar en wanneer mogelijk of als je thuiskomt. Omgaan met energie en bereik als bewustwordingsproces. Doe dat ook met jouw fysieke, mentale en emotionele batterijen. Breng jouw oplaadpalen in kaart en integreer ze in jouw routes.

Eén van de vragen tijdens het panelgesprek op het congres ging over hoogsensitiviteit, dat ik als relevant in mijn verhaal had aangestipt maar waar ik op dat halfuurtje niet echt dieper op ingegaan was. Of mijn collega’s weten dat ik HSP ben en of ik tips heb. Ja dat is geweten omdat ik het zowel via persoonlijke gesprekken als tijdens een intern webinar rond burn-out en persoonlijk geluk gedeeld heb. Mijn belangrijkste advies is om het bespreekbaar te maken. Waarom? Omdat het naar mijn gevoel cruciaal is dat mensen niet enkel weten hoe ze zelf in elkaar zitten maar ook hoe andermans dekseltjes op potjes passen. Op de werkvloer. Op school. Overal eigenlijk, waar mensen samen-zijn, samen-werken, samen-leven. Anders zorgt de omgeving voor één van de lekken in persoonlijke batterijen waarlangs energie wegstroomt

Het belangrijkste vaccin is misschien wel dat we minstens proberen te beseffen dat we niet allemaal hetzelfde zijn en dat het ook niet hoeft om elkaar te begrijpen en te respecteren. Eén van de manieren om dat besef aan te wakkeren is door interactief in groep met karakteranalyse aan de slag te gaan, bijvoorbeeld het meest eenvoudige DISC-model waarbij vier types gedefinieerd worden. Het kan daarbij trouwens interessant zijn om ook eens te kijken hoe anderen jou percipiëren. Waarom ik daarin geloof? Niet vanuit hokjesdenken maar om het besef te creëren dat anderen jouw of een ander kleurtje dragen. Dat je niet alleen staat en jezelf vanuit jouw drijfveren kent terwijl je zo de ander beter begrijpt, omdat je weet wat hij belangrijk vindt. Net als de bijna ontelbare pastasoorten zijn we al even verschillend als gelijk omdat we uit dezelfde ingrediënten bestaan, met variatie geboetseerd.

Wie mijn gedachteslierten al langer leest, weet dat ik regelmatig beelden gebruik die ik toevallig op televisie of online zie voorbijglijden. Deze twee vertellen wat ik hierboven bedoel:

Daarbij is het belangrijk te weten waarin je goed bent en waarvoor je met voldoende ademruimte om dat te doen in verbinding met anderen graag bevestigd wordt. Dat brengt me bij de ultieme doelstelling in mijn ideaalbeeld van de samen-leving: authenticiteit. Dat je als jezelf, hoogsensitief of niet en met welke karakterkleur dan ook, in jouw leven en context kunt staan. Want als je jezelf niet bent, wie of wat ben je dan wel?

Dus neem een blik in jezelf, kijk goed rond en trek dat zelfblik van jouw authentieke saus open om ervoor te zorgen dat niet elke pastakronkel hetzelfde smaakt.

Die verschillen bespreekbaar maken en er rekening mee houden maakt deel uit van de magische formule ROI = HR^(eq): de Return on Interest van collega’s hangt af van de mate waarin ze empathisch als individu gerespecteerd worden. Ze verdienen een context waarin ze geweldig kunnen zijn.

Misschien herken je de beide acteurs. Het beeld komt uit mijn favoriete reeks ‘The Good Doctor’, waarin de personages anderen helpen terwijl ze met hun eigen en elkaars identiteit worstelen. Bijvoorbeeld autisme, nog zo’n gevoelig thema dat best met chirurgische precisie en begrip op de (werk)tafel gelegd wordt. Want autisme is authentiek. Op naar een kleurrijke context.