Honderd

Even terug naar het moodboard dat ik een aantal jaren geleden creëerde, als een soort barometer om te gebruiken bij het maken van keuzes. Kiezen was nooit mijn sterkste kant, in die mate dat ik mezelf ooit een levend vraagteken noemde. Op dat moodboard staat wat ik belangrijk vind, mijn waarden, normen, kwaliteiten, wat me energie geeft of kost, wat ik wil betekenen in de korte periode dat we vertoeven op een planeet die we nog altijd ecologisch en geopolitiek aan het verwaarlozen zijn. Het woord verinneweren komt in me op, Kempisch voor vernielen dat naar het Franse ruiner ruikt. Links en rechts van mijn zogenaamde missie op die tekening prijkt wat ik kan doen of laten om mezelf te realiseren. Vanuit een spanningsveld tussen behoefte aan zekerheid en een bewustere zinvulling betekende dat om meer dan vroeger risico’s te nemen. Al eens durven verliezen om te winnen. Toch die trede van de trap nemen zonder 200% zeker te zijn dat die je gewicht kan dragen, terwijl je niet ziet wat er achter die deur schuilt waar je voorzichtig naartoe schrijdt.

Dat scheutje lef trok me in de periode na mijn crash over de streep om 4/5^e te gaan werken, in combinatie met een statuut als zelfstandige in bijberoep om de andere dingen die ik graag doe in een duidelijk kader te krijgen: schrijven, inspireren, copywriten en hertalen voor derden. Bij die nevenactiviteit hoort uiteraard wat administratieve rompslomp, bijvoorbeeld facturatie om ervoor te zorgen dat de euro’s die men je geeft voor iets wat je graag doet op je rekening terechtkomen. Ik stel vast dat ik begin dit jaar het honderdste klantnummer aangemaakt heb. Zoveel verschillende organisaties of bedrijven deden met andere woorden beroep op wat ik via mijn blog, boeken, inspiratiemomenten of als copywritende TaalBrouwer op de wereld loslaat. Het was mijn manier om meer op nu in te zetten in plaats van, vanuit een soort valse zekerheid, vooral nauwelijks iets te durven. De valkuil van velen, vandaag afzien om later hopelijk gelukkig te zijn. De hamvraag is hoe ver je daarin gaat vooraleer je, misschien al op de ruïnes van wie je ooit was, beseft dat dit later niet gekomen is.

Dankzij die activiteiten hebben veel en fijne mensen mijn pad gekruist. Persoonlijke connectie met lezers en publiek: van postgraduaatstudenten tot bedrijfsleiders, van hoogsensitieve stiltezoekers tot – soms schijnbaar – hardere havenbonken, van zelfzoekende jonge en wat oudere m, v of x tot vrienden voor het leven. Zakelijke verbinding met ondernemers bij strategisch overleg rond het juist zetten van missie en visie of het vertalen van positionering, realisaties, ambities, producten en diensten in een matchend verhaal waarin de voordelen voor de doelgroep de hoofdrol spelen. Het valt me daarbij nog steeds op hoe mensen elkaar pas echt achter hun visitekaartje ontmoeten wanneer je van mens tot mens praat en niet van functie tot functie, hoe divers ze op de eerste blik ook lijken.

Dat geldt voor de trotse zelfstandige die samen met zijn vrouw een klein transportbedrijf of groeiende bouwonderneming runt. De inwijkeling die hier een restaurantketen uitbouwt en zijn hart regelmatig richting land van herkomst laat spreken. Het maatwerkbedrijf dat weet hoe belangrijk het is om iedereen zich waardevol te laten voelen. De ondernemers die het verschil maken voor ons als consument en maatschappij, zowel nu als later, via Industrie 4.0, IT-technologie of energietransitie. De dames en heren die op zoek gaan naar witte of zware raven voor andere bedrijven of ervoor zorgen dat ze zelf de telefoon niet hoeven op te nemen of hun kantoren schoonmaken. De CEO van een onderneming met meer dan duizend medewerkers en de eigenaar van een lokale snackbar die even trots zijn op de gerealiseerde groei. De vele familiebedrijven die hun DNA niet willen verloochenen. Heel vaak komen dezelfde dromen terug, die ze elk in hun eigen context proberen waar te maken.

Het is niet enkel verrijkend om al die mensen te ontmoeten, maar ook om ze wanneer me dat interessant lijkt met elkaar in contact te brengen. Doet me denken aan die maïzena in mijn moodboard. Het is ergens grappig – zal het woord toevallig niet gebruiken – om op mijn vijftigste aan die honderdste klant te zitten. Niet dat ik erop reken honderd te worden, maar in de volksmond klinkt het dan dat je halfweg bent. Wat ik nu wel besef, is dat ik de herinneringen waarvan slechts een fractie in bovenstaande paragrafen staat, nooit zou hebben mocht ik toen dat momentum niet gepakt hebben om die – weliswaar kleine – zijsprong te maken. Schouderklopje voor mezelf. Omdat ik mezelf destijds niet verder verinneweerd maar eerder verinnerleerd heb, door iets te doen met wat ik over mezelf leerde, met de cocon als kers op de taart, want daarin smelt alles samen.

De ene sprong is de andere niet. Er zijn hazen en schildpadden, vogels en slakken die vanuit hun eigen snelheid of gezichtsveld zichzelf zijn. Dus verwacht niet automatisch te veel. Elke beweging telt. Wat wel voor iedereen geldt, is dat je best niet wacht op mooie momenten tot het leven je op je honderdste of vroeger parkeert. Creëer ze nu. En ik hoop dat je zo vindt wat je zoekt. Of die zoektocht minstens de moeite waard maakt. Want tijd is het enige dat we niet kunnen kopen. Ook niet met alle ons nog resterende grondstoffen die de ware inzet zijn waarom mensen vandaag andere mensen in de kiem van zichzelf smoren.

Over ‘tijd kopen’ schreef ik ooit een fictief stukje, dat je hier kunt lezen.